Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

*Το κείμενο είναι βασισμένο στην εισήγηση που έκανε η Κική Σταματόγιαννη στην 5^η Συνάντηση Εργασίας του Ινστιτούτου Πολιτικών και Κοινωνικών Ερευνών “Παντελής Πουλιόπουλος” στην Αθήνα το τριήμερο 8-10 Απρίλη 2022.

Είναι δυνατόν μια πολύ μικρή ομάδα συντροφισσών και συντρόφων να καταφέρει να προκαλέσει σημαντικά κινηματικά γεγονότα; Να καταφέρει να πυροδοτήσει κομβικές διαδηλώσεις με συμμετοχή εκατοντάδων και χιλιάδων ανθρώπων, που να συζητούνται πλατιά στην κοινωνία, και να κερδίζει έτσι πολιτικές μάχες;

Μπορεί, εν τέλει, μια μικρή δράκα επαναστατ(ρι)ών να κάνει τη διαφορά και άρα να έχει σημασία να συστρατευτεί κάποιο/κάποια/κάποιος με αυτή τη μικρή, αλλά αποφασισμένη ομάδα;

Η ιστορία δύο σχεδόν αιώνων του εργατικού κινήματος, καθώς και το παράδειγμα της δουλειάς μας στη Θεσσαλονίκη μέσα στο λοατκια+ κίνημα, δείχνει πως μια χαρά μπορεί να γίνει. Αρκεί να τηρηθεί ένας απαράβατος όρος.

Οι επαναστάτ(ρι)ες πρέπει να ανοίξουμε δίαυλους επικοινωνίας με εκείνους τους ανθρώπους του κινήματος που αποτελούν κάθε φορά την πρωτοπορία. Με άλλα λόγια, να συνδεθούμε με εκείνα τα πλάσματα που όχι απλώς θα απεργήσουν, που θα κατεβούν σε μια πορεία ή θα στηρίξουν έναν αγώνα. Θα πρέπει να συνδεθούμε με εκείνα τα πλάσματα που θα προσπαθήσουν να βάλουν σε μια σειρά τις σκέψεις τους για τον αγώνα αυτό και να καταλήξουν κατόπιν σε εκτιμήσεις και συμπεράσματα. Προκειμένου να προετοιμάσουν τον επόμενο αγώνα. Αυτή είναι η πρωτοπορία.

Οι επαναστάτ(ρι)ες έχουμε να κάνουμε πολλή δουλειά με αυτό το στρώμα πρωτοπόρων ανθρώπων, που είναι πάντα πολύ μειοψηφικό μέσα σε κάθε κίνημα και κάθε αγώνα. Πρόκειται για ένα μικρό ποσοστό, της τάξης του 0,5 έως 2% -το πολύ- του κόσμου που συμμετέχει. Χρειάζεται να δώσουμε μάχες με τις λαθεμένες –κάποτε ακόμα-ακόμα και αντιδραστικές- απόψεις τους. Ωστόσο, να βρισκόμαστε πάντα εκεί που δίνουν κάθε φορά τον αγώνα. Μέχρι να κερδίσουμε την εμπιστοσύνη τους και να καταφέρουμε να τους στηρίξουμε με καθαρές ιδέες, επιχειρήματα, θεωρητικές επεξεργασίες και προτάσεις για δράση. 

Με μοχλό ένα κομμάτι αυτής της πρωτοπορίας μπορούμε, σαν τον Αρχιμήδη να ανατρέψουμε συσχετισμούς και να φέρουμε τον κόσμο όλον ανάποδα.

Θεσσαλονίκη // Πώς ξεκινήσαμε

Η συνολικότερη παρέμβασή μας στο αντισεξιστικό ζήτημα και ειδικότερα η σταθερή συμμετοχή μας στα δύο Pride που διεξάγονται κάθε χρόνο στη Θεσσαλονίκη, το θεσμικό και το αυτοοργανωμένο, δεν ήρθαν τυχαία ή χωρίς κόπο. Αυτό ήταν αποτέλεσμα της συστηματικής και επίμονης προσπάθειας για δώδεκα δύσκολα χρόνια, μέχρι σήμερα. Αυτή την παρέμβαση την κάναμε μια πολύ μικρή ομάδα συντρόφων και συντροφισσών. Σε πείσμα πολλών –ακόμη και μέσα στην Αριστερά της πόλης- (υπήρχαν κάποιοι που μας θεωρούσαν ακόμα και γραφικούς όταν ανοίγαμε ζητήματα αντισεξισμού) αποφασίσαμε να δουλέψουμε πάνω σε ένα από τα πιο αντιδημοφιλή τότε θέματα. Ίσως και λίγο «ταμπού» ακόμα και για προοδευτικούς ανθρώπους.

Το 1^ο Pride στη Θεσσαλονίκη διοργανώνεται το 2012. Δύο χρόνια πριν, τα μέλη του τοπικού πυρήνα μιας πολιτικής οργάνωσης της επαναστατικής Αριστεράς (ΚΟΚΚΙΝΟ), ξεκινήσαμε μια σειρά από αρκετά συστηματικές ανοιχτές εκδηλώσεις πάνω στον σεξισμό και την πάλη για τα δικαιώματα των λοατκια+ ανθρώπων. Συνήθως με αρκετά περιορισμένο ακροατήριο.

Στην καλύτερη περίπτωση μάς αντιμετώπιζαν σαν γραφικούς ή αδιαφορούσαν για τη δράση μας. Υπήρξαν ωστόσο και περιπτώσεις που μας χλεύαζαν, έσκιζαν τις αφίσες μας ή μας απειλούσαν. Συνεχίσαμε και κάποια στιγμή πληροφορηθήκαμε για ένα κάλεσμα–πρωτοβουλία κάποιων gay επιχειρηματιών της πόλης για να πραγματοποιηθεί το πρώτο Pride στη Θεσσαλονίκη.

Στο κάλεσμα ανταποκριθήκαμε τόσο εμείς όσο και κάποιες ατομικότητες της Αριστεράς. Έτσι, τέλη καλοκαιριού του 2011, όλο αυτό το δυναμικό αποτελέσαμε τη συλλογικότητα που θα προετοίμαζε το 1^ο Pride στην πόλη της Θεσσαλονίκης, τη HOMOphonia. Και οι επαναστάτριες/οι επαναστάτες ήμασταν εκεί από την πρώτη στιγμή, βάζοντας ξεκάθαρες διαχωριστικές γραμμές και συμβάλλοντας καθοριστικά στη δημιουργία ενός κινήματος με πολύ σημαντικά βήματα έκτοτε.

Ήδη από την αρχή η HOMOphonia έδωσε ένα ξεκάθαρο στίγμα με παρεμβάσεις σε απεργίες, αντιρατσιστικά συλλαλητήρια και φεστιβάλ, αντιφασιστικές συγκεντρώσεις. Η συλλογικότητα πραγματοποιούσε κάθε εβδομάδα ανοιχτές συνελεύσεις στο Στέκι Μεταναστ(ρι)ών Θεσσαλονίκης, όπου συμμετείχαμε δεκάδες άνθρωποι. Συζητούσαμε, αποφασίζαμε και στη συνέχεια υλοποιούσαμε ό,τι είχαμε αποφασίσει.

Δείχναμε ξεκάθαρα πως είχαμε επιλέξει ως χώρο δράσης μας το κίνημα και όχι τα life-style gay μπαράκια της πόλης. Το γεγονός αυτό ενόχλησε φυσικά το «δεξιό–επιχειρηματικό» κομμάτι του λοατκια+ κινήματος, το οποίο και αποχώρησε πολύ γρήγορα, προκειμένου να ασχοληθεί με το εμπορικό κομμάτι της διοργάνωσης του Pride και την προσέλκυση τουριστών.

Η πρώτη, λοιπόν, μάχη δόθηκε και κερδήθηκε μέσα στη λοατκια+ κοινότητα, ανάμεσα στους επιχειρηματίες και τους νεοφιλελεύθερους από τη μια μεριά και τους/τις ακτιβιστ(ρι)ες από την άλλη.

Έξω από τη λοατκια+ κοινότητα, οι εχθροί μας φανερώθηκαν αμέσως και μας στοχοποίησαν. 

Πρώτη-πρώτη η Εκκλησία: Ο Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης Άνθιμος, γνωστός για τις ρατσιστικές, ομοφοβικές και μισαλλόδοξες απόψεις του, στο 1^ο Pride του 2012 κάλεσε σε αντισυγκέντρωση. Απέτυχε, ωστόσο, να μας σταματήσει. Ενάντια στο 2^ο Pride του 2013 ο Άνθιμος κατάφερε να συγκεντρώσει από τους πιστούς στις εκκλησίες 20.000 υπογραφές. Μάταιο και αυτό. Το 1^ο Pride στη Θεσσαλονίκη συγκέντρωσε 3.000 διαδηλώτ(ρι)ες , ενώ το 2^ο περίπου 8.000. Και από τότε κάθε χρόνο η συμμετοχή είναι μαζική και αυξανόμενη.

Τις δύο τελευταίες εβδομάδες πριν από το 2^ο Pride το 2013, η ΕΛΑΣ επιχείρησε να δημιουργήσει κλίμα τρόμου στην πόλη, στοχοποιώντας το πιο ευάλωτο τμήμα της λοατκια+ κοινότητας, τα τρανς άτομα. Για δεκαπέντε μέρες η αστυνομία συλλάμβανε κάθε τρανς κοπέλα που ξεμυτούσε από το σπίτι της. Αλλά το 2o Pride στη Θεσσαλονίκη ήταν κατά πολύ μαζικότερο από το πρώτο. Και έφερε μαζί και μια μεγάλη στιγμή της Αριστεράς στην πόλη. Μεγάλο κομμάτι της πορείας συνέχισε να διαδηλώνει μετά τη λήξη της και κατέληξε στην κατειλημμένη από τους εργαζόμενούς της ΕΡΤ–3.

Εκεί, μέσα σε κλίμα ενθουσιασμού και συγκίνησης, μπροστά σε εκατοντάδες εργαζόμενους και συμπαραστάτ(ρι)ες της κατάληψης, βρεθήκαμε να φωνάζουμε οι μεν λοατκι+ ακτιβίστ(ρι)ες  συνθήματα κατά της κυβέρνησης και των μνημονίων και υπέρ του αγώνα των εργαζομένων στην ΕΡΤ, ενώ οι εργαζόμενοι, από τη μεριά τους συνθήματα υπέρ των λοατκια+ δικαιωμάτων και κατά του φασισμού.

Ήταν εκείνη τη στιγμή που η δράκα των επαναστατ(ρι)ών που παρεμβαίναμε στο αντισεξιστικό κίνημα, το συνειδητοποιήσαμε: Είχαμε μόλις γευτεί τι σημαίνει να βγαίνεις από το περιθώριο της πολιτικής ομάδας που κάνει μόνο κριτική και προπαγάνδα και να μετατρέπεσαι σε οργανώτρια της οργής των καταπιεσμένων. Αξέχαστη στιγμή.

Όμως  η ιστορία των κινημάτων και των επαναστατ(ρι)ών, που παλεύουν μέσα σε αυτά, δεν προχωράει ποτέ γραμμικά. Περιλαμβάνει πάντα ξαφνικές ανατροπές και (φαινομενικά) ανυπέρβλητα αδιέξοδα. Λιγότερα από 2 χρόνια μετά το μοναδικό πάντρεμα των κινημάτων έξω από την ΕΡΤ–3, η συλλογικότητα που ξεκίνησε δυναμικά, κινηματικά και ριζοσπαστικά πέρασε μια πολύ μεγάλη κρίση, από την οποία δεν συνήλθε ποτέ. Και η μικρή ομάδα των επαναστατ(ρι)ών του τότε, μαζί και με άλλες/ους αγωνίστριες, διαφωνήσαμε ανοιχτά με τις επιλογές της οριακής πλειοψηφίας της HOMOphonia.

Όπως γράφαμε και στο κείμενο που δημοσιεύσαμε τότε όσα διαφωνήσαμε «Και μετά ήρθε η Ευρωπαϊκή Πρωτεύουσα Νέων». Τι ήταν αυτό; Ήταν μια έξυπνη προσπάθεια από την πλευρά του συστήματος να ξεδοντιάζει κινηματικές συλλογικότητες. Με ποιον τρόπο; Δίνοντας μεγάλα ποσά για «πραγματοποίηση δράσεων». Χρηματοδοτώντας στην ουσία την κινηματική δράση, τις ανοιχτές εκδηλώσεις, το τύπωμα αφισών και απονευρώνοντας ό,τι πιο πρωτοποριακό υπήρχε εκείνη την εποχή στην πόλη στον χώρο του λοατκια+ κινήματος. Ευτυχώς συνειδητοποιήσαμε έγκαιρα αυτή την τακτική (το ευρωπαϊκό «ζεστό χρήμα» με τη μορφή χρηματοδοτικών πακέτων). Μια τακτική ίδια κι απαράλλαχτη με την αντίστοιχη που ακολουθήθηκε στα χρόνια μετά την εξέγερση του Στόουνγουόλ, προκειμένου να βάλουν εκείνη την εξέγερση σε μουσείο και να την καταστήσουν ακίνδυνη. Το pink washing από οργανισμούς και πρεσβείες, προκειμένου να ξεπλυθούν για τα ιμπεριαλιστικά εγκλήματά τους και ταυτόχρονα να καταστείλουν την εξεργεσιακή διάθεση όσων λοατκια+ συλλογικοτήτων προβάλλουν ως επικίνδυνες για τη συντήρηση του συστήματος.  

Το τελειωτικό χτύπημα ήρθε με την απόφαση για οργάνωση εκδήλωσης με λοατκια+ ομιλητή από το Ισραήλ (αγνοώντας τη συστηματική εξόντωση του παλαιστινιακού λαού). Αποτέλεσμα: η συνέλευση πήρε απόφαση για αυτοδιάλυση της συνέλευσης και προχώρησε σε διαγραφές όσων διαφωνήσαμε.

Ωστόσο, όλο αυτό που με τόσο κόπο είχε κτιστεί, κρίναμε πως έπρεπε με κάποιο τρόπο να εκφραστεί ξανά κινηματικά. Η συμμετοχή μας σε εργατικές, αντιφασιστικές και αντιρατσιστικές κινητοποιήσεις, ο καθημερινός αγώνας για διεκδίκηση δικαιωμάτων για τους ανθρώπους του λοατκια+ φάσματος έπρεπε να συνεχιστεί. Η πείρα που αποκτήθηκε μέσα από τις μάχες αυτές που δώσαμε οδήγησε στη δημιουργία στις  αρχές φθινοπώρου του 2014 της ομάδας Sylvia Rivera για ένα κινηματικό Thessaloniki Pride. Σε μια προσπάθεια να επαναφέρουμε τα Pride στην κινηματική αρχή τους.

Η επιλογή του ονόματος της συλλογικότητας δεν ήταν τυχαία. Με το όνομα Sylvia Rivera θελήσαμε να υπογραμμίσουμε 2 πράγματα: 1. τον ανειρήνευτο αγώνα ενάντια στον εκμαυλισμό του λοατκια+ κινήματος μέσω των χορηγιών. 2. την απόφασή μας να δίνουμε  προτεραιότητα στην ενότητα των κινημάτων των καταπιεσμένων.

Η Sylvia Rivera, τις δεκαετίες του ΄60, ΄70 και ΄80 στις ΗΠΑ μαζί με την αφροαμερικανίδα συντρόφισσά της Μάρσα Π. Τζόνσον, υπήρξαν εμβληματικές μορφές της άκρας Αριστεράς μέσα στην εξέγερση του Stonewall και κατόπιν στο γκέι κίνημα σύμφωνα με την ορολογία εκείνης της εποχής (λοατκια+ κίνημα, σύμφωνα με την τρέχουσα ορολογία).

Πρωτοβουλίες/Εγχειρήματα

Η ενότητα των κινημάτων βρήκε τρόπο να εκφραστεί στο ξεκίνημα σχεδόν της λειτουργίας και δράσης μας. Μόλις δύο μήνες από αυτό το ξεκίνημα, μια τρανς γυναίκα και ένας αλληλέγγυος που έσπευσε να βοηθήσει δέχονται επίθεση στον δρόμο από δύο χρυσαυγίτες (στην Πυλαία της Θεσσαλονίκης). Παίρνουμε αμέσως την πρωτοβουλία και απευθυνόμαστε σε άλλες συλλογικότητες καλώντας σε μια αντιφασιστική διαδήλωση με πολύ έντονα αντισεξιστικά χαρακτηριστικά στο σημείο όπου συνέβη η επίθεση. Υπάρχει ακόμα κόσμος -8 χρόνια μετά- που θυμάται εκείνη την πορεία. Μια πρωτοπόρα δράση σε μια περιοχή που πιθανότατα δεν είχε δει κινητοποίηση για δεκαετίες.

 Η ανάγκη μας να μπολιάσουμε τα υπόλοιπα κινήματα με αντισεξιστικά και φεμινιστικά στοιχεία δεν είναι μόνο μια φράση στο ταυτοτικό μας κείμενο. Είναι αυτό που μας κινητοποιεί και εμπνέει τις δράσεις μας, όταν βγαίνουμε στον δρόμο. Όλα τα κινηματικά ρυάκια να ενωθούν μαζί σε ένα ορμητικό ρεύμα, ικανό να παρασύρει ό,τι σάπιο και καταπιεστικό υπάρχει γύρω μας. Η δράση μόνο σε ένα πεδίο, δεν μπορεί από μόνη της να το καταφέρει αυτό.

Το επόμενο σκαλί ήταν η προσπάθεια να δημιουργήσουμε από την αρχή ένα Pride από τα κάτω και με τις, τους και τα πλάσματα από τα κάτω», όπως λέγαμε. Και από εκείνο το σημείο ξεκινάει το ταξίδι μας στο Αυτοοργανωμένο Pride της Θεσσαλονίκης, ένα εγχείρημα στηριγμένο στις δυνάμεις του κινήματος αποκλειστικά. Χωρίς χορηγούς και χρηματοδοτικά πακέτα από εταιρείες και πρεσβείες ιμπεριαλιστικών κρατών. Προτάσσοντας δίπλα στον λοατκια+ και φεμινιστικό λόγο, την αμέριστη συμπαράστασή μας σε μετανάστριες και πρόσφυγες, τη συμπόρευση στο πλευρό του εργατικού, του αντιφασιστικού και οικολογικού κινήματος. Μετά την αποχώρηση ενός κομματιού από τον αναρχικό/κουίρ χώρο από τη συνέλευση του Αυτοοργανωμένου Pride της Θεσσαλονίκης, ως Sylvia Rivera αναλάβαμε, μαζί με άλλες τέσσερις φεμινιστικές συλλογικότητες, την ευθύνη να οργανώσουμε τη νέα συνέλευση, το REclaim Pride. Καταφέραμε να διοργανώσουμε το περσινό Αυτοοργανωμένο Pride, και προχωράμε φέτος στο 6^ο. 

Δρούμε ως επαναστάτριες/ες μέσα στον χώρο του λοατκια και του φεμινισμού σημαίνει για εμάς ότι κάθε στιγμή προσπαθούμε να χτίζουμε γέφυρες επικοινωνίας με τα καταπιεσμένα πλάσματα, χωρίς να μένουμε κλεισμένα μέσα στην ασφαλή φούσκα μας. Ξέρουμε ότι ο κόσμος που κατεβαίνει κατά χιλιάδες στα θεσμικά Pride είναι κόσμος που πρέπει να τον κερδίσουμε. Με τις δικές μας ιδέες και τα δικά μας συνθήματα για αλλαγή αυτού του κόσμου. Η ομάδα Sylvia Rivera είμαστε οργανικό τμήμα του «Κινηματικού Μπλοκ» που συμμετέχει και παρεμβαίνει με κινηματικό λόγο και συνθήματα στη μαζική πορεία του θεσμικού Pride της Θεσσαλονίκης. Με την εταιρεία που διοργανώνει το Thessaloniki Pride μάς χωρίζει ολόκληρη άβυσσος. Με τους ανθρώπους που θέλουν να αναπνεύσουν ελεύθερα και να εκφραστούν καταπώς επιθυμούν έστω για μία μέρα τον χρόνο είμαστε μαζί.

Μίλησα λίγο πριν για την προσπάθεια να ενοποιήσουμε τους αγώνες που δίνουμε και να μην περιχαρακωνόμαστε σε ένα μικρό κομμάτι κινηματικής δράσης. Ενδεικτικό αυτής της προσπάθειας ήταν μια πολύ σημαντική πρωτοβουλία που πήραμε, συμμετέχουμε και συνεχίζουμε τις δράσεις της: ο «Αντιφασιστικός και Αντιπατριαρχικός Σεπτέμβρης στη Θεσσαλονίκη», μια συνέλευση με ιστορία που ξεκινά το 2019. Με αυτή την κινηματική πρωτοβουλία επιχειρήσαμε τον συντονισμό των δύο πορειών και των αντίστοιχων δράσεων που διεξάγονται κάθε Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη για τις δολοφονίες του Παύλου Φύσσα και του Ζακ Κωστόπουλου. Σχεδόν από την πρώτη στιγμή συνειδητοποιήσαμε ότι η δολοφονία του Παύλου Φύσσα και του Ζακ μοιράζονταν κοινά χαρακτηριστικά. Πατούσαν πάνω σε ένα κοινό υπόβαθρο: ο κοινωνικός κανιβαλισμός που συστηματικά εδώ και χρόνια έχει εκθρέψει η ακροδεξιά, και η ΧΑ ειδικότερα, είναι που οπλίζει τα χέρια κάποιων. Σε συνδυασμό ασφαλώς με το φασιστικό, και ρατσιστικό δηλητήριο. Στη δολοφονία της Ζάκι ο ένας δολοφόνος είναι δηλωμένος ακροδεξιός. Κι ενώ εμείς, ως κίνημα, προσπαθούσαμε με μεγάλη προσοχή και ευαισθησία να βρούμε τις συνδέσεις, την επομένη κιόλας της δολοφονίας  κλιμάκιο της ΧΑ –αποτελούμενο από ηγετικά στελέχη και μέλη της νεοναζιστικής βάσης- βεβηλώνει το σημείο όπου δολοφονήθηκε ο Ζακ. Σκορπίζουν στο  σημείο όπου βασανίστηκε και δολοφονήθηκε ο Ζακ τρυκάκια με το αποκρουστικό σύνθημα «πρεζάκια και γκέι, δεν είστε αναγκαίοι», κάνοντας τη σύνδεση ξεκάθαρη σαν κρύσταλλο. Για τον φασισμό, τον ρατσισμό και την πατριαρχία, ο Ζακ ήταν όλα όσα οι φασίστες και οι νοικοκυραίοι μισούν περισσότερο και θέλουν να αφανίσουν.

Η Sylvia Rivera προσπαθούμε πάντα να βρούμε τρόπο επικοινωνίας και να σταθούμε στο πλευρό των πιο καταπιεσμένων μέσα στους καταπιεσμένους: στους/τις/τ* λοατκια+ μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες. Είχαμε αναλάβει –μαζί με άλλες κινηματικές συλλογικότητες της πόλης- να στηρίξουμε με δικά μας μέσα λοατκια πρόσφυγες (που δεν έμεναν σε κάποια δομή). Ωστόσο, συνειδητοποιήσαμε ότι χρειάζεται πολλή δουλειά στο συγκεκριμένο πεδίο και πολύ καλός συντονισμός με αντιρατσιστικές συλλογικότητες, προκειμένου να είμαστε με κάποιο τρόπο χρήσιμοι σε αναγκεμένους ανθρώπους, διπλά και τρίδιπλα καταπιεσμένους.

Αυτομορφώσεις//Θεωρητικές επεξεργασίες 

Δεν θα μπορούσαμε να είχαμε προχωρήσει πολύ όλα αυτά τα χρόνια χωρίς ένα πολύτιμο στοιχείο: τη συνεχή θεωρητική αναζήτηση, τις επεξεργασίες και το μοίρασμα ιδεών μέσα από συζητήσεις. Ειδικά στον χώρο του λοατκια+ και φεμινιστικού κινήματος η ορολογία, οι έννοιες, στο πώς αυτές έρχονται να κουμπώσουν πάνω στα καθημερινά προβλήματα που μας βάζει η επικαιρότητα –συχνά με επώδυνο τρόπο- όλα αυτά είναι πράγματα που μεταβάλλονται σημαντικά στο πέρασμα του χρόνου και πάρα πολύ γρήγορα. Η αυτομόρφωση των επαναστατριών είναι βασικότατο εφόδιο στον καθημερινό αγώνα. Οι αυτομορφώσεις της Sylvia Rivera γίνονται πάντα ανοιχτά και δημόσια και απευθύνονται σε νέο  κινηματικό κόσμο που επιχειρεί να γνωρίσει και να κουβεντιάσει τις αντισεξιστικές ιδέες. Ακόμα και αυτό το στοιχείο γίνεται από τα κάτω. Πχ δεν υπάρχει ένας φωτεινός παντογνώστης, ένας «ειδικός», αλλά όλα προσπαθούμε μέσα από βιώματα και διαβάσματα να σκεφτούμε, να μάθουμε, να συζητήσουμε πάνω σε αυτά που μάθαμε. Και η αλήθεια είναι ότι έχουμε καταπιαστεί και αναμετρηθεί με σημαντικά έργα του φεμινιστικού και λοατκια+ χώρου: «Ιστορία της Σεξουαλικότητας» του Μισέλ Φουκώ, «Φύλο, φυλή και τάξη» της Άντζελα Ντέιβις, το έργο της Σέρι Γουλφ «Σεξουαλικότητα και Σοσιαλισμός», «Αναταραχή Φύλου» της Τζούντιθ Μπάτλερ, που άνοιξε ένα ολόκληρο κεφάλαιο θεωρητικών επεξεργασιών σε ολόκληρο τον πλανήτη και «Ο Κάλιμπαν και η Μάγισσα» της Σίλβια Φεντερίτσι.  

 

Σε ποια ανάγκη έρχεται να κουμπώσει το εγχείρημά μας;

Όλα αυτά τα χρόνια δράσης μας στην πόλη, είναι πολύς ο κινηματικός κόσμος που, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, έχει στηρίξει τις δράσεις μας. Η βασική πηγή που μας ενδυναμώνει είναι η ίδια η ανάγκη να υπάρχει μια τέτοια λοατκια+, αντιπατριαρχική και φεμινιστική ομάδα στο κίνημα, με επαναστάτες και επαναστάτριες που έχουν κάνει σκοπό της ζωής τους το πώς θα ενωθούν και θα αλληλοτροφοδοτηθούν τα επιμέρους κινήματα και το πώς θα καταφέρουν να δράσουν από κοινού όλοι οι καταπιεσμένοι. Κι όλα αυτά χωρίς να γλιστράει σε έναν πολιτικά άνευρο -και για το λόγο αυτό ακίνδυνο για το σύστημα και αναποτελεσματικό τελικά- δικαιωματισμό. Η δύναμή μας είναι η ρόδα που συνεχώς γυρίζει. Σε όποιο σημείο υπάρχει κίνημα και αγώνας ενάντια στην καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Και η μικρή ομάδα των επαναστατ(ρι)ών στη Θεσσαλονίκη, που είχαμε ξεκινήσει από μια πολιτική οργάνωση που σήμερα δεν υπάρχει πια, συνεχίζουμε τη διαδρομή μας, χωρίς να χάνουμε στο ελάχιστο τον ενθουσιασμό μας και κυρίως χωρίς να χάνουμε τα μάτια μας από τον στόχο. Ένας στόχος, που δεν περιορίζεται μόνο στην απελευθέρωση των λοατκια+ ανθρώπων, αλλά και κάθε καταπιεσμένου πλάσματος μέσα σ’ αυτό το καπιταλιστικό και πατριαρχικό οικοδόμημα. Η απελευθέρωση των λοατκια+ ανθρώπων είναι αδύνατη χωρίς τη συνολική ανθρώπινη χειραφέτηση από κάθε καταπίεση και εκμετάλλευση.  

Πώς το καταφέρνουμε αυτό μέσα στο πέρασμα του χρόνου; Έχουμε «γαντζωθεί» γερά πάνω στην πρωτοπορία του κινήματος, στον λοατκια+ και φεμινιστικό χώρο, χωρίς ωστόσο να υποκλινόμαστε στις όποιες λαθεμένες απόψεις της. Προσπαθούμε σταθερά να προσφέρουμε ξεκάθαρες ιδέες, προτάσεις για δράση και ηγετική πρωτοβουλία. 

Η πρωτοπορία είναι εκείνος ο πολιτικός μοχλός, εκείνο το εργαλείο που, από τη στιγμή που καταφέρνουμε να κερδίζουμε την εμπιστοσύνη του, μπορούμε να αναποδογυρίσουμε τον κόσμο. Χτίζουμε μαζί με την πρωτοπορία τους αγώνες, χωρίς να περιμένουμε να ξεσπάσει πρώτα ένα κίνημα για να μπούμε στη συνέχεια να το στηρίξουμε. Συμμετέχουμε στην προσπάθεια να ξεσπάσει ένα κινηματικό γεγονός, και μέσα από αυτό σφυρηλατούμαστε κι εμείς τα ίδια. Από αγώνα σε αγώνα.