Σημείωμα της Σύνταξης της εφημερίδας «Η Κόκκινη», φύλλο 15, Μάης-Ιούνης 2022

«Να είμαστε έτοιμοι. Κάθε ώρα είναι η δική μας ώρα»

Γιάννης Ρίτσος

Τούτες τις μέρες η πολιτική επικαιρότητα δείχνει ζωγραφισμένη με μελανά χρώματα. Ο πόλεμος στην Ουκρανία ανοίγει τις πλέον δυσοίωνες προοπτικές: Ακρίβεια, φτώχεια, ανεξέλεγκτη κούρσα εξοπλισμών είναι η νέα πραγματικότητα. Ενώ στις προβλέψεις παίρνουν θέση η διεύρυνση του πολέμου, μια παγκόσμια επισιτιστική κρίση και ακόμα η εμπλοκή πυρηνικών χτυπημάτων στην κόντρα Ρωσίας και ΝΑΤΟ.
Το υποκριτικό ενδιαφέρον της Δύσης για τους Ουκρανούς πρόσφυγες δεν έχει βελτιώσει ούτε στο ελάχιστο την τύχη των υπόλοιπων κυνηγημένων του πλανήτη από τους πολέμους και την πείνα. Περίπου κάθε μέρα πρόσφυγες/ισσες θαλασσοπνίγονται στη Μεσόγειο. Και το ελληνικό κράτος περί-που καθημερινά πετά δεκάδες μετανάστ(ρι)ες στο έδαφος της Τουρκίας, συχνά γυμνούς και ξυπόλυτους, χωρίς χαρτιά και χρήματα, με μια σκληρότητα μεθοδευμένη και αδιανόητη. Τα εν ψυχρώ εγκλήματα που βαφτίζονται κομψά «επαναπροωθήσεις» και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης για μετανάστ(ρι)ες και πρόσφυγες, είναι η παγκόσμια και διαρκής ντροπή της Ελλάδας και της περίκλειστης Ευρώπης.
Η κυβέρνηση Κυριάκου Μητσοτάκη δείχνει η πιο προκλητική από όλες τις δεξιές κυβερνήσεις που πέρασαν ποτέ, ξεπερνώντας σε αναλγησία ακόμη και αυτές του Σαμαρά και του πατέρα Μητσοτάκη το 1990-93. Με πόζα και κομπασμό Μαρίας Αντουανέτας, η κυβέρνηση πετά ελάχιστα ψίχουλα στον εργατόκοσμο και τους συνταξιούχους που έχουν γονατίσει από την ακρίβεια σε όλα τα είδη πρώτης ανάγκης και έχουν κεραυνοβοληθεί από τους λογαριασμούς της ΔΕΗ. Η Νέα Δημοκρατία, σίγουρη πως έχει απέναντί της την πιο ανίκανη και άχρηστη αντιπολίτευση από την εποχή της μεταπολίτευσης, τρέχει στο γήπεδο σαν να μην έχει αντίπαλο.
Υπάρχει κάτι που μπορούν να κάνουν η επαναστατική Αριστερά και τα κι-νήματα σε αυτή τη συγκυρία;
Ένα μόνο πράγμα μπορεί να προσφέρει η επαναστατική πρωτοπορία αυτή τη στιγμή στον κόσμο της εργασίας και σε όλα τα καταπιεσμένα πλάσματα: Να ενοποιήσει όλες τις διεκδικήσεις, όλους τους αγώνες και όλα τα κινήματα γύρω από τον αγώνα ενάντια στον πόλεμο και τον ρατσισμό. Και είναι μονάχα αυτό ακριβώς το ζήτημα που έχει σημασία.

Για ποιο λόγο ενάντια στον πόλεμο;
Διότι καμία διεκδίκηση για μισθούς, συντάξεις, υγεία και παιδεία δεν έχει ελπίδα να υλοποιηθεί όσο τα κρατικά κονδύλια πετιούνται στο άπατο πηγάδι των Ραφάλ και των φρεγατών Μπελαρά, όσο η Ελλάδα επιχειρεί να μετατραπεί σε ένα δεύτερο Ισραήλ στα Βαλκάνια και στον πλέον πρόθυμο νατοϊκό εταίρο των ΗΠΑ. Και επιπλέον διότι τα ζητήματα πολέμου και ειρήνης είναι κυριολεκτικά ζητήματα ζωής και θανάτου για την εργατική τάξη και τη νεολαία. «Οι στρατιώτες είναι η τροφή των κανονιών», έγραφε ο Ναπολέοντας. Αυτή η φράση επαναλαμβάνεται ως ευφυολόγημα μεταξύ των αστών αναλυτών. Αλλά είναι η τρομακτική αλήθεια των ταπεινών ανθρώπων, που βρίσκονται ζεμένες και ζεμένοι στο μαγκανοπήγαδο της παραγωγής στην ειρήνη και πληρώνουν όλα τα σπασμένα όταν ξεσπάσει ο πόλεμος.
Γι’ αυτό και για να φτάσει η φωνή της επαναστατικής Αριστεράς σε πολύ μεγαλύτερα ακροατήρια από τώρα πρέπει να προειδοποιήσει και να συνεγείρει έγκαιρα, μιλώντας και οργανώνοντας ενάντια στους εξοπλισμούς και τον πόλεμο. «Δεν μας ακούς που τραγουδάμε με φωνές ηλεκτρικές, ώσπου οι τροχιές μας συναντάνε τις βασικές σου τις αρχές».

Για ποιο λόγο ενάντια στον ρατσισμό;
Οι διωγμένοι των πολέμων και της δυστυχίας είναι τα ταξικά μας αδέλφια. Αν δεν τους δώσουμε άμεσα την αλληλεγγύη μας, αν δεν σταθούμε δίπλα τους και απέναντι στην αστυνομία, τον στρατό, την Frontex και όλους τους ένοπλους ανθρωποφύλακες και νοικοκυραίους, καμιά άλλη μάχη δεν θα μπορέσουμε να κερδίσουμε απέναντι στα αφεντικά και την κυβέρνησή τους. Και, επιπλέον, η Αριστερά που δεν μένει στο περιθώριο και καταφέρνει να κερδίζει μάχες είναι η Αριστερά που σφυρηλατεί την επιρροή της παλεύοντας για τα δύσκολα. Αν θέλουμε να φτιάξουμε μαχητ(ρι)ες για έναν καλύτερο κόσμο, πρέπει να υπερασπιστούμε τα πιο αδύναμα πλάσματα, προσφυγ(ισσ)ες και μετανάστ(ρι)ες, τρανς άτομα, ανάπηρους, ρομά, γυναίκες και θηλυκότητες. Και να δώσουμε το στίγμα της συσπείρωσης και του κοινού αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων. Επειδή ο δικός μας πόλεμος γίνεται εδώ, ενάντια στα αφεντικά, την κυβέρνηση Μητσοτάκη, την αστυνομία, τους νοικοκυραίους και τα πρωτοξάδελφά τους, τους δολοφόνους της Χρυσής Αυγής. Και είμαστε στο ίδιο χαράκωμα με την εργατική τάξη. Τη νεολαία που υποφέρει από την ανεργία και την κρατική καταστολή. Τις μετανάστ(ρι)ες, τα λοατκια+ πλάσματα, τις εθνικές και κοινωνικές μειονότητες.

Γι’ αυτό και δεν υπάρχει καλύτερο κεντρικό σύνθημα για αυτή τη συγκυρία από το «Ο εχθρός είναι στην ίδια μας τη χώρα».