Γράφει (τ)ο Άλεξ Βήσαλο Ράινερς

Κάθε άρθρο ξεκινά με μια κουβέντα. Ξεκινάει με ένα παιδί, και όταν λέω παιδί δεν λαμβάνω υπόψιν την ηλικία, ιδρωμένο, ξαφνικά γεμάτο αποφασιστικότητα. Ξεκινάει με δύο άτομα μπροστά σε έναν υπολογιστή με κουρασμένα χέρια. Ξεκινάει με μια ανατριχίλα κάθε φορά που ακούς πυροτέχνημα. Ξεκινάει με κρότου λάμψης.
•
«Οπότε, αν το γράψω, θα πρέπει να το πάρω όλο από την αρχή».
«Μα τα ξέρουνε».

Τι έχουμε να πούμε, λοιπόν;
•
Είναι Τρίτη πρωί. Οι φοιτήτριες μπαίνουν στον χώρο του πανεπιστημίου τους και βρίσκονται αντιμέτωπες με την αστυνομοκρατία. Στη Σχολή Θετικών Επιστημών γίνονται έλεγχοι φοιτητών. Έλεγχοι που απαιτούν φυσικά και tie wraps. Λίγες ώρες αργότερα και, ενώ πραγματοποιούνται μαθήματα, τα ΜΑΤ θα πετάξουν κρότου λάμψης και δακρυγόνα στη ΣΘΕ. Πολλά, θα το ζήσουν. Πολλά περισσότερα θα το ακούσουν.
•
Είναι Τρίτη πρωί και ο Ερμής μού στέλνει ηχητικό ζητώντας να του περιγράψω τι συμβαίνει στο ΑΠΘ. Ο Γιάννης μού στέλνει μήνυμα για να μου πει τι συμβαίνει στο ΑΠΘ. «Μόλις καλέσαμε ασθενοφόρο. Τα ΜΑΤ μάς κοιτάνε με δακρυγόνα στα χέρια”. Ο Κωνσταντίνος μού επιβεβαιώνει «είμαστε οκ. είμαστε τυχερά. επιβιώσαμε.». Κανένα μήνυμα δεν είναι απλώς περιγραφικό. Όλα μυρίζουν φόβο. Αγανάκτηση. Κουράγιο.
•
Είναι Τρίτη βράδυ. Μόλις έχει τελειώσει η πορεία που καλέστηκε ενάντια στην αστυνομοκρατία. Μπροστά στο ΥΜΑΘ οι αστυνομικές δυνάμεις έριξαν χημικά και κρότου λάμψης. Πολλές σχολές κλείνουν για λόγους ασφαλείας. Τα μαθήματα των επόμενων ημερών θα γίνουν ηλεκτρονικά.
•
Είναι Τρίτη βράδυ και ακούω. «Φοβάμαι να πάω στη σχολή». «Θα σου έλεγα να φοβάσαι το ίδιο κι εσύ». «Περιμένω ακόμα απάντηση από τη φίλη μου που ήταν εκεί». «Τι, κι αν έρθω και φάει δακρυγόνα ο σκύλος-οδηγός μου;» ή «Αν πάθω κάτι εγώ, ποιο θα τον φροντίσει;»
•
Είναι Τετάρτη. Πραγματοποιείται πορεία μέσα στο campus και κινητοποίηση μπροστά στο στέκι στο Βιολογικό. Καλούνται συνελεύσεις. Αποφασίζονται δράσεις. Όλα έχουμε μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια.
•
«Είμαι μαζί σας παιδιά, αλλά είμαι ήδη τόσο κουρασμένη».
•
Δεν ξέρεις τι μέρα είναι, αλλά είναι 10 το βράδυ και μόλις έχεις καθίσει.
Μόλις έχεις φάει. Τα φίλα σου κοιτάνε το ένα το άλλο και γελάνε. Χθες είχες συνέλευση. Χθες είχε πορεία. Χθες είδες Eurovision. Τώρα πίνεις μια γουλιά μπύρα.
Μπαμ.
Κοιτάς τις φίλες σου.
Μπαμ.
•
Φιλική υπενθύμιση: υπάρχουν και πυροτεχνήματα.

•
Έχουν περάσει σχεδόν τρία χρόνια από την κατάργηση του ασύλου. Πάνω από ένας χρόνος από τον νόμο Κεραμέως-Χρυσοχοΐδη. Πέντε μήνες από την εκκένωση του στεκιού στο Βιολογικό.
•
Δεν ξέρω τι θέλω να πω. Ίσως ότι είμαι κουρασμένο. Ίσως ότι καμιά φορά θέλω τα άτομα που αγαπώ, απλώς να είναι οκέυ. Ίσως ότι είμαστε εδώ, παρόλα αυτά. Ότι κοιτάμε το ένα το άλλο κάποιες φορές και γελάμε. Τι νίκη κι αυτή. Τι φως.

Έξω οι μπάτσοι από τις σχολές μας
Ελεύθερα και ανοιχτά πανεπιστήμια για όλα

*Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο φύλλο 15 της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (Μάης-Ιούνης 2022), που κυκλοφορεί.