Γράφει η Αναστασία Κοντορούδα

Πριν μερικούς μήνες έμαθα το όνομά της και διάβασα στίχους της.

Η Nadia Anjuman.

Μεγάλωνε στο Αφγανιστάν χωρίς τη δυνατότητα να παρακολουθεί μαθήματα αφού το καθεστώς των Ταλιμπάν το θεωρούσε άσκοπο για έφηβες.

Μπορούσε όμως να μαθαίνει ράψιμο.Και με αυτό το πρόσχημα καθηγητές του πανεπιστημίου Herat, δίδασκαν στη Nadia και συνομήλικές της, λογοτεχνία, ποίηση, φιλοσοφία.

Μάθαιναν με τον κίνδυνο να συλληφθούν, να βασανιστούν, ακόμα και να εκτελεστούν.

Και όταν το καθεστώς των Ταλιμπάν απομακρύνθηκε από την εξουσία η Nadia σπούδασε λογοτεχνία.

Παντρεύτηκε έναν συμφοιτητή της, γέννησε ένα γιο, εξέδωσε μία ποιητική συλλογή με μεγάλη απήχηση.

Προκαλούσε. Ατίμαζε την οικογένειά της.

Ένα βράδυ θέλησε να επισκεφτεί την αδερφή της. Ο σύζυγος της το απαγόρευσε. Λογόφεραν.

Τη χτύπησε. Πολύ.Βάναυσα. Έμεινε αναίσθητη.

Ώρες αργότερα την μετέφερε σε νοσοκομείο.

Ηταν ήδη νεκρή.

Ο θάνατός της θεωρήθηκε αυτοκτονία.

Ο δολοφόνος- σύζυγος πέρασε ένα μήνα στη φυλακή.

Τόσο αποτιμήθηκε η ζωή της.

» Ζω μες στη σιωπή καιρό τώρα.

Μα δεν ξεχνώ τη μελωδία των τραγουδιών που ξεπηδούν από την ψυχή.

Από κείνη την πρώτη φορά που τα ψιθύρισα.

Γιατί μου θυμίζουν πως θα ερθει η μέρα που θα σπάσω τούτα τα δεσμά.

Θα πετάξω μακριά από τούτη τη μοναξιά.

Θα τραγουδήσω.

Δεν είμαι μια αδύναμη λεύκα να με διαφεντεύει ο άνεμος.

Είμαι Αφγανή.»

*Το κείμενο είναι δημοσίευση της Αναστασίας Κοντορούδα στο facebook και ανέβηκε στην ΚΟΚΚΙΝΗ με την άδειά της.

Οι στίχοι της Nadia Anjuman που δημοσιεύονται εδώ είναι μεταφρασμένοι από τα αγγλικά από την Αναστασία Κοντορούδα.

Φωτογραφία: Artwork, Kiss Andrea.