Ο πόλεμος στην Ουκρανία, ήδη στον έβδομο μήνα του, κοστίζει κάθε μέρα εκατοντάδες θύματα. Βυθίζεται, κάθε μέρα που περνά, σε όλο και πιο βαθύ τέλμα. Θυμίζει πια, όλο και περισσότερο, τις φριχτές και ολότελα άχρηστες εκατόμβες των φαντάρων στα χαρακώματα του Α’ Παγκόσμιου Πολέμου.

Ταυτόχρονα, ο ουκρανικός πόλεμος μεταμορφώνεται πλέον σε μια θηλιά γύρω από τον λαιμό των κρατών της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι ΗΠΑ και η Δύση συνολικά βρήκαν αφορμή για να επιχειρήσουν τον οικονομικό στραγγαλισμό της μίας από τις αντίπαλές τους ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, της Ρωσίας. Όμως η ρώσικη αντίδραση, με τη διακοπή παροχής φυσικού αερίου, φαίνεται πως απειλεί να προκαλέσει ίσως περισσότερες ζημιές στη βιομηχανική καρδιά της Ευρωπαϊκής Ένωσης, τη Γερμανία, από όσα πλήγματα στην οικονομία της έχει δεχτεί η ίδια η Ρωσία από τις δυτικές κυρώσεις. Μετά την ύφεση της πανδημίας, τα απειλητικά σύννεφα συγκεντρώνονται ξανά πάνω από την αναιμική ανάπτυξη των οικονομιών της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Όμως, η μεγαλύτερη απειλή για τα κέρδη των ευρωπαίων καπιταλιστών μπορεί να αποδειχθεί η οργή των εργατ(ρι)ών. Ολόκληρη η εργατική τάξη, ακόμα και τα πιο ανεκπαίδευτα πολιτικά κομμάτια της, γνωρίζουν πως οι πλούσιοι δεν πρόκειται να στερηθούν ούτε τη θέρμανση ούτε τις πολυτελείς απολαύσεις και τις σπατάλες.

Αλλά οι εργάτ(ρι)ες χρειαζόμαστε ζεστά σπίτια και σχολεία. Χρειαζόμαστε μισθούς και συντάξεις, που να μας επαρκούν για τις ανάγκες μας. Χρειαζόμαστε βούτυρο και όχι κανόνια. Γι’ αυτό και πριν καλά–καλά φύγει το καλοκαίρι, οι εκδηλώσεις της εργατικής οργής έχουν ήδη ξεκινήσει σε μια σειρά ευρωπαϊκές χώρες. Πρωτοπόρα, αυτές τις ημέρες, έχει αναδειχθεί η εργατική τάξη της Βρετανίας. Και έπεται συνέχεια σε όλη την Ευρώπη. Και φυσικά και στην Ελλάδα.

Η ακροδεξιά κυβέρνηση Μητσοτάκη πρέπει να ανατραπεί

Η καθημερινότητα για μας, τους/τις εργαζόμενους/ες και άνεργους/ες στην Ελλάδα, είναι ασφυκτική. Εργασιακές συνθήκες–λάστιχο, επισφάλεια, αγωνία να φτάσουν τα λεφτά μας μέχρι το τέλος του μήνα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με κάθε αφορμή, στέλνει τα σιδερόφραχτα ρόμποκοπ να χτυπήσουν αδιακρίτως. Να καταστείλουν βίαια εργαζόμενους όταν απεργούν, κατοίκους όταν διαμαρτύρονται για την καταστολή και την αφόρητη κατάσταση στις γειτονιές τους (Εξάρχεια), φοιτητ(ρι)ες και φοιτητά στα πανεπιστήμια όταν διεκδικούν αυτονόητα δικαιώματα, κεκτημένα εδώ και δεκαετίες. Εκκενώνει με τη βία προσφυγικά καμπς και πνίγει στα χημικά εγκύους προσφύγισσες με μωρά στην αγκαλιά. Δολοφονεί παιδιά στον Έβρο, πνίγει μετανάστ(ρι)ες στα θαλάσσια περάσματα του Αιγαίου, τους επαναπροωθεί πίσω στην απελπισία και την κόλαση.

Πρόκειται για μια κυβέρνηση, που σπαταλά ασύστολα σε Ραφάλ και πανάκριβες φρεγάτες, ενώ αφήνει να καταρρεύσει η δημόσια υγεία και να υπολειτουργεί η δημόσια παιδεία.

Η κυβέρνηση της Δεξιάς φράζει τις εισόδους των πανεπιστημίων, των κατεξοχήν χώρων ελεύθερης σκέψης, συζήτησης και διεκδίκησης και τοποθετεί σε κάθε γωνία αστυνομικούς. Και όπου της είναι αδύνατον ακόμη να βάλει αστυνομία, στα σπίτια μας και στις ιδιωτικές μας συνομιλίες, η κυβέρνηση φροντίζει και πάλι να είναι εκεί. Μέσα από τις «νόμιμες επισυνδέσεις», όπως είναι ο τελευταίος ευφημισμός για τις παρακολουθήσεις της Μυστικής Υπηρεσίας, της ΕΥΠ.

Η κυβέρνηση της Ν.Δ, και μαζί της η κρατική «Δικαιοσύνη», εμπαίζουν κάθε αίσθημα δικαίου. Αθωώθηκαν προκλητικά οι αστυνομικοί που αποτέλειωσαν στην Ομόνοια τον Ζακ/τη Zackie, ενώ οι νοικοκυραίοι που –τυπικά- καταδικάστηκαν είναι, και οι δύο πλέον, ελεύθεροι. Είναι ελεύθεροι και οι αστυνομικοί, που δολοφόνησαν τον άοπλο Ρομ Νίκο Σαμπάνη με 36 σφαίρες. Μπήκε στο αρχείο η υπόθεση της Γεωργίας Μπίκα, της επιζώσας ενός ομαδικού βιασμού από γόνους πλουσίων οικογενειών. Και, φυσικά, ο μέγας καλλιτεχνικός αστέρας της Δεξιάς και της κυβέρνησης, ο βιαστής ανηλίκων Λιγνάδης, κυκλοφορεί ελεύθερος. Όπως ελεύθεροι και ανενόχλητοι από την αστυνομία κυκλοφορούν οι φασίστες στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα, που επιχειρούν να ανασυνταχθούν πραγματοποιώντας ξανά επιθέσεις σε μετανάστες, σε σχολεία και στις πορείες των Pride.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν έχει κάνει το παραμικρό απέναντι σε δεκάδες γυναικοκτονίες και αμέτρητα περιστατικά έμφυλης κακοποίησης, πέρα από ανέξοδες παροτρύνσεις προς τα θύματα «να βρουν το θάρρος, τη δύναμη και να αρχίσουν να μιλάνε». Όμως δεν μπορούμε να απαιτούμε από επιζώσες και επιζώντα να είναι γενναία. Αυτό που είναι κρίσιμο για αυτές και για αυτά είναι να τους διασφαλιστεί ένα ασφαλές περιβάλλον. Δημόσιες δομές, ξενώνες, καταφύγια, κρατικές ενισχύσεις και στήριξη. Αλλά η κυβέρνηση διαθέτει λεφτά μόνο για αστυνομία, παπάδες και στρατιωτικούς εξοπλισμούς. Και τίποτε άλλο.

Αυτή η κυβέρνηση μπορεί να δεσμευτεί μόνο για ένα πράγμα απέναντι μας: πως θα ζήσουμε έναν «δύσκολο χειμώνα». Όμως για εμάς, που ήδη δύσκολα τα βγάζουμε πέρα, έχουμε κάθε συμφέρον να κάνουμε την κυβέρνηση και τους καπιταλιστές να βιώσουν επιτέλους τι σημαίνει ασφυκτική πίεση, τι σημαίνει δυσκολίες. Και να τους ανατρέψουμε.

Στον δρόμο.

*Το Σημείωμα της Σύνταξης είναι δημοσιευμένο στο φ. 16 της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (Σεπτέμβρης 2022), που κυκλοφορεί.