Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Τις τελευταίες εβδομάδες στην Ουκρανία ο ρώσικος στρατός εισβολής βρίσκεται σε αρκετά δύσκολη θέση. Και η κατάσταση ενδέχεται να χειροτερέψει πολύ περισσότερο για τις δυνάμεις του Κρεμλίνου.
Σε λίγες μέρες θα συμπληρωθούν 9 μήνες πολέμου. Το καθεστώς του Κρεμλίνου είχε προετοιμαστεί για έναν πόλεμο-περίπατο, που θα τελείωνε πολύ σύντομα με την ανατροπή του Ζελένσκι και την εγκατάσταση στο Κίεβο ενός καθεστώτος-δορυφόρου της Μόσχας. Γι’ αυτό και οι επιχειρήσεις περικύκλωσης του Κιέβου και του Χαρκόβου με φάλαγγες τεθωρακισμένων με κινήσεις, που θυμίζανε τακτικές μπλίτζκρικ. Όμως ο στρατός του Πούτιν δεν κατάφερε να οργανώσει αποτελεσματικά έναν πόλεμο κινήσεων. Και βάλτωσε στα πεδία των μαχών χωρίς ελπίδα.
Οι Ρώσοι εισβολείς δεν τα κατάφεραν εν τέλει ούτε και στον πόλεμο θέσεων. Είχαν απόλυτη υπεροπλία στο βαρύ πυροβολικό και στους πυραύλους εδάφους-εδάφους και θαλάσσης-εδάφους. Ήταν σε θέση να πέσουν πάνω στον ουκρανικό στρατό, όπως μια μυλόπετρα πάνω σε ένα αυγό. Οπότε σχεδίαζαν να κονιορτοποιήσουν σε αλλεπάλληλους βομβαρδισμούς τα ουκρανικά χαρακώματα, σκορπώντας τον τρόμο στους αμυνόμενους, με αρκετά λιγότερες ρωσικές απώλειες. Και να προωθηθούν αργά αλλά σταθερά στα πολεμικά μέτωπα, αναγκάζοντας τους Ουκρανούς να συρθούν στο τέλος σε επώδυνες διαπραγματεύσεις, μην αντέχοντας τις βαριές απώλειες στα πεδία των μαχών. Αλλά ούτε αυτή η μέθοδος δούλεψε στην πράξη.

Που έκανε το λάθος ο Πούτιν;
Οι μάχες στην Ουκρανία είχαν χαθεί για τον ρωσικό στρατό, πριν ακόμη δοθούν. Ο κόσμος στη Ρωσία δεν πείστηκε ποτέ για το δίκιο της εισβολής. Και οι Ουκρανοί, σε πολύ μεγάλους αριθμούς, συσπειρώθηκαν γύρω από την υπόθεση της άμυνας της πατρίδας τους.
Ακόμη και οι «εύκολες» αρχικές επιτυχίες, όπως η κατάληψη της Χερσώνας στις πρώτες ημέρες της εισβολής, έχουν εξελιχτεί σε θηλιά στον λαιμό του Πούτιν. Όσο για το «επίτευγμα» της κατάληψης της Μαριούπολης οδήγησε στο να ταυτιστεί το Κρεμλίνο με την κτηνώδη βαρβαρότητα και τη φρίκη. Όχι μόνο στο τηλεοπτικό κοινό της Δύσης. Αλλά ακόμη και μέσα στη Ρωσία. Γι’ αυτό και η μερική επιστράτευση του Πούτιν δεν ξεσήκωσε το παραμικρό κύμα πατριωτικού ενθουσιασμού στη χώρα. Μόνο διαμαρτυρίες, που καταπνίγηκαν από την αστυνομία, από τη Μόσχα και την Πετρούπολη μέχρι το Νταγκεστάν στον Καύκασο και ως τη σιβηριανή Τούβα πάνω από τη Μογγολία. Και ένα σημαντικό κύμα φυγόστρατων αντρών έχει εγκαταλείψει ήδη τη Ρωσία.
«Προ συντριβής ηγείται ύβρις» γράφεται στις Παροιμίες Σολομώντα. Το καθεστώς του Κρεμλίνου υποτίμησε αλαζονικά και τη μαζική ουκρανική αντίσταση στην εισβολή, αλλά και την ικανότητα του ίδιου του λαού της Ρωσίας να ματαιώνει τα σχέδια των κυριάρχων του.
Τον φετινό Φλεβάρη και Μάρτη, με την έναρξη της εισβολής, η αντίσταση στον πόλεμο μέσα στη Ρωσία ήταν ενεργή υπόθεση μόνο μερικών χιλιάδων πρωτοπόρων μαχητ(ρι)ών, κύρια διανοούμενων, ουσιαστικά μόνο στην Πετρούπολη και τη Μόσχα. Τώρα πλέον, σε μια σειρά αυτόνομες δημοκρατίες μέσα στη Ρωσική Ομοσπονδία, οι διαμαρτυρίες κατά της επιστράτευσης έχουν αρκετά πιο μαζικό χαρακτήρα, ιδιαίτερα από τις μανάδες και τις συζύγους των επιστρατευμένων. Υπάρχει έντονη αντίδραση, επειδή ο κόσμος εκεί θεωρεί –όχι άδικα- πως το ρωσικό κράτος επιστρατεύει κατά προτεραιότητα στρατεύσιμους από τις εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες της χώρας, που θεωρούνται αναλώσιμοι.
Γι’ αυτό και ο Πούτιν κατέληξε να υποχωρεί στη γωνία του ρινγκ και να δέχεται χτυπήματα πάνω στα σχοινιά. Και να προετοιμάζεται για την απώλεια ακόμη και της Χερσώνας. Η ματαίωση στα πεδία των μαχών κάνει το Κρεμλίνο να προσπαθεί να αλλάξει την πορεία του πολέμου με την απειλή χρήσης πυρηνικών όπλων. Απειλή που, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, ενδέχεται ακόμη και να γίνει πράξη. Με όλη τη φρίκη και τις συνέπειες, που θα σημαίνει αυτό.

Το ΝΑΤΟ συνεχίζει ακάθεκτα τον πόλεμο… μέχρι να πέσει και ο τελευταίος Ουκρανός στρατιώτης
Είναι ολοφάνερο πως η εισβολή του Πούτιν στη Ρωσία εκτόξευσε στα ύψη το πατριωτικό αίσθημα στον ουκρανικό λαό. Οι Ουκρανοί πολεμούν και θυσιάζονται, χωρίς να πτοούνται. Και δίχως να υπολογίζουν τις απώλειες.
Όμως, άλλο τόσο ολοφάνερο είναι πως ο ουκρανικός στρατός θα χρειαζόταν χρόνια και πολλές θυσίες ακόμα για να γυρίσει το παιχνίδι, χωρίς την ασταμάτητη ροή βαριού στρατιωτικού εξοπλισμού από το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ. Το ΝΑΤΟ ταπεινώνει στρατιωτικά τη Ρωσία ξοδεύοντας πάρα πολύ χρήμα και μέσα. Αλλά θυσιάζει μονάχα Ουκρανούς φαντάρους και όχι στρατιώτες των χωρών της Δύσης. Γι’ αυτό και αντέχει πολύ καλύτερα την κοινωνική πίεση στη Δύση για την πρωτοφανή αύξηση των πολεμικών δαπανών. Τουλάχιστον, όσο ακόμα δεν έχει δείξει τα δόντια του ο σκληρός χειμώνας που αναμένεται, με περιορισμένη πρόσβαση των εργαζομένων στην Ευρωπαϊκή Ένωση σε θέρμανση και καύσιμα.
Σε κάθε περίπτωση, ο πόλεμος στην Ουκρανία είναι πόλεμος άδικος και από τις δύο πλευρές. Διότι είναι πόλεμος ανάμεσα σε δυο ιμπεριαλιστικά στρατόπεδα. Ανάμεσα στο στρατόπεδο του χορτάτου ιμπεριαλιστή, των ΗΠΑ, που δεν παραδίδουν την παγκόσμια κυριαρχία τους. Και ενός ιμπεριαλισμού, που ανακάμπτει και διεκδικεί λίγο λίγο κομμάτια της παλιάς του επιρροής.
Οι εργαζόμενες/οι του πλανήτη δεν έχουμε τίποτα να προσδοκούμε από τη νίκη ούτε του Πούτιν ούτε των ενεργούμενων του ΝΑΤΟ. Ακόμα και αν γλυτώσουμε και αυτή τη φορά τη ρίψη πυρηνικών όπλων, οι συνέπειες αυτού του πολέμου θα είναι το αίμα, η προσφυγιά και η οικονομική καταστροφή.
Είναι απόλυτη προτεραιότητα να φύγουμε αυτή τη στιγμή από το ΝΑΤΟ και να διώξουμε άμεσα τις βάσεις των ΗΠΑ και όλα τα τανκς, τα ελικόπτερα και τα πλοία του αμερικάνικου στρατού από τη χώρα.
Ήδη η Αλεξανδρούπολη έχει μεταμορφωθεί σε κεντρική θέση του συνολικού στρατιωτικού σχεδιασμού των ΗΠΑ στα νότια της Ουκρανίας. Και το Στεφανοβίκειο και η Σούδα αποτελούν τα απαραίτητα στηρίγματά της. Και ο παροξυσμός των στρατιωτικών προετοιμασιών δεν έχει τέλος.
Εκτός από το τέλος που μπορούμε να δώσουμε όλο το αντιπολεμικό κίνημα. Πριν να είναι τραγικά αργά.

*Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 17ο φύλλο της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (Νοέμβρης 2022), που κυκλοφορεί.