Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Προχτές την Κυριακή, στις 13 Νοέμβρη 2022, πέθανε ο σύντροφος Αλεξάντερ Πόποφσκι. Είχε συμπληρώσει τα 90 του χρόνια. Ως τις τελευταίες του μέρες ζούσε στα Μπίτολα (Μοναστήρι), στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.

Γεννήθηκε τον Φλεβάρη 1932 σε ένα χωριό της Φλώρινας. Η οικογένειά του ήταν ολόκληρη στρατευμένη στο ΚΚΕ.

Στα 15 του χρόνια, το 1947, έγινε σύνδεσμος του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, μεταφέροντας μηνύματα ανάμεσα στις αντάρτικες μονάδες.
Στα 16 του, τον Μάρτη του 1948, έγινε δεκτός στον ΔΣΕ ως κανονικός μαχητής. Πήρε μέρος σε πολλές μάχες. Τραυματίστηκε στον Γράμμο, νοσηλεύτηκε λίγες ημέρες και επέστρεψε αμέσως στην πρώτη γραμμή.

Από το 1949, ως τώρα, ο Αλεξάντερ Πόποφσκι ήταν πολιτικός εξόριστος. Έζησε 9 χρόνια στην Τασκένδη και όλα τα υπόλοιπα ως σήμερα στη Δημοκρατία της Μακεδονίας.
Το 1982, με τον νόμο Σκουλαρίκη, οι πρώην αντάρτες και αντάρτισσες του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας επέστρεψαν στην Ελλάδα.

Όλοι; Όχι! Εξαιρέθηκαν, σύμφωνα με τον νόμο, οι «μη Έλληνες το γένος». Δηλαδή οι εθνικά Μακεδόνες.
73 και πλέον χρόνια μετά τη λήξη του εμφυλίου πολέμου, ο Αλεξάντερ Πόποφσκι δεν επιτρεπόταν ακόμη να γυρίσει. Το ίδιο και όλοι οι – ελάχιστοι – εν ζωή πρώην αντάρτες που παραμένουν πολιτικοί εξόριστοι και οι απόγονοί τους.

Το κόμμα στο οποίο στρατεύτηκαν με κίνδυνο της ζωής τους, το ΚΚΕ, τους έχει ξεχάσει από το 1982. Πλέον αυτό το κόμμα δεν θέλει να θυμάται πως κάποτε στήριζε τα δίκια της Μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα και έχει γυρίσει πλάτη σε τούτο το κρίσιμο κομμάτι της ιστορίας του.

Τον άνθρωπο που βλέπετε στη φωτογραφία, παρόλο που ήταν υπέργηρος, τον έτρεμε ακόμη το ελληνικό κράτος. Και του αρνούνταν το δικαίωμα επιστροφής στον τόπο που γεννήθηκε. Παρά τις επανειλημμένες του αιτήσεις και προσπάθειες.

«Ο φόβος είναι το θεμέλιο κάθε κυβερνητικής εξουσίας» έγραφε ένας από τους πρώτους προέδρους των ΗΠΑ τον 18ο αιώνα.
Και στην περίπτωση του Αλεξάντερ Πόποφσκι και όλων των Μακεδόνων πολιτικών προσφύγων του εμφύλιου, το ελληνικό κράτος και όλες οι κυβερνήσεις που πέρασαν από αυτό, επιβεβαιώνουν απόλυτα το ρητό.

Όμως η ελληνική Αριστερά για ποιο λόγο έχει λησμονήσει ολοκληρωτικά από τα αιτήματά της το να επιστρέψουν πίσω στα σπίτια τους, χωρίς προβλήματα και προσκόμματα, όλοι οι πολιτικοί εξόριστοι του εμφυλίου και οι απόγονοί τους;