Κυριακάτικη επιστροφή

Ονειρεύτηκα ένα ποτήρι αχνιστό γάλα στο κομοδίνο μου
και το άρωμα
απ’ το Νοεμβριάτικο γλυκό πορτοκαλιού
έπιασε τότες το αυτί μου
το τσίκι τσίκι απ’ τα αμύγδαλα που έσπαγαν
για το σαραγλί μας.
Το δάκρυ μου οσμίστηκα πάνω στο μαξιλάρι
που ευωδίαζε κανέλλα και γαρύφαλλο,
σουσάμι και αγάπη,
και μες το αναπετάρισμα της νιότης στην καρδιά μου,
σε ρώτησα: – Μάνα, ήρθες;

Γύρισες μάνα, γύρισες
για ένα ολόκληρο κυριακάτικο ξύπνημα
ήρθες και πάλι.

Στην κούπα του καφέ που βούταγα κρυφά το κουλουράκι,
στο τρεμούλιασμα της φλόγας στο καντήλι,
στην τσάκιση του φουστανιού πριν πας στην εκκλησιά μας,
στο σιμιγδάλι που καβούρδιζε η φούρια σου
μη λείψει κάτι απ’ το κυριακάτικο τραπέζι,
στο μαντηλάκι που όλο ίσιωνες στο λατρευτό λαιμό σου,
στο τραγουδάκι που μουρμούραγες, έτσι, γιατί ήταν Κυριακή!

Ευαγγελία Αντωνακούδη, 29.11.2020

Γεννημένη λίγες μέρες πριν τον θάνατο του αγαπημένου μου ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, κοντά στην πόλη όπου γεννήθηκε.
Άρχισα να παίζω με τις λέξεις, τους ήχους και τα χρώματά τους, από τα οκτώ μου. Έγραφα πάνω σε ό,τι χαρτί έβρισκα μπροστά μου, ακόμη και στο μπράτσο μου. Στην τρίτη Λυκείου είχα κιόλας μια πλούσια συλλογή ποιημάτων και μικρών τραγουδιών, ένα μικρό θησαυρό!
Είχα πια βρει τον αγαπημένο μου τόπο και τρόπο να επιβιώνω, τη μουσική και την ποίηση. Έμειναν και τα δυο από τότε τα πιο ισχυρά φίλτρα. Οι αγώνες, η μητρότητα, οι απώλειες, οι ανησυχίες, όλα μα όλα περνούν μέσα από αυτά τα φίλτρα.
Η εικοσάχρονη ενασχόληση με τα τοπικά πολιτιστικά κι αυτή μέσ’ από αυτό το φίλτρο λειτούργησε και εμπνεύστηκε. Αγαπημένοι συγγραφείς και ποιητές, συνθέτες και στιχουργοί είναι όλοι αυτοί οι τροφοδότες δημιουργοί που άγγιξαν, καθοδήγησαν την πένα της ψυχής μου, και την πυροδότησαν, συχνά δίχως έλεος.
Καταδικασμένη να αναπνέω μέσα απ’ την πένα μου δηλώνω. Κι αποφεύγω συνειδητά την αποφυλάκισή μου.

*Το εικαστικό έργο της Deborah Brown