Γράφει ο Χριστόφορος Κετζιτζίδης

Τι συμβαίνει, πραγματικά, με την ενέργεια και η κοινωνία μας αντιμετωπίζει την παρούσα κατάσταση;
Μπορεί να αλλάξει η τιμή των ενεργειακών πόρων και πότε θα γίνει αυτό;
Πώς θα είναι το μέλλον μας με τις υψηλές τιμές, που συγκεντρώνουν οι ενεργειακοί πόροι, και συνάμα συμπαρασύρουν σαν κύμα όλα τα προϊόντα και βασικά αγαθά, προκαλώντας ανεξέλεγκτο πληθωρισμό;

Αυτά τα ερωτήματα βασανίζουν μεγάλο μέρος του πληθυσμού. Ερωτήματα, που επηρεάζουν κυρίως τα οικονομικά αδύναμα άτομα. Ο καπιταλισμός είναι η απάντηση, όποια κι αν είναι η ερώτηση. Αυτός είναι που μας οδηγεί και στις παραπάνω σκέψεις. Για να απαντήσουμε στην πρώτη ερώτηση, ας ξεκινήσουμε από το «μονοπώλιο» ορισμένων εταιρειών ή χωρών στη διαχείριση καυσίμων. Παγκόσμιοι κολοσσοί μπορούν και παίζουν παιχνίδια στις πλάτες του λαού κάθε τόπου στο όνομα μιας ατελείωτης κερδοφορίας. Απαιτούν απλησίαστες τιμές για την πρώτη ύλη
καυσίμων, τα οποία και συγκαταλέγονται ουσιαστικά στα βασικά αγαθά
προκειμένου να μπορεί να ζει ένας άνθρωπος αξιοπρεπώς.

Στη βάση όλου αυτού, η δικαιολογία τους παραμένει εδώ και πολύ καιρό η ίδια, αυτή των κοινωνικοπολιτικών αναταραχών και η πανδημία της Sars Covid19. Ο έλεγχος των ενεργειακών πόρων σε παγκόσμια εμβέλεια από –μετρημένες στα δάχτυλα- εταιρείες, με ό,τι ασφαλώς συνεπάγεται για την επίτευξη του ελέγχου αυτού (πόλεμοι, τσάκισμα της εργατικής τάξης και ισοπέδωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων), θα πρέπει να σταματήσει. Άμεσα. Οι εργαζόμενοι, αδελφωμένοι με τους εργαζόμενους όλης της Γης, να αναλάβουν την ευθύνη για τις ζωές τους, ενωμένοι σε ένα κοινό ισχυρό μέτωπο απέναντι στο ασύδοτο και άπληστο κεφάλαιο. Στοιχείο εντελώς απαραίτητο για ένα
δίκαιο αύριο για όλους, μακριά από τις καπιταλιστικές αδηφάγες μονοπωλιακές εταιρείες-κράτη.

Όσον αφορά στη δεύτερη ερώτηση και στα του οίκου μας, η αγορά των καυσίμων, ανεξάρτητα από την πρώτη ύλη, αγγίζει τις υψηλότερες τιμές στην υφήλιο. Η κυβέρνηση αδιαφορεί και συνεχίζει να επιβαρύνει με τουλάχιστον 50% φορολογία την αγορά. Μια φορολογία μερικώς ποσοστιαία, γεγονός που αυξάνει τα κέρδη αυξανόμενης της τιμής της πρώτης ύλης.
Αυτή η ίδια κυβέρνηση, που φοράει το πέπλο της Αγίας, μοιράζει fuel pass και εκπτώσεις πετρελαίου και διατυμπανίζει τη φιλευσπλαχνία της προς τους αδύναμους, στις πλάτες των οποίων πέφτει αυτή ακριβώς η φορολογία. Δεν σκέφτεται ούτε κατ’ ελάχιστον να φορολογήσει τα –διψασμένα για νέο χρήμα- μεγάλα κεφάλαια της αγοράς. Ούτε ασφαλώς να απαιτήσει τα δισεκατομμύρια, που επί χρόνια χρωστούν –ατάραχοι- οι μεγαλοφοροφυγάδες καπιταλιστές, κατασπαράζοντας το δημόσιο χρήμα.

Αντ’ αυτού, η κυβέρνηση επιλέγει την εύκολη λύση της υπερφορολόγησης των καυσίμων στα πρατήρια.

Αλλαγές, που θα μπορούσαν και θα έπρεπε να γίνουν.

Πρώτα και κύρια, προβάλλει επιτακτική και αναγκαία η επανακρατικοποίηση της ΔΕΗ, καθώς και η βιώσιμη λειτουργία της, με οριστική αφαίρεση της ρήτρας αναπροσαρμογής, που αποτελεί ένα πρόσθετο εργαλείο
στα χέρια των παρόχων για επιπλέον χρεώσεις. Να φορολογηθεί το μεγάλο κεφαλαίο, με σκοπό την εξοικονόμηση πόρων. Να αυξηθούν και να βελτιωθούν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς με δημιουργία κατάλληλης χωροταξίας και νέων εύκολων και προσβάσιμων ποδηλατοδρόμων. Στον ίδιο άξονα, απαιτείται μόνωση των κτιρίων και αξιοποίηση της επάρκειας αλουμινίου/δασών του τόπου, για να γίνει εγκατάσταση μονωτικών κουφωμάτων αλουμινίου/ξύλου σε περιφέρεια και αστικά περιβάλλοντα.

Αυτές είναι κάποιες λύσεις, οικονομικές, που θα έπρεπε να έχουν εφαρμοστεί αρκετά χρόνια πριν. Πώς όμως να ικανοποιηθούν, όταν συγκεκριμένα πρόσωπα διαχειρίζονται για παράδειγμα τον ηλεκτρισμό στη χώρα
και ταυτόχρονα η κυβέρνηση δημιουργεί ένα χάος στην παραγωγή και παροχή ηλεκτρικής ενέργειας;

Τέλος, η μείωση της σπατάλης ενεργειακών πόρων είναι μερικώς η απάντηση στην τελευταία ερώτηση σε συνδυασμό με μια καθημερινότητα εντελώς αντίθετη με όσα επιτάσσει ο καπιταλισμός. Σε τι προσπαθεί μονίμως να μας παρακινήσει ο καπιταλισμός; Στην υπερκατανάλωση. Όπως παρατηρήθηκε κατά τη διάρκεια των lock down την εποχή της πρόσφατης πανδημίας Sars Covid19, η μειωμένη κατανάλωση οδήγησε σε χαμηλότερες τιμές καυσίμων, κατώτερων των εξόδων εξόρυξης.

Έτσι, η κοινωνία έδειξε τον τρόπο και τη δύναμη που έχει, όταν ενωμένη στέκεται απέναντι σε όσους την εκμεταλλεύονται. Και στην περίπτωση αυτή, χωρίς και η ίδια να το συνειδητοποιεί ή να το επιδιώκει, έτριξε τα
δόντια στον ενεργειακό καπιταλισμό, που πάλευε ενάντια στην ίδια του τη βάση, αυτή του κέρδους, προκειμένου να επιβιώσει.

Όμως, εδώ, παρατηρούμε ένα δεύτερο γεγονός. Πως το τέρας αυτό επέστρεψε, όταν ο λαός το επέτρεψε με τις πράξεις του και τώρα απολαμβάνει όλα τα κέρδη, που έχασε στον πρώτο χρόνο της πανδημίας και ακόμα περισσότερα. Πώς θα μπορούσε να κάνει διαφορετικά, είναι η αλήθεια, αφού η συσσώρευση πλούτου είναι η πηγή ζωής του ίδιου του καπιταλισμού;

Για να κλείσει αυτή η σύντομη αναφορά στις ενεργειακές αναταραχές της περιόδου αυτής που διανύουμε, τα όπλα μας είναι η μείωση της ατομικής κατανάλωσης ενεργειακών αγαθών (καύσιμα, ρεύμα, φυσικό αέριο).

Το όπλο μας για αυτό είναι η ευρεία χρήση πρώτα από όλα Μαζικών Μέσων Μεταφοράς, για να προκύψει αυτή η μείωση της ατομικής κατανάλωσης καυσίμων φυσιολογικά. Επειδή όμως η ενέργεια είναι απαραίτητη για
τη θέρμανση του πληθυσμού, χρειάζεται και μείωση άλλων αγαθών που βρίσκονται απευθείας συνδεδεμένα με την ενεργειακή αλυσίδα, αφού για την παραγωγή κάθε αγαθού έχει καταναλωθεί ενέργεια με αποτέλεσμα η
μη κατανάλωση να οδηγεί σε μείωση χρήσης καυσίμων.

Στους δρόμους για να απαιτήσουμε ένα μέλλον με μηδαμινό κόστος ενέργειας, πράσινης σε μεγάλο βαθμό και με αυτάρκεια για όλ@ μας.

*Το άρθρο βρίσκεται δημοσιευμένο στην εφημερίδα Η ΚΟΚΚΙΝΗ φύλλο 17ο, Νοέμβρης 2022, που κυκλοφορεί.