Μια διδακτική ιστορία για το άγος της εκπαιδευτικής αξιολόγησης

Γράφει η Νικολέτα Δάφνου

Το κείμενο αυτό γράφηκε χτες στο χρονολόγιο της γράφουσας, ενόψει της σημερινής απεργίας των εκπαιδευτικών.

«TO AΓΧΟΣ ΤΗΣ ΔΑΣΚΑΛΑΣ ΜΟΥ»

(Ή «ΠΕΣ, ΝΙΚΟΛΕΤΑ, ΠΕΣ»

Ή «Η ΦΡΕΣΚΟΛΟΥΣΜΕΝΗ»)

Στο δημοτικό είχα μια υπέροχη δασκάλα, την κυρία Ευαγγελία. Είχε πάντα φροντισμένα τα κοντά, σγουρά μαλλάκια της, φορούσε ταγιέρ και πέρλες στα αυτιά, μύριζε λουλουδένιο άρωμα και χαμογελούσε στωικά κάθε φορά που κάναμε φασαρία.

Το μάθημά της στο Μποδοσάκειο δημοτικό ήταν μια όαση. Χαλαρή, ευγενική, ήσυχη και δημοκρατική. Οι μέρες κυλούσαν νεράκι.

Όχι εκείνες οι μέρες όμως.

Eκείνες τις μέρες «έπεφτε σύρμα» να είμαστε όλα μας φρεσκολουσμένα, με κομμένα νύχια, να μην τρέχουμε κι ιδρώσουμε, να μη χτυπήσουμε στο διάλειμμα.

Ακόμη θυμάμαι τον φόβο με τον οποίο έκανα μπάνιο αποβραδίς, κι ας χαμογελάω στη φωτογραφία.

Γιατί ήξερα.

Υπήρχαν μέρες που η κα Ευαγγελία έδενε σφιχτά τις ανυπότακτες μπούκλες της, έβαζε μια πούδρα που την χλώμιαζε ακόμη παραπάνω, έσφιγγε τα χέρια ώσπου άσπριζαν τα κότσια των δαχτύλων της, κι όταν ήταν να πούμε μάθημα ποτέ δε μας άφηνε όλους να κάνουμε λάθη, όπως ήθελε, μα έβαζε μόνο εμένα και 2 – 3 άλλα παιδιά να μιλάμε.

«Πες, Νικολέτα, πες!». Λες κι ο υπόλοιποι ήταν άφαντοι.

Γύρναγε να γράψει στον πίνακα κι έβλεπα ότι το χεράκι που είχα συνηθίσει να με σηκώνει όταν έπεφτα στην αυλή, έτρεμε, κι έλεγες πως θα σπάσει η κιμωλία.

Το χαμόγελό της ήταν τυπικό, τα σαγόνια σφιγμένα, η ομιλία της δε θύμιζε πια την καλή μας την κυρία, αλλά μια ξένη, μια τρομακτική φιγούρα στα απορημένα παιδικά μας μάτια.

Ήταν οι μέρες που ερχόταν ο Επιθεωρητής.

Στεγνό και στυγνό ανθρωπάριο, λες και φορούσε ξύλινο κοστούμι, με ένα δήθεν πλατύ χαμόγελο που καθόλου δε μας ξεγελούσε εμάς τα παιδιά, έμπαινε στο μάθημα, κι η κυρία Ευαγγελία όλο έλεγε «Όχι, όχι, κάτω τα χέρια, πες Νικολέτα, πες!»

Κι εγώ έλεγα για τον Μινωικό Πολιτισμό που τόσο τον αγαπούσα, και ο Επιθεωρητής χαμογελούσε ακόμη πιο βαθιά, ακόμη πιο αρπακτικά, και όταν έκλεινε η πόρτα στο φευγιό του η κυρία Ευαγγελία μας, έβγαζε έναν αναστεναγμό ανακούφισης και έλυνε τα μαλλιά της, πετώντας το κοκκαλάκι με αηδία πάνω στην έδρα.

Όλα τα θυμούνται τα παιδικά μου μάτια.

Όλα.

Και την επόμενη μέρα το πρωί τρέχαμε καταπάνω της, να την ψηλαφίσουμε αγχωμένοι, να δούμε αν είναι πάλι τα χέρια της παγωμένα και το χαμόγελο κλειδωμένο, και βλέπαμε με αγαλλίαση ότι ήταν πάλι η γνωστή, λουλουδένια μας κυρία.

Αυτή η ανάρτηση είναι για την κυρία Ευαγγελία.

Αυτή η ανάρτηση είναι για όσους πιστεύουν ότι η Αξιολόγηση «θα κάνει καλό».

Αυτή η ανάρτηση είναι για τα παιδικά μου μάτια.

Αυτή η ανάρτηση είναι ένας από τους λόγους που έγινα δασκάλα.

Το σχολείο είναι κέντρο δημοκρατίας, πολυφωνίας, αγάπης, κέντρο που επιτρέπεται και ε π ι β ά λ λ ε τ α ι τα παιδιά να κάνουν λάθη, να διαφωνούν έντονα, να μεγαλώνουν, να είναι άγαρμπα, να είναι τρομαγμένα, να λερώνονται, να πειραματίζονται, να εκφράζονται χωρίς λογοκρισία, να ζουν.

Να ζ ο υ ν .

Να μεγαλώνουν μαζί με τους δασκάλους τους.

Με τους δασκάλους που πρέπει να ασχοληθούν με το μεγάλωμα των μαθητών τους, με την μόρφωσή τους, όχι με στείρες διαδικασίες ανάρτησης ακαδημαϊκών τίτλων, εντύπων αξιολόγησης, καταγραφής ετήσιου προγραμματισμού ύλης, κλπ κλπ.

Και κυρίως δάσκαλοι και δασκάλες δεν χρειάζονται μ α σ τ ρ ω π ο ύ ς μέσα στην τάξη, κομματοποιημένους ακόλουθους της εκάστοτε εξουσίας, που θα δρομολογήσουν ακόμη μια αδιαφάνεια στον δημόσιο τομέα, χαϊδεύοντας τα τσιράκια τους και χαντακώνοντας τους αντιφρονούντες (γιατί μη μου πείτε ότι δε θα γίνει έτσι…).

Ακόμη ηχεί στα αυτιά μου η έντρομη φωνή της:

«Πες, Νικολέτα, πες».

Θα πω, κυρία Ευαγγελία μου.

Θα πω.

**Εσύ, θα απεργήσεις αύριο;