Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Όλα ξεκίνησαν, όταν ο πρόεδρος Μακρόν αποφάσισε να σαρώσει ό,τι υπόλειμμα κοινωνικού κράτους είχε απομείνει στο ασφαλιστικό σύστημα της Γαλλίας. Το δημόσια εκφραζόμενο επιχείρημα από την πλευρά του: «ένα βιώσιμο σύστημα συνταξιοδότησης».

Αν αυτό ήταν το ζητούμενο, θα μπορούσε να ανοίξει μια βεντάλια κυβερνητικών επιλογών. Θα μπορούσε, η γαλλική κυβέρνηση, να αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες. Θα μπορούσε να φορολογήσει το πολύ μεγάλο κεφάλαιο. Θα μπορούσε να αυξήσει τις εργοδοτικές εισφορές. Αν ήθελε –πραγματικά- να ενισχύσει τη βιωσιμότητα του ασφαλιστικού συστήματος. Αν ήταν έτσι όμως, δεν θα μιλούσαμε για τον Μακρόν και την κυβέρνησή του. Τον πολιτικό, απέναντι στον οποίο έχει συσπειρωθεί σχεδόν ολόκληρη η εργατική τάξη στη Γαλλία αυτή τη στιγμή. Τι επιλέγει, λοιπόν, ο πρόεδρος του γαλλικού κράτους αντί όλων αυτών; Να φορτώσει το βάρος στα συνήθη υποζύγια, αυξάνοντας τα όρια συνταξιοδότησης από τα –ήδη υψηλά 62 χρόνια- στα 64.

Δεν είναι η πρώτη φορά που αποφασίζει ο Μακρόν να ζυγίσει το κόστος μιας (αντι)μεταρρύθμισης στο ασφαλιστικό. Το έχει ξανακάνει. Τότε υποχώρησε, γιατί βρήκε στο τείχος των διαδηλώσεων. Επανήλθε, λοιπόν, τώρα για το τελειωτικό χτύπημα στην εργατική τάξη. Για άλλη μια φορά υποτίμησε την αντίδραση των «από τα κάτω». Και τώρα τη βλέπει να ορθώνεται ξανά μπροστά του.

Διαδηλώσεις σε περισσότερες από 300 πόλεις στη Γαλλία. Στη γενική απεργία της 7^ης Μάρτη μόνο στο Παρίσι 700.000 διαδηλωτ(ρι)ες. Η αστυνομία, στην προσπάθειά της να υποβαθμίσει το κίνημα, δίνει σχετικά χαμηλούς αριθμούς συμμετοχής, μόλις 1,28 εκατομμύρια σε πανεθνικό επίπεδο. Τα συνδικάτα όμως υπολογίζουν τον κόσμο που διαμαρτύρεται και βγαίνει στους δρόμους σε σχεδόν τριάμισι εκατομμύρια. Κι αυτός ο αριθμός μοιάζει πολύ πιο κοντά στην αλήθεια.

Απέναντι στον Μακρόν έχει συμπηχθεί ένα τεράστιο μέτωπο όλων των εργατικών συνομοσπονδιών, ακόμα και όσων δεν διακρίνονται ιδιαίτερα για τη μαχητικότητα και τις επαναστατικές περγαμηνές τους. Το εντυπωσιακό είναι ότι η μάχη για το ασφαλιστικό δίνεται από ανθρώπους όλων των ηλικιών. Είναι συγκλονιστική η συμμετοχή μαθητριών, φοιτητών και πολύ νέων εργαζόμενων. Ακριβώς διότι νιώθουν ότι ο αγώνας για το ασφαλιστικό θα σημάνει τη νίκη ή την υποχώρηση/ήττα για ολόκληρο το κίνημα. Για τα δικαιώματα και τις ελευθερίες όλων.

Αυτός είναι και ο λόγος που αντιστέκεται λυσσαλέα ο Μακρόν, ο προθυμότερος των υπηρετών του μεγάλου κεφαλαίου. Θέλει να ξεμπερδέψει μια κι έξω με τις αντιστάσεις των εργαζομένων. Θέλει να είναι αυτός που θα χτυπήσει με πυγμή το χέρι στο τραπέζι. Γι’ αυτό και έχει το θράσος να προμηνύει δημόσια το «ξεφούσκωμα» του κινήματος, μόλις το νομοσχέδιό του ψηφιστεί από τη Βουλή. Την ώρα που γράφεται αυτό το άρθρο, το νομοσχέδιο έχει ήδη εγκριθεί από τη Γερουσία, που ελέγχεται από τη Δεξιά. Αυτή η αλαζονεία της εξουσίας πρέπει να συντριβεί. Το έχει ξανακάνει η εργατική τάξη της Γαλλίας έχοντας δώσει μνημειώδεις απεργιακές μάχες. Είναι απολύτως ικανή να το ξανακάνει. Ο «κόκκινος» Μάη του ’68 έρχεται να στοιχειώσει ακόμα μια φορά τις αστικές κυβερνήσεις στην Ευρώπη.

Τα πρώτα ‘δέκατα’ του απεργιακού πυρετού είχαν εκδηλωθεί στις 19 Γενάρη. Ήταν η πρώτη γενική απεργία. Τα σχεδόν 2 εκατομμύρια στους δρόμους, τα συντριπτικά ποσοστά απεργιών σε πολύ κρίσιμους κλάδους (μετρό, σιδηρόδρομοι, διυλιστήρια, ενέργεια, καθαριότητα, λιμάνια, με εμβληματικό τον αποκλεισμό του λιμανιού της Χάβρης), αλλά και στην εκπαίδευση και την υγεία, με έναν τρόπο προδιέγραφαν την εξέλιξη του κινήματος.

Κάθε επόμενη γενική απεργία πύκνωνε με ακόμα μεγαλύτερους αριθμούς διαδηλωτ(ρι)ών, με ακόμα πιο αγωνιστική διάθεση, με συμμετοχή ακόμα περισσότερων κλάδων. Εργαζόμενοι σε αεροδρόμια, μουσεία, στον ιδιωτικό τομέα, στην εστίαση. Σχεδόν κάθε εργασιακός κλάδος απέργησε. Κάθε επόμενη απεργία, όμως, πυροδοτούσε και ακόμα μεγαλύτερη ένταση κρατικής καταστολής.

Μετά από την ιστορική 19^η Γενάρη, ακολουθεί σειρά γενικών απεργιών. Πολλές επιμέρους κυλιόμενες και επαναλαμβανόμενες κλαδικές απεργίες, ένα κύμα καταλήψεων σε σχολές και σχολεία, μετά από σκληρές συγκρούσεις στους δρόμους, όλα δείχνουν πως πάμε σε μια (επιπλέον) κλιμάκωση.

Την 8^η Μάρτη το εργατικό κίνημα κατέβηκε μαζί με το φεμινιστικό σε ανθρώπινα ποτάμια, που κατέκλυσαν τις μεγάλες πόλεις. Όλα τα συνθήματα ενώθηκαν. Όλα τα κινήματα έφτιαξαν ένα κράμα, πολύ ανθεκτικότερο των προηγούμενων. Αρχίζουν να ακούγονται έντονα όχι μόνο τα εργατικά, αλλά και τα αντιρατσιστικά συνθήματα. Πόσο μάλλον όταν σχεδιάζεται ένα νομοσχέδιο σε βάρος χιλιάδων μεταναστριών και προσφύγων. Να μην αφεθεί ούτε μια σχισμή, από την οποία θα μπορέσει να εισχωρήσει το δηλητήριο του ρατσισμού και του φασισμού. Όσο κι αν εμείς έχουμε την πολυτέλεια να τα βλέπουμε από κάποια απόσταση, είναι απολύτως κρίσιμο να εμπεδωθεί στον κόσμο που κινητοποιείται ότι αυτή τη μάχη πρέπει να τη δώσουν όλα τα καταπιεσμένα στρώματα μαζί: ντόπιες και μετανάστριες. Τις/τους/τα αφορά εξίσου.  

Είναι πιθανόν την επόμενη εβδομάδα να εισαχθεί το νομοσχέδιο στη Βουλή για ψήφιση. Υπάρχει η σκέψη για μια (ακόμα) γενική απεργία, πιθανότατα στις 15 Μάρτη.  Ήδη τα περισσότερα συνδικάτα δηλώνουν ότι θα συνεχίσουν τις κινητοποιήσεις. Όποιο κι αν είναι το αποτέλεσμα της κοινοβουλευτικής ψηφοφορίας. Κι αυτό είναι μια σημαντική –αν όχι νίκη- σίγουρα παρακαταθήκη για τις ταραγμένες μέρες που θα ξημερώσουν στη Γαλλία.

Ο Μακρόν έχει ήδη ηττηθεί στον δρόμο. Έχει την υποστήριξη μιας μικροσκοπικής μειοψηφίας πλουσίων και την αποδοκιμασία του 70% του κόσμου και του 90% των εργαζομένων.

Η εμμονή του να περάσει με κάθε θυσία και με οποιοδήποτε πολιτικό κόστος αυτό το τερατώδες νομοσχέδιο, φαίνεται να του γυρνά μπούμερανγκ. Οι διαδηλωτ(ρι)ες, μάχη τη μάχη, κερδίζουν αυτοπεποίθηση. Ατσαλώνουν τους δεσμούς εμπιστοσύνης και αλληλεγγύης, μαθαίνουν να συζητούν, να συμμετέχουν από τη βάση στη λήψη των αποφάσεων και να οργανώνουν τη δράση τους. Η εργατική τάξη ξαναθυμάται το πολύτιμο εργαλείο της απεργίας. Γίνεται ευφάνταστη και εφευρετική, ώστε η επόμενη απεργία και κινητοποίηση να είναι καλύτερα προετοιμασμένη, καλύτερα οργανωμένη και περιφρουρημένη. Μαθαίνει να παίρνει την ευθύνη της ίδιας της ζωής της και να συγκροτεί την αντίστασή της κόντρα σε μια εξουσία, που έχει βαλθεί να αντιγράψει τη Μαρία Αντουανέτα: τι 62 χρόνια δουλειάς τι 64; Πώς κάνετε έτσι για δύο χρόνια;

Μόνο που η Ιστορία έχει φυλαγμένο ένα πολύ ξεχωριστό κεφάλαιο για τις ανάλγητες και αλαζονικές Μαρίες Αντουανέτες. Και αυτό θα έπρεπε να το ξέρει ο κύριος Μακρόν. Καλύτερα απ’ τον καθένα.

*Φωτογράφος: bsaz

Και οι δύο φωτογραφίες από τη γενική απεργία της 7ης Μάρτη στους δρόμους του Παρισιού.