Γράφει: nasta

Κάποτε χαιρόμουν που 100 μέτρα από τη γέφυρα ζούμε. Το ξέρω, το λέγαμε συνέχεια.
Ώρες ολόκληρες. Με συγχωρείτε;
Που δεν μπορώ να το τραγουδήσω πια;
Και δεν ξέρω πόσο καιρό θα κάνει να μου φύγει ο κόμπος.
1874
Ως τώρα δεν βγαίνει.
Από το «Τσαφ τσουφ
Τσαφ τσουφ
Το τρένο περνά»
Ένα -ουφ έμεινε.
Κι αυτό για να βγει πέρασαν μέρες.
Τίποτα άλλο δεν άφησαν
Πέρα από ένα στραπατσαρισμένο
-Ουφ.
Πόσο χαιρόμουν κάποτε, που ζούμε 100 μέτρα από τη γέφυρα.
Που περνάγαμε τις μέρες μας χαιρετώντας τρένα. Που μας κόρναραν οι οδηγοί. Που μας ανάβαν τα φώτα.
Μέρες και μέρες στα κάγκελα, στη γέφυρα.
Τραγουδώντας. Μετρώντας χαιρετισμούς οδηγών, φώτα και κόρνες.
Μα τίποτα δεν έμεινε από το τραγούδι μας.
Πέρα από ένα
Ουφ
1874 χιλιόμετρα μακριά, τέσσερα παιδιά που δεν έχουν ιδέα, χαίρονται ακόμη, με το τρένο που έρχεται

nasta, Βερολίνο