Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Ο σύντροφος Δημήτρης Λιβιεράτος έφυγε για πάντα σήμερα, 16 Ιούνη 2023.

Ήταν, σε όλη του τη ζωή, ένας υποδειγματικός μαχητής του επαναστατικού μαρξισμού. Ποτέ δεν άφησε από τα χέρια του την κόκκινη σημαία του διεθνισμού και της παράδοσης των μαρξιστικών ιδεών. Τα πιο σημαντικά του όπλα ήταν ο λόγος και η πένα. Αλλά, ο σύντροφος Μίμης, πάλευε πάντα με όλα τα μέσα, σε οποιοδήποτε πόστο μπορούσε να βρεθεί.

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1927. Έφηβος, εντάσσεται στο ΕΑΜ. Στα 17 του μόλις χρόνια, το 1944 εκπαιδεύεται στη Σχολή Εφέδρων Αξιωματικών του ΕΛΑΣ και κατόπιν πολεμά στα Δεκεμβριανά, με τη 2η ταξιαρχία του ΕΛΑΣ.

Ταυτόχρονα με την αντιστασιακή του δράση, ο Δημήτρης Λιβιεράτος γνωρίζεται με τις ιδέες του επαναστατικού μαρξισμού και του Τρότσκι και εντάσσεται, κρυφά από τους εαμικούς καθοδηγητές του, στην ομάδα του Θωμά Αποστολίδη.

Το 1946 ο Δημήτρης Λιβιεράτος είναι 19 χρονών και παίρνει μέρος στο ενοποιητικό συνέδριο όλων των τροτσκιστικών ομάδων της Ελλάδας, που διεξάγεται σε συνθήκες βαθιάς παρανομίας σε μια χαράδρα της Πεντέλης. Αλλά η νέα οργάνωση δεν θα προχωρήσει και μια σειρά σύντροφοι θα πέσουν στα χέρια του αστικού κράτους. Ο Λιβιεράτος, μαζί με άλλους συντρόφους τροτσκιστές, θα βρεθεί στη Μακρόνησο. Εκεί, μέσα στα συνεχή βασανιστήρια που υφίστανται οι κρατούμενοι, θα προσπαθήσει να εμψυχώσει και να στηρίξει κάθε αγωνιστή. Γι’ αυτό και οι βασανιστές αλφαμίτες θα επιχειρήσουν να σπάσουν τον σύντροφο Μίμη με επιπλέον βασανιστήρια. Με πιο συνηθισμένο από όλα το να τον περικυκλώνουν πολλοί μαζί και να τον χτυπούν με αλύπητες σφυριές στο κεφάλι.

Ο Λιβιεράτος θα επιστρέψει από τη Μακρόνησο το 1951, πάντα αλύγιστος, πάντα τροτσκιστής και ταγμένος υποστηρικτής της 4ης Διεθνούς. Θα επιχειρήσει να οργανώσει μια σειρά νόμιμες συλλογικότητες για μαζική δράση στη μετεμφυλιακή και ολότελα αντικομμουνιστική Ελλάδα.

Όμως, είχε ήδη ξεκινήσει η Αλγερινή επανάσταση ενάντια στη γαλλική κατοχή. Και η 4η Διεθνής, παγκόσμια, προσπαθούσε να στηρίξει τους Αλγερινούς μαχητές με τις περίφημες «φάρμες του ήλιου». Επρόκειτο για τέσσερα εργοστάσια παραγωγής όπλων στο Μαρόκο που τα δημιούργησε η 4η Διεθνής με 400 περίπου διεθνείς εθελοντές, για να τροφοδοτούν με οπλισμό το αντάρτικο στην Αλγερία. Ανάμεσα στους συντρόφους, που δούλευαν με ενθουσιασμό στις «φάρμες», υπήρχαν και μια σειρά Έλληνες. Και, φυσικά, δεν μπορούσε να λείπει ο σύντροφος Λιβιεράτος, που ταξίδεψε στη νέα του αποστολή με ενθουσιασμό.

Η Αλγερινή επανάσταση θα πετύχει να νικήσει και να διώξει τους αποικιοκράτες. Αλλά δεν θα αργήσει να γραφειοκρατικοποιηθεί. Ο σύντροφος Λιβιεράτος θα επιστρέψει στην Ελλάδα. Εδώ θα ξεσπάσει η δικτατορία των Συνταγματαρχών και ο Λιβιεράτος θα γίνει ιδρυτικό μέλος της πρώτης σχετικά μαζικής αντιστασιακής οργάνωσης, της ΔΕΑ (Δημοκρατικές Επιτροπές Αντίστασης).

Στη συνέχεια, ο σύντροφος Μίμης θα βιώσει, για κάποια χρόνια, την εμπειρία του εισοδισμού σε μια μαζική ρεφορμιστική οργάνωση, το ΠΑΣΟΚ, από όπου θα αποχωρήσει το 1976, όταν στέρεψαν ασφυκτικά τα περιθώρια για επαναστατική δουλειά μέσα σε αυτόν τον χώρο.

Ο Δημήτρης Λιβιεράτος, στα επόμενα χρόνια, θα συμβάλλει στην επαναστατική υπόθεση περισσότερο με την πένα, συγγράφοντας πάρα πολλά κείμενα και μια σειρά βιβλία. Επρόκειτο για έργα που απευθυνόταν πάντοτε σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Ο σύντροφος Λιβιεράτος έγραφε αποκλειστικά και στοχευμένα για τα νέα παιδιά, τις συντρόφισσες και τους συντρόφους που έχουν ταχθεί με τον επαναστατικό μαρξισμό και που ανέλαβαν να κρατήσουν τη σκυτάλη.

Ο Λιβιεράτος έγραφε πάντοτε απλά. Αλλά όχι απλοϊκά. Με την πραότητα, τη γλυκύτητα και την ηρεμία του πολύπειρου επαναστάτη, ήταν πάντοτε πρόθυμος να λύσει κάθε απορία. Και πάντα άκουγε και προσπαθούσε να καταλάβει. Χωρίς να επιτιμά και να καταδικάζει.

Όταν διαβάζεις τα έργα του συντρόφου Μίμη δεν συμφωνείς απαραίτητα με το κάθε συμπέρασμα και την κάθε άποψη. Αλλά ανατρέχεις πάντοτε εκεί για να τροφοδοτηθείς με γνώσεις, ιδέες και επιχειρήματα. Και, κυρίως, για να ξαναγεμίσεις ενθουσιασμό και σφρίγος για την επαναστατική υπόθεση, μαζί με τη γαλήνη και την αταραξία του έμπειρου μαχητή του μαρξισμού.

Ο σύντροφος Δημήτρης Λιβιεράτος ήταν ένας επαναστάτης ακλόνητος και ακατάβλητος παρόλες τις αναποδιές, που έμοιαζε πως γεννήθηκε από δόντι δράκου. Και με τα έργα που έγραψε -και πάνω από όλα με το παράδειγμά του- προσπάθησε να σπείρει μια καινούργια φουρνιά δόντια. Για να ξεφυτρώσει μια νέα δρακογενιά, για τις καινούργιες μάχες που έρχονται.

Να αποχαιρετήσουμε τον σύντροφο στο τελευταίο του ταξίδι, με τον πιο καλό τρόπο. Κάνοντας πράξη τις πιο τολμηρές ελπίδες του. Την ανατροπή των εκμεταλλευτών και τη σοσιαλιστική επανάσταση.