Γράφει ο Δημήτρης Κατσορίδας

Είμαι συγκλονισμένος από τον θάνατο του αγαπημένου μου δασκάλου, Δημήτρη Λιβιεράτου.

Το προηγούμενο Σάββατο είχα πάει σπίτι του και μιλάγαμε. Που να το φανταστώ… Παρά την ηλικία του (96 ετών) και το βαρύ καρδιακό επεισόδιο που έπαθε πέρυσι, στις αρχές Αυγούστου, που τον είχε καταβάλει, εντούτοις είχε πλήρη διαύγεια. Ήταν ενήμερος για όλα τα τρέχοντα οικονομικά και πολιτικά γεγονότα. Μάλιστα, είχε φέρει η Ίνγκριντ, η αγαπημένη σύντροφος της ζωής του, τρεις εφημερίδες να διαβάσει, δύο οικονομικές και μία πολιτική, την «Εποχή».

Όπως επίσης είχε πλήρη γνώση ότι έκλεινε ο κύκλος της ζωής του. «Φεύγω», μου είπε, «και στεναχωριέμαι γιατί έχω ακόμη τόσα πολλά να γράψω». Και μετά από δύο ημέρες, εξαιτίας ενός ατυχούς συμβάντος, μπήκε στη διαδικασία αποχώρησης. Πέθανε ήσυχα, σήμερα το μεσημέρι, έτσι όπως ήθελε. Πάντα, μου έκανε εντύπωση η εξοικείωσή του με τον θάνατο. Το είχαμε συζητήσει αρκετές φορές στο παρελθόν. «Βαριέσαι να ζεις», μου έλεγε, «ειδικά όταν οι φίλοι σου φεύγουν και μένεις μόνος». Και έμενα άφωνος. Δεν ήταν απαισιόδοξος. Κάθε άλλο! Ήταν όμως ορθολογιστής. Πίστευε ότι είναι δυνατή η κοινωνική αλλαγή, αρκεί οι σκέψεις μας να γίνουν πράξη.

Τον Μίμη, όπως τον αποκαλούσαμε, τον γνωρίζω από το 1987. Υπήρξε για μένα σχολείο και ένας πραγματικός δάσκαλος. Είχα πολλούς δασκάλους στη ζωή μου, αλλά ο Μίμης ήταν Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ!! Έχουμε κάνει ατελείωτες ώρες συζητήσεων. Ευτύχησα να είμαι μαθητής του. Ήταν πάντα ενθαρρυντικός και υποστηρικτικός. Με βοήθησε πολύ στην πτυχιακή μου εργασία, το 1988, διαθέτοντάς μου, πολλές ώρες. Μου άνοιξε, τότε, ένα ολόκληρο τοπίο για την ελληνική οικονομία. Πολλά από αυτά που έχω γράψει, τα οφείλω στον Μίμη. «Γράφε», μου έλεγε, «κι ας κάνεις και λάθη, έτσι θα μάθεις, μη σταματάς».

Έχουμε γράψει (ο Μίμης, ο Κώστας Παλούκης, κι εγώ) ένα βιβλίο για τον ελληνικό τροτσκισμό. Οι κουβέντες μαζί του ήταν απόλαυση και μάθηση. Αγαπούσε πολύ τα παιδιά μου και την αείμνηστη γυναίκα μου.

Ο Μίμης αποτελεί γνήσια έκφραση αυτού που ο Γκράμσι αποκαλούσε «οργανικός διανοούμενος». Είναι η ζωντανή και κινητή ιστορία της μεταπολεμικής Ελλάδας και του εργατικού κινήματος. Ο τελευταίος επιζών τη γενιάς των τροτσκιστών του 1940 και από τους τελευταίους της γενιάς του ΕΑΜικού κινήματος (ήταν αντάρτης πόλης στον ΕΛΑΣ). Δρακογενιά!! Για μια ειρωνεία της τύχης, ο θάνατός του συνέπεσε με τον θάνατο, σαν σήμερα το 1945, του Άρη Βελουχιώτη. Αν σκεφτούμε μεταφυσικά, θα έχουν τώρα άπλετο χρόνο να τα λένε…

Θα μπορούσα να μιλάω ατελείωτα για τον Μίμη. Αυτά που γράφω είναι ένας προσωπικός αποχαιρετισμός… Αρκετά πλατύς, γι’ αυτό σταματάω εδώ. Για την πολιτική του διαδρομή, θα μιλήσουμε άλλη στιγμή. Η κηδεία του θα γίνει την άλλη εβδομάδα. Θα υπάρξει ενημέρωση.

Υ.Γ.: Η φωτογραφία είναι το 2017, από τη συνέντευξη που είχαμε κάνει με αφορμή τα 70 χρόνια από το άνοιγμα της Μακρονήσου, όντας και ο ίδιος Μακρονησιώτης.

*Το συγκινητικό κείμενο του συντρόφου Δημήτρη Κατσορίδα ανέβηκε χτες, στον τοίχο του στο facebook, μόλις έγινε γνωστός ο θάνατος του Δημήτρη Λιβιεράτου.

Το αναδημοσιεύουμε σήμερα στην ιστοσελίδα της «Κόκκινης» με την άδεια του συγγραφέα.