Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

*Το κείμενο στηρίχθηκε στην εισήγηση της Κ. Σταματόγιαννη στην εκδήλωση που πραγματοποιήθηκε στο 24^ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης το Σάββατο 1 Ιούλη 2023 με τίτλο: «Η πάλη ενάντια στη φασιστική απειλή σήμερα» (Μαρία Ερμείδου-μέλος του ΔΣ του Σωματείου Μισθωτών Τεχνικών, Μπάμπης Κουρουνδής-μέλος της Εναλλακτικής Πρωτοβουλίας Δικηγόρων Θεσσαλονίκης & της ΚΕΕΡΦΑ, Πολυχρόνης Καράμπελας-πολιτικός επιστήμονας, Μπάμπης Νανακούδης-μέλος της Κίνησης Πολιτών Χορτιάτη, εκδότης εφημερίδας ‘Χορτιάτης 570’, Κική Σταματόγιαννη-συντάκτρια της εφημερίδας «Η Κόκκινη»).

Στα 10 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα (Σεπτέμβρης 2013) το εκλογικό αποτέλεσμα της 25^ης Ιούνη κατέδειξε ξεκάθαρη νίκη της Δεξιάς του Κ. Μητσοτάκη και είσοδο στη Βουλή 3-4 μορφωμάτων με απεύθυνση σε ακροδεξιό ακροατήριο. Ανάμεσά τους –και πρώτο σε ψήφους και βουλευτές στον ακροδεξιό γαλαξία- βρέθηκε το ψηφοδέλτιο των «Σπαρτιατών», ένα βολικό ψευδώνυμο για να επανεμφανιστούν στην κεντρική πολιτική σκηνή οι ναζιστές του Κασιδιάρη.

Η πρώτη πολιτική ενέργεια των «Σπαρτιατών» ήταν να προκαλέσουν δημόσια, οργανώνοντας φασιστική αντισυγκέντρωση ενάντια στο Αυτοοργανωμένο Pride στα Χανιά στις 29/6/23, τέσσερις μόλις μέρες μετά την εκλογή τους στο κοινοβούλιο. Η πορεία του Αυτοοργανωμένου Pride μαζικοποιήθηκε από σημαντικό κομμάτι του αντιφασιστικού κόσμου και οι «Σπαρτιάτες», κατά την προσφιλή τους τακτική, δεν τόλμησαν να εμφανιστούν και έτρεξαν αμέσως να κρυφτούν στις τρύπες τους.

Παρόλα αυτά το συγκεκριμένο επεισόδιο είναι εξόχως διδακτικό. Οι ναζιστές τείνουν να επιστρέφουν κάθε φορά που κυβέρνηση, Δεξιά και συστημικά ΜΜΕ απευθύνονται και συσπειρώνουν τους νοικοκυραίους και τον μικροαστικό «εθνικό κορμό». Μέσα σε ένα περιβάλλον όπου θεριεύει το μίσος, ο ρατσιστικός, σεξιστικός και ομο/τρανσφοβικός λόγος, οι ναζί εμφανίζονται ως πιο αυθεντικοί εκφραστές του, κολυμπώντας μέσα στον κόσμο των «νοικοκυραίων» όπως τα ψάρια στο νερό. Κάθε φορά που κομμάτια της κοινωνίας και των φτωχών στρωμάτων χαίρονται, επειδή οι μετανάστ(ρι)ες καταλήγουν στον βυθό, όπως στη μαζική δολοφονία που προκάλεσαν λιμενικό, ελληνική κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ένωση στην Πύλο, αυτοί που κάνουν ταμείο στο τέλος-τέλος είναι οι ναζί. Όπως έγινε με τους «Σπαρτιάτες» του Κασιδιάρη.

Και οι δικαστικές αποφάσεις και οι απαγορεύσεις δεν μπορούν να σταθούν αρκετές για να τους σταματήσουν. Αυτό πρέπει να το κάνουμε εμείς. Η Αριστερά και το αντιφασιστικό κίνημα.

Σε ποιο σημείο βρισκόμαστε σήμερα;

Είναι γεγονός αναντίρρητο πως –μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα και τη δίκη της Χρυσής Αυγής που ακολούθησε- ο οργανωτικός μηχανισμός του ναζιστικού κόμματος δέχτηκε πολύ σοβαρά πλήγματα.

Τα εκατομμύρια ευρώ, που θα εισέπραττε η Χρυσή Αυγή από το κράτος ως εκλογική επιχορήγηση, παραμένουν ως σήμερα δεσμευμένα. Τα περισσότερα γραφεία τους έκλεισαν, οι οργανώσεις φυλλορρόησαν από μέλη και συχνά υπολειτουργούν. Ταυτόχρονα, μια σειρά ηγετικών στελεχών του ναζισμού, με πρώτους–πρώτους τον Λαγό και τον Κασιδιάρη, αποχώρησαν από τη Χρυσή Αυγή και επιχειρούν να εμφανιστούν δημόσια ως σοβαρή Ακροδεξιά, ως «χρυσαυγίτες με γραβάτα». Αλλά ούτε έτσι κατόρθωσαν να αποφύγουν τον εγκλεισμό τους στη φυλακή και την απαγόρευση καθόδου στις εκλογές των πολιτικών μορφωμάτων τους.  

Όσον αφορά το δικό μας στρατόπεδο, για το αντιφασιστικό κίνημα, η 7^η Οκτώβρη 2020, η μέρα που ανακοινώθηκε η απόφαση καταδίκης της Χρυσής Αυγής ως εγκληματικής οργάνωσης, παραμένει μια εμβληματική μέρα. Η Αθήνα γνώρισε μια συγκλονιστική αντιφασιστική συγκέντρωση. Ήταν τέτοιο το μέγεθος, η ένταση και ο παλμός που θα πρέπει να ανατρέξουμε πολλά χρόνια στο παρελθόν για να συναντήσουμε ανάλογης μαζικότητας αντιναζιστική κινητοποίηση. Όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά και σε όλη την Ευρώπη.

Φυσικά, το ναζιστικό τέρας πληγώθηκε σοβαρά, αλλά δεν εξολοθρεύθηκε. Δολοφονικές επιθέσεις από ναζί, ιδιαίτερα στη Θεσσαλονίκη, ζήσαμε αρκετές από τότε. Τώρα μάλιστα, εδώ στην πόλη μας, η φασιστική φωλιά είναι πλέον τα ΕΠΑΛ Σταυρούπολης και Ευόσμου. Και, πέρα από τραμπουκισμούς και επιθέσεις ενάντια σε μέλη αριστερών οργανώσεων, οι φασίστες της Θεσσαλονίκης δείχνουν ιδιαίτερη εμμονή τα τελευταία χρόνια με τα Pride της πόλης. Κάθε χρόνο πραγματοποιούν τις επιδρομές τους, όταν η πορεία Υπερηφάνειας φτάνει στο ύψος του Λευκού Πύργου. Το έχουμε ζήσει ξανά και ξανά, και φέτος ακόμη στις 27 Μάη και στην πορεία του Αυτοοργανωμένου Pride, αλλά και αμέσως μετά στις 24 Ιούνη στην πορεία του εταιρικού Thessaloniki Pride. Και υπάρχει πραγματικός κίνδυνος να το ζήσουμε και πάλι όσο δεν μπαίνει ένα οριστικό τέλος στη φασιστική δράση.      

Το πρόβλημα με τις δικαστικές αποφάσεις κατά της Χρυσής Αυγής

Κάπου εδώ προκύπτει το απολύτως εύλογο ερώτημα: Μα δεν είναι θετική και ευχάριστη εξέλιξη το να βρίσκονται ο Μιχαλολιάκος, ο Κασιδιάρης και ο Λαγός κλεισμένοι στη φυλακή; Και η απάντηση: Απολύτως θετική. Και είναι ακόμη θετικότερο το να συναντούν σοβαρές δυσκολίες οι ναζί στην προσπάθεια ανάπτυξης της δράση τους στην κεντρική πολιτική σκηνή. Είναι σημαντικό κάθε εμπόδιο που φράζει τον δρόμο τους στο να σκορπούν ανεμπόδιστα παντού το δηλητήριό τους. 

Ως εφημερίδα «Κόκκινη», έχουμε πρόβλημα μόνο με ένα πράγμα: με τις αυταπάτες πως μπορούμε να απαλλαγούμε από τους φασίστες αρκεί να «πιέσουμε» το καπιταλιστικό κράτος να πάρει μέτρα εναντίον τους. Αυτό το κράτος, που στην πρώτη ευκαιρία που θα χρειαστεί τις φασιστικές εφεδρείες, θα προστρέξει σε αυτές. Είναι σημαντικό να τονίζουμε πως η αστυνομία και τα δικαστήρια δεν μπορούν να αποτελέσουν επαρκή μέσα αντιφασιστικού αγώνα. Το κίνημα θα πρέπει με τις δικές του δυνάμεις να περιφρουρηθεί από τους ναζί μαχαιροβγάλτες.

Βρισκόμαστε στο καλοκαίρι του 2023. Ακόμη και αν τηρηθούν κατά γράμμα όλες οι υπόλοιπες ποινές που επέβαλε το δικαστήριο στους χρυσαυγίτες, χωρίς άλλα παραθυράκια απαλλαγών, ακόμη κι έτσι, όλοι οι χρυσαυγίτες –πλην Ρουπακιά- θα βρίσκονται έξω από τη φυλακή σε δύο χρόνια από τώρα, μέχρι το καλοκαίρι του 2025.

Φυσικά δεν θα είναι τόσο εύκολο να ανασυγκροτηθεί ο ναζιστικός χώρος στην προηγούμενή του αίγλη. Ούτε είναι καθαρό ακόμη το γύρω από ποια ηγεσία να συγκροτηθούν τα νέα τάγματα εφόδου, καθώς υπάρχει σε εξέλιξη άγρια κόντρα μέσα στο χώρο της άκρας δεξιάς. Διαφαίνεται ωστόσο ένα σαφές προβάδισμα του ναζί Κασιδιάρη, που πλέον διαθέτει ξανά 13 βουλευτές στο κοινοβούλιο. Και πρόσβαση για ακόμη μία φορά στην κρατική επιχορήγηση στα κόμματα.

Ναι, αλλά η πίεση του κινήματος δεν ήταν που επέβαλε τη δικαστική δίωξη των χρυσαυγιτών;

Δυστυχώς, όχι. Είναι γεγονός πως η κυβέρνηση της Δεξιάς του Σαμαρά, το 2013, απαίτησε και επέβαλε στην «ανεξάρτητη» αστική δικαιοσύνη μια σχετικά γρήγορη και άμεση διαδικασία δικαστικού ξεκαθαρίσματος με όλη την ηγεσία της Χρυσής Αυγής. Και όχι μόνο με τους άμεσους συνεργούς στη δολοφονία του Π. Φύσσα. Όμως αυτό κάθε άλλο παρά ήταν αποτέλεσμα των αντιφασιστικών διαδηλώσεων, που ξέσπασαν αμέσως μετά τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στις 18 Σεπτέμβρη 2013. Το ξεκαθάρισμα αυτό, πολύ περισσότερο, είχε να κάνει με τα εσωτερικά αδιέξοδα της δεξιάς πολυκατοικίας.

Μια Χρυσή Αυγή, στο ρόλο εφεδρείας της Αστυνομίας σε επιχειρήσεις καταστολής, αλλά και ομάδας πίεσης και τρόμου κατά των κινημάτων και των καταπιεσμένων, είναι πάντοτε πολύ χρήσιμη στο σύστημα. Ιδιαίτερα σε καιρούς γενικευμένης οικονομικής και πολιτικής κρίσης. Όμως αυτή η εφεδρεία είναι αξιοποιήσιμη, μονάχα όταν ξέρει πότε πρέπει να μπει στο γήπεδο –και κυρίως ενάντια σε ποιους- και πότε να περιμένει υπομονετικά και πειθήνια στον πάγκο. Η Χρυσή Αυγή είχε αποδειχθεί, ήδη από τον Σεπτέμβρη του 2013, ότι δεν ήταν διατεθειμένη να καθίσει πειθήνια στον πάγκο, περιμένοντας υπομονετικά τη σειρά της. Δεν δεχόταν να περιμένει εντολές για να εμφανιστεί. Άρχισε, αντίθετα, να αυτονομείται και να παίρνει επικίνδυνες πρωτοβουλίες. Για τη Δεξιά και το σύστημα συνολικότερα, ήταν το τζίνι που βγήκε από το μπουκάλι. Και έπρεπε να κατασταλεί αυστηρά και να ελεγχθεί άμεσα.

Ήδη οι γεφυροποιοί, τύπου Μπαλτάκου, είχαν αποτύχει ολοκληρωτικά στο να εγκαταστήσουν ένα είδος συνεννόησης  της Ν.Δ., με τον Κασιδιάρη και τη Χρυσή Αυγή εν γένει. Έξι μόλις ημέρες πριν δολοφονηθεί ο Φύσσας, μια επίθεση τάγματος εφόδου της Χρυσής Αυγής στο Πέραμα, έστειλε 9 στελέχη του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ στο νοσοκομείο, ενώ από καθαρή τύχη δεν υπήρξε (και τότε) νεκρός. Όμως, η μέρα που λειτούργησε ως το προειδοποιητικό καμπανάκι για τον Σαμαρά και την ηγεσία της Ν.Δ. ήταν η 15^η Σεπτέμβρη 2013, τρεις ημέρες πριν από τη δολοφονία του Παύλου.

Επρόκειτο για την «πανεθνική» κοινή συνάθροιση όλης της σκληρής Δεξιάς και της ακροδεξιάς στην «πηγάδα» του Μελιγαλά. Είναι το αντάμωμα όλης της αντικομμουνιστικής Δεξιάς της χώρας που «θρηνούν για τα θύματα της κομμουνιστικής θηριωδίας». Εκείνη τη χρονιά, τον Σεπτέμβρη 2013, κατέβηκαν πανστρατιά τα τάγματα εφόδου της Χρυσής Αυγής και σχεδόν όλοι οι βουλευτές της. Και προσπάθησαν να επιβάλλουν τους όρους τους δέρνοντας ή προπηλακίζοντας όλους τους άλλους παράγοντες και παραγοντίσκους του χώρου. Ο ίδιος ο Παναγιώταρος (βουλευτής της ΧΑ τότε) ήταν αυτός που κατέβασε από το βήμα ακόμα και τον νεοδημοκράτη- δήμαρχο Μελιγαλά, οικοδεσπότη της αντικομμουνιστικής μάζωξης.  Όλη αυτή η επίδειξη δύναμης από τα τάγματα εφόδου είχε ένα μόνο στόχο: να στείλει παντού το μήνυμα: «Τώρα, εμείς κάνουμε κουμάντο». 

Η δολοφονία του Παύλου, που ακολούθησε τρεις μέρες μετά, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία. Ήταν η οδυνηρή κατάληξη ενός συνεχώς κλιμακούμενου, επιδεικτικού και χυδαίου τραμπουκισμού. Ήταν αυτή ακριβώς η έπαρση και η αλαζονεία των ναζιστών φονιάδων, που οδήγησε τη Ν.Δ. και το σύστημα στο να πάρουν αυστηρότερα μέτρα ενάντια στη δολοφονική συμμορία, που δρούσε πλέον ανεξέλεγκτα. Και όχι η «πίεση του κινήματος». Το κίνημα είχε διαδηλώσει πολλές φορές ενάντια στις επιθέσεις των φασιστών, αλλά ο Σαμαράς και ο Δένδιας δεν έδιναν την παραμικρή σημασία στις οχλήσεις του αντιφασιστικού κόσμου. Όμως, όταν η Χρυσή Αυγή ξέφυγε τελείως από τον έλεγχο, η κυβέρνηση της Ν.Δ. κινήθηκε ξαφνικά αστραπιαία εναντίον της.

Γι’ αυτό και οι νέες δολοφονικές επιθέσεις των φασιστών που αναμένονται στην τωρινή συγκυρία, θα γίνει κατορθωτό να αντιμετωπιστούν μονάχα από την εγρήγορση του κινήματος και των οργανώσεων της Αριστεράς προκειμένου να υπερασπίσουμε τον κόσμο μας. Όπως ακριβώς κάναμε πριν λίγο καιρό στα Χανιά. Δεν έχει κανένα νόημα να επαναλαμβάνουμε σε νέες παραλλαγές το σύνθημα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας του ’30 απέναντι στον κίνδυνο της ανόδου των ναζί και του Χίτλερ: «Επιτέλους, το κράτος πρέπει κάτι να κάνει. Το κράτος πρέπει να δράσει!»

Όχι. Το κράτος θα κάνει τη δική του δουλειά, που είναι να υπηρετεί τα συμφέροντα των πολύ πλούσιων και μόνο. Ιδιαίτερα ένα κράτος, που διευθύνεται από την κυβέρνηση Μητσοτάκη.

Και, συνήθως, αυτό το κράτος, με τη δήθεν Δικαιοσύνη «του» και την Αστυνομία του, θα δίνει στους χρυσαυγίτες κρυφά με το δεξί χέρι, ό,τι τους αφαιρεί επιδεικτικά με το αριστερό.

Είναι δική μας δουλειά να οργανωθούμε και να δράσουμε. Είναι δική μας να δημιουργήσουμε πρωτοβουλίες και επιτροπές. Είναι δική μας δουλειά να μην αφήσουμε τους ναζί να επανεμφανιστούν στον δρόμο και να τους στερήσουμε κάθε σπιθαμή γης. Είναι δική μας δουλειά να διασφαλίσουμε το «ποτέ και πουθενά».