Ούτε ένας λιμενικός δεν υπήρξε παρών την ώρα που ετοιμαζόταν να αποπλεύσει το  «Blue Horizon» στις 6 Σεπτέμβρη. Το κράτος δεν έκανε το παραμικρό, για να αποτρέψει τη σειρά εγκληματικών πράξεων του κυβερνήτη, όπως όφειλε. Όμως, λίγες ώρες μετά τη φριχτή δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη και τον ξεσηκωμό στα λιμάνια του Πειραιά και του Ηρακλείου, διατέθηκαν πρόθυμα μονάδες ολόκληρες λιμενικών, για να σώσουν την περιουσία της ακτοπλοϊκής εταιρείας.     

Αυτό το μισάνθρωπο περιστατικό υπογραμμίζει τον χαρακτήρα της πολιτικής συγκυρίας και δείχνει την ουσία  της κυβέρνησης Μητσοτάκη και του κατασταλτικού μηχανισμού, που ελέγχει. Για την ίδια τη ζωή των ταπεινών ανθρώπων δεν τους καίγεται καρφί. Όλο το νοιάξιμο αυτής είναι στο να αυγατίζουν και να προστατεύονται τα κέρδη των μεγάλων εταιρειών, των τραπεζών και των  κερδοσκοπικών funds.

Όπως έγινε και με το ανήκουστο έγκλημα στα Τέμπη.

Όπως έγινε με τον πνιγμό 600 μεταναστ(ρι)ών στην Πύλο τον Ιούνη από το Λιμενικό, που δεν προσπάθησε καν να τους διασώσει, αλλά αντίθετα επιχειρούσε να τους ρυμουλκήσει, για να τους επαναπροωθήσει.

Όπως έγινε και με τη δολοφονία του Ρομ Κώστα Φραγκούλη από αστυνομικό για 20 ευρώ. Όπως έγινε και με τα δάση της Βόρειας Εύβοιας πρόπερσι και του Έβρου φέτος, που καταστράφηκαν ολοκληρωτικά. Και μαζί τους, στην περίπτωση του Έβρου, έγιναν παρανάλωμα δεκάδες μετανάστες.

Διότι οι προτεραιότητες της  κυβέρνησης της Δεξιάς είναι τα πανάκριβα Ραφάλ και οι φρεγάτες Μπελαρά και όχι οι  –πολύ μικρότερες- δαπάνες για προληπτική πυρόσβεση και καινούργια πυροσβεστικά αεροπλάνα. Είναι οι προσλήψεις και άλλων ακόμα αστυνομικών και συνοριοφυλάκων και η διατήρηση στο κρατικό μισθολόγιο των 10.000 παπάδων, που δεν προσφέρουν το παραμικρό στην κοινωνία. Ενώ υπάρχουν τεράστιες ανάγκες για ιατρικό και νοσοκομειακό προσωπικό, καθηγητ(ρι)ες και πυροσβέστες. Μόνιμους/ες και όχι αναπληρωτές, εποχιακούς και με συμβάσεις περιορισμένου χρόνου.

Το απόλυτο δείγμα εξαχρείωσης αυτής της κυβέρνησης είναι η ανικανότητά της για ενσυναίσθηση. Άνθρωποι και δάση καίγονται παντού και ο πρωθυπουργός επισκέπτεται τη διεύθυνση των πυροσβεστικών αεροπλάνων, που είναι σακαράκες 40 ετών, μέσα στην καλή χαρά, ακόμη και μπροστά στις κάμερες, σαν να βρίσκεται σε χαλαρή δεξίωση της καλής κοινωνίας.

Ένας άνθρωπος με νοητική αναπηρία δολοφονείται εν ψυχρώ στον Πειραιά και ο μπον βιβέρ αρμόδιος υπουργός Βαρβιτσιώτης ανοητολογεί δημόσια εξισώνοντας τον δολοφονημένο με τους θύτες του.

Δεν είναι μόνο ανίκανοι. Επιπλέον δεν νιώθουν. Είναι πραγματικά μια κυβέρνηση αθλίων. Αυτή η κυβέρνηση είναι ολότελα επικίνδυνη για τους «από τα κάτω» και απόλυτα αφοσιωμένοι στην ευημερία των «από πάνω». Και πρέπει να φύγει.

Υπάρχουν πολλοί, πάρα πολλοί, λόγοι που μας θυμώνουν. Όμως η οργή πλέον δεν αρκεί. Υπήρξε θυμός που ξέσπασε στις μαζικότατες διαδηλώσεις τον Μάρτη μετά το έγκλημα στα Τέμπη. Και παρόλα αυτά δεν ήταν αρκετός.

Και η αντιπολίτευση;

 Πρέπει αυτός ο γνήσιος θυμός να μη βουλιάξει σε απελπισία του καθενός και της καθεμιάς ατομικά. Χρειάζεται να μετασχηματιστεί σε καύσιμο για την ανατροπή αυτών, που πυροδοτούν αυτό τον θυμό. Για την ανατροπή στον δρόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη, προτού γίνει ακόμη περισσότερο επικίνδυνη.

Με αγώνα στον δρόμο.

Τα αντιπολιτευόμενα κόμματα ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ ούτε θέλουν ούτε μπορούν πλέον να προκαλέσουν λαϊκές κινητοποιήσεις ενάντια στην πιο ελεεινή και πιο δεξιά κυβέρνηση από τη μεταπολίτευση. Και τα δύο κόμματα έχουν χάσει και την παραμικρή επαφή με το αγωνιστικό παρελθόν τους. Και τα δύο κόμματα στο παρελθόν ψήφισαν και εφάρμοσαν μνημόνια. Και τα δύο προσκυνούν σε όλη τη γραμμή τα δόγματα του νεοφιλελευθερισμού και την υποταγή στην άρχουσα τάξη και στον σχεδιασμό των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ και τη «στρατηγική σχέση» με το Ισραήλ. Και δεν αποτελούν σήμερα την παραμικρή εναλλακτική.

Το ΚΚΕ είναι μια αξιόλογη οργανωμένη δύναμη μέσα στην εργατική πρωτοπορία και στην κοινωνία, που διακηρύσσει την προσήλωσή του στους αγώνες και τον σοσιαλισμό. Όμως, τις περισσότερες φορές, υψώνει τείχη κόντρα σε όποια δύναμη υπάρχει στ’ αριστερά του και καταλήγει, σε κρίσιμες κινηματικές στιγμές, να καταφεύγει στον αναχωρητισμό. Όπως το 2008 με τη δολοφονία του Γρηγορόπουλου. Και κατόπιν με την άρνησή του να εμπλακεί στο κίνημα των πλατειών και το 2015 στο δημοψήφισμα.

Και ποιος θα τους ρίξει;

Η Αριστερά που δεν μένει στο περιθώριο και καταφέρνει να κερδίζει μάχες είναι η Αριστερά που σφυρηλατεί την επιρροή της παλεύοντας για τα δύσκολα. Αν θέλουμε να φτιάξουμε μαχητ(ρι)ες για έναν καλύτερο κόσμο, πρέπει να υπερασπιστούμε τα πιο αδύναμα πλάσματα, προσφυγ(ισσ)ες και μετανάστ(ρι)ες, τρανς άτομα, ανάπηρους, ρομά, γυναίκες και θηλυκότητες. Και να δώσουμε το στίγμα της συσπείρωσης και του κοινού αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων.

Είναι η στιγμή να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, σε σχολές και γειτονιές, να πυκνώσουμε τις συλλογικότητες και τα κινήματα αντίστασης.

Η μεγάλη εργατική συγκέντρωση στις 9 Σεπτέμβρη στη Θεσσαλονίκη στη ΔΕΘ, οι αντιφασιστικές πορείες για τα 10 χρόνια από τη δολοφονία του Παύλου Φύσσα στις 18 Σεπτέμβρη και τα 5 χρόνια από τη δολοφονία της Zackie στις 21, μπορούν να γίνουν η αρχή της δουλειάς, για να οργανωθούμε από τα κάτω και να βγούμε στην αντεπίθεση.

• Το παραπάνω κείμενο βρίσκεται δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Η ΚΟΚΚΙΝΗ«, φύλλο 20ο, Σεπτέμβρης 2023.