Γράφει η Χριστιάνα Βωνιάτη

Κλειστά συνεχίζουν να παραμένουν εργοτάξια αλλά και σπίτια και μικρομάγαζα μεταναστών, κυρίως σε Πάφο και Λεμεσό, έπειτα από τα αλλεπάλληλα πογκρόμ που πραγματοποιήθηκαν μέσα στη βδομάδα.

Στη Λευκωσία, τα χειρότερα αποφεύχθηκαν, όταν ακυρώθηκε η διεξαγωγή μιας ρατσιστικής διαμαρτυρίας –που είχε προγραμματιστεί να γίνει έξω από το Προεδρικό- ακυρώθηκε, μετά τη μαζική κοινωνική αντίδραση στις βίαιες επιθέσεις των τελευταίων ημερών.

Οι αλυσιδωτές συνέπειες, που απορρέουν από την αδυναμία της πολιτείας να διαφυλάξει τη νομιμότητα και να διασφαλίσει τα ανθρώπινα δικαιώματα, άρχισαν ήδη να διαχέονται και να προκαλούν τριγμούς και στον τομέα της οικονομίας.

Ενδεικτικό είναι το σήμα κινδύνου, που εκπέμπουν επαγγελματίες του κατασκευαστικού κλάδου, αφού μετανάστες εργαζόμενοι φεύγουν άρον-άρον από τα εργοτάξια, προκειμένου να σωθούν από πιθανές ακροδεξιές επιθέσεις εναντίον τους.

Την ίδια ώρα, κυβερνητικές πηγές ανέφεραν ότι το 37% του εργατικού δυναμικού είναι αλλοδαποί, με αποτέλεσμα να υπάρξουν σοβαρές επιπτώσεις σε περίπτωση απομάκρυνσής τους.

Από πλευράς του, το ΑΚΕΛ ήταν το μόνο κόμμα που καταδίκασε ευθαρσώς τα γεγονότα, λέγοντας τα πράγματα με τ’ όνομά τους και υπογραμμίζοντας την αποτυχία της κυβέρνησης Χριστοδουλίδη να αντιμετωπίσει τα πογκρόμ. Δια στόματος του Στέφανου Στεφάνου, ΓΓ του μαζικού κόμματος της Αριστεράς, ζητήθηκε επιτακτικά από την κυβέρνηση να εντοπίσει και να στείλει στη δικαιοσύνη όσους οργάνωσαν και ενέχονται στα επεισόδια.

Η πολιτική για το μεταναστευτικό, υπογράμμισε, πρέπει να σέβεται το διεθνές δίκαιο, «αλλιώς οι βαρύγδουπες δηλώσεις και τα δάκρυα κάθε φορά που πνίγονται παιδιά έξω από την πόρτα μας, όπως έγινε πρόσφατα με το ναυάγιο στην Πύλο, θα μοιάζουν με υποκρισία Φαρισαίων».

Μείζον πια ζήτημα για την Κύπρο συνιστά και η κανονικοποίηση του ξενοφοβικού λόγου, αλλά και της ρητορικής μίσους ευρύτερα. Όχι μόνο από το ΕΛΑΜ, αλλά και από κόμματα του δήθεν δημοκρατικού τόξου, από τον «κεντροδεξιό» ΔΗΣΥ μέχρι τη «σοσιαλιστική» ΕΔΕΚ.

Στους δρόμους θα κριθεί το δίκιο

Εν τω μεταξύ, προοδευτικές, δημοκρατικές και αριστερές «από τα κάτω» δυνάμεις, φαίνεται να αξιολογούν ως ιστορική επιταγή την ανάγκη συγκρότησης ενός ενιαίου, αδιάσπαστου αντιφασιστικού μετώπου, προκειμένου να στηθεί ένα αποτελεσματικό ανάχωμα στην περαιτέρω συρρίκνωση και διολίσθηση της δημοκρατίας.Τα δύο ρατσιστικά πογκρόμ σε Χλώρακα και Λεμεσό λειτούργησαν σαν δυνατά χαστούκια, που ξύπνησαν τον κοιμισμένο γίγαντα, τον κόσμο της Αριστεράς και των κινημάτων στην Κύπρο. Η παθιασμένη αντιφασιστική διαδήλωση, που οργανώθηκε στη Λεμεσό το Σάββατο 2 Σεπτέμβρη, την επόμενη κιόλας μέρα μετά τη φασιστική επιδρομή, ήταν πολύ μαζική, παρόλο που είχε καλεστεί από μικρές ομάδες του αντιεξουσιαστικού και φεμινιστικού χώρου. Ακολούθησε στις 4 Σεπτέμβρη διαδήλωση αλληλεγγύης από το ΑΚΕΛ, ενώ μεγάλη πορεία με στήριξη δεκάδων οργανώσεων προγραμματίζεται στις 10 Σεπτέμβρη.

Τα αντανακλαστικά των αγωνιστριών και των αγωνιστών της Αριστεράς, σε συνδυασμό με τη συγκινητικά άμεση ανταπόκριση της κοινωνίας των πολιτών ευρύτερα στο κάλεσμα για οικονομική στήριξη των θυμάτων της φυλετικής βίας, σημειώνονται ως ελπιδοφόρα νέα. Όχι μόνο στη βάση της προσπάθειας για τη διάσωση της υπόληψης της Κύπρου διεθνώς, αλλά πρωτίστως επειδή δείχνουν πως ο φασισμός μπορεί να συντριβεί –ακόμα και σε τοπικό επίπεδο, όπως συμπεραίνει πρόσφατη επιστημονική έρευνα του Δρ. Αντώνη Έλληνα του Τμήματος Κοινωνικών και Πολιτικών Επιστημών στο Πανεπιστήμιο Κύπρου- πριν προλάβει να απλώσει ρίζες (και) στην Κύπρο.

Και οι εργαζόμενες/οι και τα νέα παιδιά, αλλά κι οι ωριμότεροι εξίσου, έχουν όλη τη διάθεση να δώσουν τον αντιφασιστικό αγώνα. Διώχνοντας τους φασίστες ΕΛΑΜίτες πίσω στις τρύπες τους, σήμερα. Και αντιμετωπίζοντας μετά τα κόμματα και τους συστημικούς  δημοσιογράφους εκ των ΜΜΕ. Οι τελευταίοι, συχνά τείνουν να αναπαράγουν άκριτα (βλ. «churnalism») ή και να συμβάλλουν ενεργά στην αναπαραγωγή ή και την κατασκευή αφηγημάτων και ρητορικών περί «εσωτερικών εχθρών» που υπονομεύουν την ημικατεχόμενη χώρα μας, «ύποπτων» δήθεν οργανώσεων προάσπισης ανθρωπίνων δικαιωμάτων που «τα παίρνουν» και είναι «προδότες τουρκόσποροι», της απεικόνισης του μεταναστευτικού ως «τρίτο Αττίλα», των μελαμψών ξένων ως «ετοιμοπόλεμων τζιχαντιστών κουβαλητών της Τουρκίας» κ.ο.κ.

Η ελπίδα, για άλλη μια φορά, βρίσκεται στους δρόμους. Στο πάντρεμα, δηλαδή, της κριτικής σκέψης με την αγωνιστική δράση. Για την κοινωνία που οραματιζόμαστε και που εγκυμονεί το σήμερα, στου οποίου τη φρίκη πρέπει να αντισταθούμε. Ο ένας μετρά, μόνο άμα έχει τους άλλους. Χωρίς τους άλλους, ο ένας δεν είναι κανένας, όπως το λέει και ο αργεντινός ποιητής, Αντόνιο Πόρτσια.

• Το άρθρο της συντρόφισσας Χριστιάνας Βωνιάτη βρίσκεται δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Η ΚΟΚΚΙΝΗ» φύλλο 20ο (Σεπτέμβρης 2023) που κυκλοφορεί.