Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

64 ΧΡΟΝΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΜΑΚΕΛΕΙΟ ΤΟΥ ΣΗΚΟΥΑΝΑ

Στις 17 Οκτώβρη 1961, δεκάδες χιλιάδες Αλγερινοί εργάτες που ζούσαν και εργάζονταν στο Παρίσι, επιχείρησαν να διαδηλώσουν ενάντια στον συνεχιζόμενο πόλεμο στην Αλγερία και ενάντια στην αστυνομική καταστολή που δέχονταν οι ίδιοι στο γαλλικό έδαφος.

Η γαλλική αστυνομία χτύπησε ανελέητα το άοπλο πλήθος πετώντας το στον Σηκουάνα. Ποτέ δεν καταμετρήθηκαν τα πτώματα των δολοφονημένων Αλγερινών εκείνης της βραδιάς, που φρόντισε να τα εξαφανίσει άμεσα η αστυνομία. Ήταν όλοι τους χειρώνακτες Άραβες εργάτες στο Παρίσι, το πιο κακοπληρωμένο και καταπιεσμένο τμήμα του προλεταριάτου της Γαλλίας.

Μόνο 37 χρόνια μετά, το 1998, η γαλλική αστυνομία αναγκάστηκε να παραδεχτεί σε δικαστήριο πως εκείνη την βραδιά του 1961 προκάλεσε τον θάνατο τουλάχιστον 40 διαδηλωτών και εξαφάνισε τα πτώματά τους. Σήμερα, οι ερευνητές της υπόθεσης πιστεύουν πως ο αριθμός των δολοφονημένων εργατών ήταν περίπου δεκαπλάσιος από αυτόν που παραδέχτηκε η ηγεσία της αστυνομίας.

Όταν συνέβη αυτή η σφαγή, η γαλλική Αριστερά και το Κομμουνιστικό Κόμμα της χώρας κοίταζαν αλλού, παρόλο που οι διαδηλωτές είχαν στα πανό τους το μετριοπαθές σύνθημα του Κομμουνιστικού Κόμματος, «ΕΙΡΗΝΗ ΣΤΗΝ ΑΛΓΕΡΙΑ«. Και όχι τα συνθήματα των εξεγερμένων μέσα στην Αλγερία για ανεξαρτησία της χώρας και διώξιμο του γαλλικού στρατού.

Υπήρξαν ελάχιστες φωνές στη Γαλλία που δεν σιώπησαν για το έγκλημα, όταν όλος ο «εθνικός κορμός» της χώρας συμμετείχε στη συνωμοσία σιωπής.

Οι μόνες τιμητικές εξαιρέσεις ήταν: Οι Γάλλοι τροτσκιστές, ελάχιστοι διανοούμενοι όπως η Σιμόν Μποβουάρ και ο Ζαν Πωλ Σαρτρ και κάποιοι αναρχικοί. Όλοι οι άλλοι έκλεισαν τα μάτια και τα αυτιά τους και συνέχισαν να πολιτεύονται με τη γραμμή «business as usual».

Και, φυσικά, κανείς στη γαλλική αστυνομία δεν διώχθηκε ποτέ για το «μακελειό του Σηκουάνα«.