Αυτές τις μέρες που το «Άδικο προχωράει με βήματα όλο σιγουριά»,
ισοπεδώνοντας, το ένα μετά το άλλο, τα νοσοκομεία της Γάζας και εξοντώνοντας εν ψυχρώ
βρέφη, παιδιά και ανήμπορους ανθρώπους, με τις ΗΠΑ, το ΝΑΤΟ και την κυβέρνηση Μητσοτάκη να στοιχίζονται ανερυθρίαστα με τους φονιάδες,

δολοφονώντας για άλλη μια φορά έναν ανήλικο Ρομ στη Βοιωτία, με όπλο που εκπυρσοκρότησε από μόνο του και, ως συνήθως, πέτυχε στο ψαχνό,

χτυπώντας μέχρις αναισθησίας ένα ανήλικο κορίτσι στο Νέο Ηράκλειο, ενώ μια κάμερα καταστήματος έχει καταγράψει τον άντρακλα της ΟΠΚΕ, που την τσάκισε με κλωτσιές και χτυπήματα, αλλά η ΕΛ.ΑΣ. αρνείται να τον αναγνωρίσει και να τον συλλάβει,

στέλνοντας σε νέες δικαστικές περιπέτειες τη Γεωργία Μπίκα, τη γενναία κοπέλα που τόλμησε να καταγγείλει τον ομαδικό βιασμό της στη Θεσσαλονίκη από τους γόνους μεγαλοκαπιταλιστών της Coca-Cola, και αφού οι Έλληνες δικαστές απάλλαξαν τα πλουσιόπαιδα από κάθε κατηγορία, οδηγούν τώρα στο σκαμνί την Μπίκα για
«αρπαγή» και «ηθική αυτουργία σε ξυλοδαρμό» των βιαστών της.

Όλα αυτά τη στιγμή που στις 15 Δεκέμβρη ξεκινά σε δεύτερο βαθμό η δίκη των δολοφόνων
του Ζακ. Ας σημειωθεί ότι όλοι τους παραμένουν ελεύθεροι, από ένα δικαστικό σύστημα στοργικό με τους γδάρτες –τους πλούσιους, τους μπάτσους και τους νοικοκυραίους- και ανελέητο με τα θύματά τους.

Αυτές τις μέρες που έχουμε συνεχώς εργατικά ατυχήματα, καθώς εργαζόμενοι τρέχουν ξεθεωμένοι να προλάβουν τις προθεσμίες και τους χρόνους παραγωγής, χάνοντας δάχτυλα, χέρια ή και την ίδια τη ζωή τους,

Αυτές τις μέρες που η κυβέρνηση νομοθετεί συνέχεια τη διάλυση των εργατικών κατακτήσεων και προσφέρει, το ένα μετά το άλλο, δωράκια στα αφεντικά, που πιέζουν ασφυκτικά την εργατική τάξη, για να δουλεύει υπερωρίες χωρίς να
τις πληρώνεται,
Αυτές τις μέρες, η αγανάκτηση και η παραίτηση μέσα στον κόσμο της εργασίας, των κινημάτων και της Αριστεράς, μοιάζει εύλογη. Αλλά δεν είναι.

«Όποιος παλεύει, μπορεί και να χάσει. Όποιος δεν παλεύει, είναι χαμένος» // Μπρεχτ

Η πορεία της κρίσης του καπιταλισμού είναι τέτοια, που καμιά αφαίρεση εργατικών δικαιωμάτων δεν είναι αρκετή για να χορτάσει η τάξη των αφεντικών και των «επενδυτών».

Η πιο ανεύθυνη και εγκληματική από τις μπίζνες σε βάρος του Δημοσίου, που έκλεισε η προηγούμενη κυβέρνηση Τσίπρα και συνέχισε η Ν.Δ., ήταν αυτή της πώλησης των φιλέτων του ΟΣΕ. Η εταιρία που τα αγόρασε, έβγαζε τα πιο άκοπα και απόλυτα εξασφαλισμένα κέρδη. Ήταν αυτή, που άφησε να μείνουν στα χαρτιά όλα τα συστήματα ασφαλείας, για να μην περικόψει ούτε το ελάχιστο από τα κέρδη της.
Όπως ακριβώς ήταν αναμενόμενο το όργιο κερδών της trainose να καταλήξει αναπόφευκτα
κάποια στιγμή στο έγκλημα των Τεμπών, έτσι και ο παγκόσμιος καπιταλισμός στο σύνολό του οδεύει προς τον αναπόδραστο εκτροχιασμό στο ζήτημα της κλιματικής αλλαγής.

Βρισκόμαστε στο κατώφλι του 2024 και κανένα πραγματικό μέτρο, προκειμένου να μην καταστραφεί το περιβάλλον, δεν έχει παρθεί, όλες τις τελευταίες δεκαετίες που συζητιέται το πρόβλημα.
Και η ζωή στον πλανήτη θα είναι ουσιαστικά αβίωτη, από το δεύτερο μισό του αιώνα και μετά.
Οι μόνες δύο πιθανότητες να μην συμβεί αυτό είναι:
α) να καταστραφεί ο κόσμος –νωρίτερα- από έναν πυρηνικό πόλεμο και
β) να ανατραπεί το καπιταλιστικό σύστημα με επανάσταση.

Η κοινωνική επανάσταση είναι η μόνη φυγή προς τα εμπρός για όλη την ανθρωπότητα.

Όχι η παραίτηση από τον αγώνα. Όχι η φυγή. Αυτή η στάση θρέφει μόνο την απληστία των αφεντικών και την επιθετικότητα του πολιτικού προσωπικού τους. Και αφήνει τον δρόμο ανοιχτό στη Δεξιά να προελαύνει.

Όχι κολύμπι στα ρηχά, στον πολιτικό αγώνα για «λελογισμένες» παραχωρήσεις από το κεφάλαιο. Το κεφάλαιο δεν μπορεί να «συνεργαστεί» με την εργασία, προς όφελος, τάχα, όλης της κοινωνίας, όπως ισχυρίζεται ο κύριος Κασσελάκης. Το κεφάλαιο απαιτεί κέρδη, όπως τα παράσιτα το αίμα. Και δεν διαπραγματεύεται, διότι τα κέρδη είναι η ίδια η ουσία της ύπαρξής του. Όχι το «κοινό καλό», η «πατρίδα» ή η «πρόοδος της
ανθρωπότητας». Μόνο τα κέρδη. Ό,τι κι αν κοστίσουν σε ανθρώπινες ζωές.

Γι’ αυτό δεν έχουν καμία χρησιμότητα οι πολιτικές λύσεις της σοσιαλδημοκρατίας, είτε του κόμματος του Κασσελάκη είτε του ΠΑΣΟΚ.

Και, φυσικά, δεν μπορεί να υπάρχει καμία προσδοκία από αριστερούς à la carte, που πρώτα
ψήφισαν και εφάρμοσαν Μνημόνια και στα στερνά ξαναθυμήθηκαν τον δρόμο και τους αγώνες.

Υπάρχει απόλυτη ανάγκη για μια Επαναστατική Αριστερά. Που να μην μένει στο περιθώριο
και, ταυτόχρονα, να σφυρηλατεί τα στελέχη και την επιρροή της παλεύοντας για τα δύσκολα.

Για να φτιάξουμε μαχητ(ρι)ες για έναν καλύτερο κόσμο, πρέπει να υπερασπιστούμε τα πιο
αδύναμα πλάσματα, προσφυγ(ισσ)ες και μετανάστ(ρι)ες, τρανς άτομα, ανάπηρους, ρομά, γυναίκες και θηλυκότητες. Να στηρίξουμε κάθε κινητοποίηση και απεργία, κάθε αγώνα, ακόμη και τον πιο μικρό, μέσα στους εργατικούς χώρους. Και να δώσουμε το
στίγμα της συσπείρωσης και του κοινού αγώνα όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων.

Να οργανωθούμε στους χώρους δουλειάς, σε σχολές και γειτονιές, να πυκνώσουμε τις συλλογικότητες και τα κινήματα αντίστασης.

Χρειαζόμαστε μια Αριστερά, που να οργανώσει την άμυνα και να κερδίσει μάχες.
Αλλά και να μπορεί και να θέλει να οδηγήσει την αντεπίθεση.

• Το «Σημείωμα της Σύνταξης» βρίσκεται δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Η Κόκκινη», φύλλο 21ο, Νοέμβρης 2023, που κυκλοφορεί.