Ευχαριστούμε θερμά τον σύντροφο Νίκο Ταμβακλή, μεταφραστή του «Άοπλου Προφήτη» του Ισαάκ Ντόϊτσερ (εκδόσεις «Κουκίδα», 2021) που μας παραχώρησε την άδεια να ανεβάσουμε στην ιστοσελίδα της «Κόκκινης» τα παρακάτω αποσπάσματα από τις σελίδες 126 έως 129 του βιβλίου.

Οι υποτιμητικές εκφράσεις της διαθήκης [του Λένιν για τον Στάλιν] και ακόμη περισσότερο του υστερόγραφου δεν δίνουν μια ιδέα για το μέγεθος της νέας οργής του Λένιν ενάντια στο Στάλιν και της σταθερής απόφασής του να τον μειώσει μια για πάντα. Την απόφαση αυτή ο Λένιν την πήρε ανάμεσα στην 25η Δεκεμβρίου με την 1η Ιανουαρίου [του 1922]. Το συνέδριο των Σοβιέτ είχε μόλις συγκληθεί στο οποίο ο Στάλιν κήρυξε την Ένωση των Σοβιετικών Δημοκρατιών στη θέση της Ομοσπονδίας που είχε καθιερωθεί με το σύνταγμα του 1918. Ενώ είχε στηρίξει αυτή τη συνταγματική αλλαγή, ο Λένιν τώρα υποψιάζονταν ότι θα καταργούσε τελείως την αυτονομία των μη-ρωσικών δημοκρατιών και στην πραγματικότητα θα επανίδρυε την «μία και αδιαίρετη» Ρωσία. Σχημάτισε τη γνώμη ότι ο Στάλιν είχε χρησιμοποιήσει την ανάγκη για μια συγκεντρωτική κυβέρνηση για να συγκαλύψει την καταπίεση των μικρών εθνοτήτων. Η υποψία μετατράπηκε σε βεβαιότητα όταν ο Λένιν απόκτησε μια νέα γνώση του χαρακτήρα του Στάλιν: τον είδε σαν έναν χυδαίο, πονηρό και ψεύτη. Στις 30 Δεκεμβρίου, την ημέρα ακριβώς που ο Στάλιν διακήρυττε την Ένωση, ο Λένιν εξαπατώντας για μια φορά ακόμη τους γιατρούς του και την υγεία του, άρχισε να υπαγορεύει μια σειρά από σημειώματα σχετικά με την πολιτική προς τις μικρές εθνότητες. Αυτό στην πραγματικότητα ήταν το τελευταίο του μήνυμα για το ζήτημα και ήταν γεμάτο από οδυνηρή αυτοκριτική, τύψεις και ιερή αγανάκτηση.

Έγραψε ότι αισθάνονταν «ένοχος μπροστά στους εργάτες της Ρωσίας γιατί δεν είχε παρέμβει αρκετά δραστικά και σθεναρά σε αυτό το σημαντικό ζήτημα». Η αρρώστια τον είχε εμποδίσει να το κάνει, αν και είχε εμπιστευθεί τους φόβους και τις αμφιβολίες του στο Ζινόβιεφ. Όμως μόνο τώρα αφού άκουσε την αναφορά του Ντζερζίνσκι για τη Γεωργία, του έγινε ξεκάθαρο «σε τι είδους βάλτο» είχε πέσει το κόμμα. Όλα αυτά είχαν συμβεί στη Γεωργία και αλλού με τη δικαιολογία ότι η κυβέρνηση πρέπει να διαθέτει ένα μοναδικό και ολοκληρωμένο διοικητικό «μηχανισμό». «Από πού προέρχονται τέτοια επιχειρήματα;» ρωτούσε ο Λένιν. «Μήπως δεν προέρχονται απ’ αυτόν τον ίδιο ρωσικό μηχανισμό … που δανειστήκαμε από τον τσαρισμό και είναι καλυμμένος με το σοβιετικό λούστρο;» Το δικαίωμα της «ελεύθερης απόσχισης» από την Ένωση για τις μικρές εθνότητες είχε γίνει μια υπόσχεση χωρίς περιεχόμενο. Στην πραγματικότητα ήταν εκτεθειμένες «στην εισβολή του αληθινού Ρώσου, του Μεγάλου Ρώσου σωβινιστή, ο οποίος είναι ουσιαστικά ένας αχρείος και ένας καταπιεστής, όπως είναι ο τυπικός Ρώσος γραφειοκράτης». Ήταν η στιγμή για να υπερασπιστεί τις μη-ρωσικές εθνότητες από αυτόν τον «αληθινό Ρώσο dzerzhymorda [ο κτηνώδης και θρασύδειλος γραφειοκράτης της σάτιρας του Γκόγκολ] … Η απερισκεψία του διοικητικού ζήλου του Στάλιν και το πείσμα του έχουν παίξει έναν μοιραίο ρόλο. Φοβάμαι ότι ακόμη και ο Ντζερζίνσκι … έχει και ο ίδιος διακριθεί για την αληθινά ρωσική πνευματική του κατάσταση (είναι πολύ γνωστό ότι οι εκρωσισμένοι σύμμαχοι είναι πάντοτε πολύ περισσότερο Ρώσοι από τους ίδιους τους Ρώσους).»

Με την αρχή του νέου έτους ο Λένιν συνέχιζε:

«Διεθνισμός από τη μεριά ενός … έτσι – ονομαζόμενου μεγάλου έθνους (μεγάλο μόνο μέσα από τις πράξεις της καταπίεσης, μεγάλο μόνο κατά την έννοια κατά την οποία ένας ψευτοπαλληκαράς μπορεί να ισχυρίζεται ότι είναι σπουδαίος) – ο διεθνισμός από τη μεριά ενός τέτοιου έθνους δεν μπορεί να συνίσταται απλώς στο σεβασμό της τυπικής ισότητας ανάμεσα στα έθνη. Είναι απαραίτητο να δημιουργήσει μια τέτοια [πραγματική] ισότητα που θα μείωνε … την πραγματική ανισότητα που εμφανίζεται στη ζωή. Ο Γεωργιανός ο οποίος αντιμετωπίζει αυτή την πλευρά του ζητήματος με περιφρόνηση και κατηγορεί άλλους ότι είναι «σοσιαλ-σοβινιστές» (αυτός ο Γεωργιανός που ο ίδιος δεν είναι απλώς ένας γνήσιος σοσιαλ-σοβινιστής αλλά ένας χυδαίος, κτηνώδης, ψευτοπαλληκαράς για λογαριασμό της Μεγάλης Δύναμης) αυτός ο Γεωργιανός προσβάλλει τα συμφέροντα της προλεταριακής ταξικής αλληλεγγύης … Τίποτε δεν εμποδίζει περισσότερο την ανάπτυξη και την εδραίωση αυτής της αλληλεγγύης όσο το κάνει η αδικία προς τις μικρότερες εθνότητες … Γι’ αυτό το λόγο είναι καλύτερα να δείξουμε το μεγαλύτερο δυνατό βαθμό συνδιαλλαγής και ευγένειας προς τις εθνικές μειονότητες.»

Τα δικαιώματα των Γεωργιανών, Ουκρανών και των άλλων ήταν σημαντικότερα από την ανάγκη διοικητικής συγκεντροποίησης την οποία επικαλούνταν ο Στάλιν προκειμένου να δικαιολογήσει «μια σχεδόν-ιμπεριαλιστική στάση προς τις καταπιεσμένες εθνότητες». Αν χρειάζεται, κατέληγε ο Λένιν, το νέο σύνταγμα που προωθούσε ο Στάλιν μαζί με τη νέα συγκεντρωτική οργάνωση της κυβέρνησης, θα πρέπει να καθαιρεθούν ολοκληρωτικά.

Από τον «Άοπλο Προφήτη» του Ισαάκ Ντόυτσερ σελ. 126-9