Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Δεν είναι απολύτως σίγουρο ότι η Ιστορία τη δεύτερη φορά θα εμφανιστεί ως φάρσα. Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο ότι και η δεύτερη φορά θα ισοδυναμεί εξίσου με τραγωδία. Ειδικά αν μιλάμε για την απειλή του φασισμού.

Όλα ξεκίνησαν, όταν στις αρχές Γενάρη 2024 κυκλοφόρησε η είδηση στη Γερμανία ότι τον Νοέμβρη του 2023 πραγματοποιήθηκε μυστική σύσκεψη φασιστών στο Πότσνταμ. Βασικό κορμό της συνάντησης αποτέλεσαν στελέχη του νεοναζιστικού AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία), εκπρόσωποι νεοναζιστικών ομάδων, ενώ συμμετείχαν στελέχη και του Χριστιανοδημοκρατικού κόμματος (CDU), καθώς και ο ακροδεξιός Μάρτιν Ζέλνερ από την Αυστρία, φανατικός υποστηρικτής του «κινήματος της ταυτότητας» και της ιδέας της «αντικατάστασης». Σύμφωνα με την τελευταία, οι μετανάστες επιδιώκουν την αντικατάσταση του λευκού πληθυσμού της Ευρώπης από πληθυσμούς της Μέσης Ανατολής και της Αφρικής. Στη συνάντηση του Πότσνταμ, μεταξύ άλλων αποκρουστικών συζητήσεων, όλοι οι παρευρισκόμενοι απεργάζονταν σχέδια μαζικών απελάσεων μεταναστ(ρι)ών, αλλά και Γερμανών πολιτών ξενικής καταγωγής, που δεν έχουν ενταχθεί στην κοινωνία «όπως θα έπρεπε και όσο θα όφειλαν».

Στη νέα οργουελιανή μεταγλώσσα το εν λόγω σχέδιο έφερε την ονομασία «επαναμετανάστευση» (Remigration). Έτσι είναι αν έτσι νομίζετε.

Το αντιφασιστικό κίνημα, επιδεικνύοντας εξαιρετικά αντανακλαστικά, πλημμύρισε τους δρόμους. Οι αριθμοί είναι τεράστιοι. Εκατοντάδες χιλιάδες με συγκεντρώσεις και πορείες σε σχεδόν 100 πόλεις. Από τον Γενάρη αυτής της χρονιάς υπολογίζεται ότι διαδηλώνουν κάθε Σαββατοκύριακο περίπου ενάμισι εκατομμύριο Γερμανοί. Η ένταση, το πάθος και οι αριθμοί θυμίζουν τις αντίστοιχες διαδηλώσεις εναντίον του Pegida το 2015-2016, όταν φούντωνε η ισλαμοφοβία με τα μεγάλα μεταναστευτικά και προσφυγικά κύματα της περιόδου εκείνης. 

Όλα αυτά τη στιγμή που το AfD συγκεντρώνει σχεδόν 30% σε ορισμένες περιοχές κυρίως της πρώην ανατολικής Γερμανίας. Έρχεται σταθερά δεύτερο σε όλες τις εκλογικές αναμετρήσεις, ενώ αναμένεται να σημειώσει νέα άνοδο στις ευρωεκλογές, ευνοημένο από την άνοδο που προβλέπεται να σημειωθεί σε όλη την ακροδεξιά πανευρωπαϊκά με το αποκρουστικό σενάριο της πρωτιάς της Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία έναντι του Μακρόν. Το τι θα σημάνει μια ενδεχόμενη πρωτιά της ακροδεξιάς στο ευρωκοινοβούλιο δεν χρειάζεται μεγάλη φαντασία για να το αντιληφθούμε.        

Προφανώς καμία αυταπάτη δεν έχουμε για το «δημοκρατικό τόξο», που καλύπτει όλο το πολιτικό φάσμα από τη Δεξιά μέχρι τη σοσιαλδημοκρατία, ενώ στις αντιφασιστικές διαδηλώσεις καλούν ακόμα και εταιρείες ή εκπρόσωποι της Καθολικής Εκκλησίας. Και δεν υπάρχει πολυτέλεια για την παραμικρή αυταπάτη, γιατί είναι αυτές ακριβώς οι δυνάμεις που με τις πολιτικές τους όλα τα προηγούμενα χρόνια έριξαν στην απόγνωση τεράστιους πληθυσμούς εργαζομένων ιδίως στην Ανατολική Γερμανία. Ο προϋπολογισμός, που κατατέθηκε για το 2024, είναι ακόμα ένας προϋπολογισμός εξαιρετικής λιτότητας, που ήδη έχει οδηγήσει σε μεγάλες κινητοποιήσεις μια σειρά κλάδους με κύρια αιχμή αυτή τη στιγμή τους αγρότες. Είναι αυτές οι συστημικές πολιτικές δυνάμεις, που προκάλεσαν την έκρηξη του αριθμού των ανέργων και συνέθλιψαν μεγάλα κομμάτια κόσμου, ιδίως μικρομεσαίους, που είδαν μέσα στην πανδημία και μετά να εκμηδενίζονται οι περιουσίες τους. Είναι αυτοί που δαπανούν αδιανόητα ποσά σε εξοπλιστικά προγράμματα για να πλήξουν τους εξεγερμένους Χούτι, την ώρα που ακόμα και το πολυδιαφημιζόμενο γερμανικό κράτος πρόνοιας αρχίζει να δείχνει τα όριά του μέσα σε συνθήκες σκληρού νεοφιλελευθερισμού. Είναι εξαιρετικά εύκολο για το λαϊκίστικο AfD να εγκολπώσει όλη αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια με κούφιες και ανώδυνες ρητορείες ενάντια στο «σύστημα». Είναι εξαιρετικά εύκολο για την Αλίς Βάιντελ, αρχηγό του AfD, να κάνει λόγο ακόμα και Dexit, για έξοδο δηλαδή της Γερμανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Την ίδια ώρα εκπρόσωποι του κόμματός της αναφέρονται δημόσια στους μετανάστες χρησιμοποιώντας όρους όπως «εισβολείς» ή «πολιτιστικά εξωγήινοι» ενισχύοντας το αντιμεταναστευτικό μένος. Το μένος των εξαθλιωμένων και των φτωχών απέναντι στους ακόμα πιο εξαθλιωμένους και πιο φτωχούς πρόσφυγες και μετανάστες. 

Είναι τουλάχιστον υποκριτικό και χυδαίο οι πολιτικοί παράγοντες της Χριστιανοδημοκρατίας και του SPD να κόπτονται αίφνης για τη δημοκρατία και να δίνουν τα εύσημα στους Γερμανούς πολίτες, που βγαίνουν στους δρόμους «υπερασπιζόμενοι το Σύνταγμα και τη δημοκρατία»! Είναι οι ίδιοι πολιτικοί που αντιμετώπιζαν με σκληρή καταστολή κάθε κίνημα που έβγαινε δυναμικά και διεκδικητικά όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ακόμα και το αντιφασιστικό.

«Όλοι μαζί ενωμένοι μα, συγνώμη, αυτός μπροστά δεν είναι το αφεντικό;» – (Ντάριο Φο)

Τι αναλογεί στο κίνημα στη Γερμανία να κάνει; Σημαία των δυνάμεων της Αριστεράς και του αντιρατσιστικού/αντιφασιστικού κινήματος θα πρέπει να γίνει το «ανοιχτά σύνορα σε όλ* τις μετανάστριες και τους πρόσφυγες», η αλληλεγγύη με όλα τα ταξικά μας αδέλφια, όπου γης. Η γερμανική εργατική τάξη και η νεολαία, οι Γερμανοί φτωχοί–θύματα του νεοφιλελευθερισμού δεν έχουν τίποτα το κοινό με τα γερμανικά αστικά κόμματα, την παρακμασμένη σοσιαλδημοκρατία, ούτε φυσικά με τα ρετάλια του σταλινισμού που μεταλλάχτηκαν, όπως το κόμμα της Ζάρα Βάγκενκνεχτ.

Τα κόμματα, που υπηρετούν τα αφεντικά στη Γερμανία, δεν έχουν τίποτα το κοινό με το προλεταριάτο της Γερμανίας. Οι προλετάριες/οι, είτε έχουν γερμανικές εθνικές ρίζες είτε όχι, δεν έχουν το παραμικρό συμφέρον να συμπαραταχθούν με τα κόμματα του κεφαλαίου σε, δήθεν «δημοκρατικά τόξα» ενάντια στον φασισμό.   

Η απάντηση στην ακροδεξιά απειλή για εμάς δεν μπορεί να είναι η συμμαχία με όσους τη γέννησαν, και την εξέθρεψαν, όλα τα προηγούμενα χρόνια.    

*Το άρθρο βρίσκεται δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Η Κόκκινη«, φύλλο 22ο Μάρτης 2024, που κυκλοφορεί.