ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΗΣ ΣΥΝΤΑΞΗΣ ΤΗΣ «ΚΟΚΚΙΝΗΣ» (φύλλο 22ο, Μάρτης 2024)

«Φωνάζω το βάρβαρο ουρλιαχτό μου πάνω από τις στέγες του κόσμου» (Ουόλτ Ουίτμαν)

  H ματωμένη και περήφανη αντίσταση στη Γάζα είναι ό,τι θα έχει σημασία από τις μέρες μας για όλες τις επόμενες δεκαετίες. Μα και για όλες τις μελλούμενες γενιές.

  Τίποτε άλλο δεν θα μετρά και δεν θα έχει την παραμικρή αξία από όλα αυτά που ζούμε τώρα. Και η ζωή που θα έχουμε ζήσει, θα ζυγίζεται και θα αποτιμάται από το τι κάναμε αυτές τις μέρες για την Παλαιστίνη. Από το αν ξεσηκωθήκαμε ή όχι, για να σταματήσει η σφαγή των αθώων από τον πάνοπλο Γολιάθ του ισραηλινού στρατού. Και από τίποτε άλλο. 

  Το πώς θα κλιμακώσουμε τον αγώνα για την Παλαιστίνη, για τη νίκη των όπλων της, αυτό θα είναι το μέτρο της αξιοσύνης μας. Να υπερασπίσουμε τη Γάζα από τους φονιάδες. Και μαζί να σταθούμε στο πλευρό του αλληλέγγυου λαού της Υεμένης, του πιο φτωχού και δοκιμασμένου από την πείνα αραβικού έθνους σε όλον τον κόσμο. Του έθνους που  περικυκλώνεται και βομβαρδίζεται από τους πολεμικούς στόλους και τα αεροπλανοφόρα των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της Δύσης.

  Κεντρικό ζήτημα για εμάς, να γυρίσει πίσω η φρεγάτα που έστειλε η κυβέρνηση Μητσοτάκη στην Ερυθρά Θάλασσα και η συστοιχία Πάτριοτ από τη Σαουδική Αραβία. Και μαζί να γυρίσουν πίσω οι άλλες τρεις ελληνικές φρεγάτες, που περιπολούν στην ανατολική Μεσόγειο για να προστατεύουν τα ισραηλινά λιμάνια και τον ανεφοδιασμό του ισραηλινού στρατού από τις ΗΠΑ. Και να βάλουν λουκέτο όλες οι αμερικάνικες βάσεις.

  Η κυβέρνηση της Δεξιάς σπαταλά απίστευτα ποσά για όφελος του Ισραήλ, σύμφωνα με τις απαιτήσεις των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Και ρισκάρει τις ζωές εκατοντάδων στρατευμένων. Και όλα αυτά, για να δώσει αλληλεγγύη στους φονιάδες και τους γενοκτόνους της Γάζας.

  Η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας βρίσκεται σε απόλυτη συνέπεια με τα συμφέροντα του επιθετικού ελληνικού μεγάλου κεφαλαίου, που θέλει απρόσκοπτες μπίζνες και αδιατάραχτο διεθνές εμπόριο. Κι ας δολοφονούνται δεκάδες χιλιάδες άμαχοι στη Γάζα. Ταυτόχρονα, αυτή η κυβέρνηση είναι σε πλήρη αντίθεση με τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Διότι οι εργάτ(ρι)ες χρειαζόμαστε ψωμί, όχι κανόνια. Δωρεάν υγεία και παιδεία για όλο τον λαό, όχι πανάκριβα απογευματινά χειρουργεία και ιδιωτικά πανεπιστήμια και δίδακτρα. Χρειαζόμαστε πολλές χιλιάδες προσλήψεις νοσηλευτών, καθηγητ(ρι)ών και δασκάλων.

  Και δεν μας πειράζει αν απολυθούν δεκάδες χιλιάδες αστυνομικοί και παπάδες. Είναι άχρηστα στόματα, που δεν προσφέρουν το παραμικρό χρήσιμο έργο στην κοινωνία.

  Χρειαζόμαστε φτηνό ρεύμα, δωρεάν δημόσιες μεταφορές και πάνω από όλα με ασφαλή Μέσα και όχι νεκροφόρες. Να απαιτήσουμε να μη συγκαλυφθεί το αδιανόητης βαρβαρότητας κρατικό έγκλημα των Τεμπών. Να απαιτήσουμε ΔΕΗ και ΟΣΕ, καθώς και μια σειρά άλλες μεγάλες μονάδες, να ξαναγίνουν κρατικές επιχειρήσεις. Χωρίς να αποζη-μιωθούν ούτε με ένα ευρώ τα παράσιτα, που εκμεταλλεύτηκαν το πάρτι των ιδιωτικοποιήσεων, τόσο επί της Ν.Δ., όσο και επί του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ. Να γίνουν επιτέλους επενδύσεις για τις εργατικές ανάγκες. 

  Για να υπάρξουν μέτρα μέριμνας για τους ταπεινούς και τους αδύναμους, πρέπει να γκρεμιστεί αυτή η κυβέρνηση και να ηττηθεί στρατηγικά η τάξη των πάμπλουτων κηφήνων. Αλλιώς, όλα θα συνεχίσουν να λειτουργούν μόνο για αυτούς. Τίποτα δεν πρόκειται να μας χαριστεί. Θα αποκτήσουμε τόση δικαιοσύνη όση εμείς κατακτήσουμε. Με μάχες στον δρόμο.

  Η πολεμική κραυγή μας πρέπει να είναι: «Να φύγει η κυβέρνηση του ΝΑΤΟ και των πολεμικών τυχοδιωκτισμών, η κυβέρνηση των πλουσίων και των ‘ημετέρων’, η κυβέρνηση της ακρίβειας και της μαζικής φτωχοποίησης, η κυβέρνηση των ΜΑΤ». Και αυτή η κραυγή πρέπει να καλέσει για μάχη όλη την εργατική τάξη και τα φτωχά στρώματα, τη νεολαία και τους συνταξιούχους.

  Καμιά κοινωνική και πολιτική μάχη από τα κάτω δεν έχει κερδηθεί ποτέ, αν δεν συνέγειρε πρώτα από όλα τις γυναίκες. Κάθε μαζικός αγώνας και κάθε κοινωνική ανατροπή είναι απολύτως αναγκαίο να μπολιαστεί με τον ενθουσιασμό και την απόλυτη αυταπάρνηση, με τη φαντασία και το εφευρετικό πνεύμα των πιο χτυπημένων, οικονομικά εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων ανθρώπων.

  Οι μετανάστ(ρι)ες και οι πρόσφυγες, με άλλα λόγια τα πιο χτυπημένα και υποτιμημένα κομμάτια της εργατικής τάξης, είναι ολότελα αναγκαία στον αγώνα για να πέσει αυτή η κυβέρνηση. Δεν είναι μόνο το ότι ο Μητσοτάκης λέει ψέματα για τις δολοφονικές επαναπροωθήσεις, που, ανάμεσα στα άλλα, προκάλεσαν και το μαζικό έγκλημα στην Πύλο. Δεν είναι μόνο το ότι ο Βορίδης έχει βάλει ανυπέρβλητους φραγμούς στην απόκτηση ιθαγένειας και κοροϊδεύει στα μούτρα όλα τα πλάσματα, που τη δικαιούνται ακόμη και με τα κριτήρια της ελληνικής πολιτείας. Πάνω από όλα είναι το πως, όταν μπαίνουν στη μάχη  τα πιο καταπιεσμένα κομμάτια της εργατικής τάξης, τότε όλη η τάξη μετατρέπεται σε ανίκητο στρατό. Σε ορμητικό ποτάμι που σαρώνει κάθε εμπόδιο. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε τις μετανάστριες και τους μετανάστες.

  Γυναίκες και άλλες θηλυκότητες, μετανάστ(ρι)ες και Ρομά, πρόσφυγες και λοατκια+ δεν προσθέτουν απλώς χρώμα στο μέτωπο της εργατικής τάξης. Αλλά είναι και η ζωντανή εγγύηση πως ο συγκεκριμένος αγώνας αξίζει τον κόπο να θυσιάσεις ό,τι έχεις και δεν έχεις για αυτόν.

  Διότι πάντα είναι οι πιο ταπεινοί και αδύναμοι, τα πιο καταφρονεμένα πλάσματα είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά.

  Όπως με τη Γάζα, ο λαός που έδειξε σε αυτήν τη μαζικότερη αλληλεγγύη ήταν ο πιο φτωχός, χτυπημένος και εξαθλιωμένος, ο λαός της Υεμένης. Και –κλείνοντας την Ερυθρά Θάλασσα για το διεθνές εμπόριο- ήταν αυτός που τόλμησε να φωνάξει την κραυγή του ενάντια στο φονικό, πάνω από τις στέγες όλου του κόσμου.