Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Στρατιωτικά το Ισραήλ είναι αδύνατο να νικήσει και να σιγάσει την Παλαιστινιακή Αντίσταση. Μέσα σε εννέα και πλέον μήνες συνεχών βομβαρδισμών της Γάζας, από τις 7 Οκτώβρη 2023, τα κτήρια της πόλης έχουν ισοπεδωθεί, τα νοσοκομεία και όλες οι υποδομές έχουν αφανιστεί. Αλλά οι κάτοικοι παραμένουν όρθιοι. Και δεν εκλιπαρούν, δεν παραδίδονται, δεν σταματούν να μάχονται. Παρά την πείνα, την έλλειψη νερού, φαρμάκων και στοιχειωδών αγαθών.

Ο ηρωισμός της πολιορκημένης πόλης, που δεν υποκύπτει στον ισραηλινό στρατό, είναι
απαράμιλλος. Και οι σχεδόν 40.000 δολοφονημένοι μάρτυρες, άμαχοι και παιδιά κυρίως,
αλλά και ένοπλοι υπερασπιστές της Γάζας, αποτελούν μια τεράστια αιμάτινη γραμμή που δεν σταματά να μεγαλώνει. Ενώ, στη θέση του κάθε μαχητή της Αντίστασης που πέφτει στη
μάχη, ένα σωρό νεοστρατολογημένοι εθελοντές παίρνουν τη θέση του.

Η τεράστια και πανάκριβη στρατιωτική μηχανή του Ισραήλ μοιάζει με έναν σιδερόφρακτο θηριώδη πολεμιστή, που έχει εγκλωβιστεί μέσα σε κινούμενη άμμο και που με κάθε κίνησή
του βουλιάζει ακόμα πιο βαθιά.

Παραφροσύνη
Στο εσωτερικό της ισραηλινής κοινωνίας οι αντιθέσεις οξύνονται ως τον παροξυσμό. Η εκστρατεία ενάντια στη Γάζα, που ξεκίνησε μετά την 7η Οκτώβρη ως «δίκαιη και επιβεβλημένη απάντηση» και ως «πόλεμος κατά της ισλαμιστικής τρομοκρατίας», έχει φτάσει ήδη να διασπάσει σε πολλά και εχθρικά κομμάτια το εσωτερικό μέτωπο του Ισραήλ. Και η ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου αποκαλεί πλέον δημόσια τις/τους διαδηλωτ(ρι)ες, που κατεβαίνουν μαζικά στον δρόμο ενάντια στον πόλεμο, στο Τελ Αβίβ και τη Χάϊφα, ως «πτέρυγα της Χαμάς μέσα στο Ισραήλ». Και αυτή η κουβέντα απευθύνεται με
προπέτεια σε ανθρώπους που διαδηλώνουν απαιτώντας άμεση εκεχειρία και επιστροφή
των ομήρων.

Η αδιαφορία της ισραηλινής κυβέρνησης για τη ζωή των ομοεθνών της ομήρων είναι προκλητική και εξοργιστική. Αλλά η δολοφονική εμμονή και η εμπάθεια των μελών αυτής της κυβέρνησης απέναντι σε όλους τους Παλαιστίνιους αγγίζει την παράκρουση. Οι Σμότριτς
και Μπεν-Γκβιρ, οι φασίστες σύμμαχοι του Νετανιάχου στο ισραηλινό κυβερνητικό σχήμα,
δεν σταματούν να καλούν για την «ολοκληρωτική νίκη» και για τη συντριβή της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Διακηρυγμένος στόχος και των δυο τους, η επανακατάκτηση και ο εποικισμός της Γάζας.

Με ποιον τρόπο θα μπορούσε να γίνει αυτό εφικτό, αφού ο ισραηλινός στρατός δεν καταφέρνει να στεριώσει μόνιμα μέσα στη μαχόμενη Γάζα; Οι Μπεν-Γκβιρ και Σμότριτς, όπως
κάθε γνήσιος φασίστας, αποκαλύπτουν τις προθέσεις τους με μισόλογα, που είναι πιο ανατριχιαστικά και από ό,τι θα ήταν μια ανοιχτή έκκληση για μαζικές δολοφονίες.

Και οι δύο ηγετίσκοι των ναζί-σιωνιστών, τις τελευταίες εβδομάδες, αποκαλούν όλο και συχνότερα τους Παλαιστίνιους της Γάζας, όπως και της Δυτικής Όχθης, ως «Αμαληκίτες».
Πρόκειται για έναν εξαφανισμένο λαό, γειτονικό με το αρχαίο Ισραήλ, που κατοικούσε νότια, στην έρημο Νεγκέβ. Αναφέρεται στην Παλαιά Διαθήκη πως, σύμφωνα με τη ρητή εντολή του Ιεχωβά, όλοι οι Αμαληκίτες αφανίστηκαν εν μια νυκτί από τους Ισραηλίτες, χωρίς να γίνει εξαίρεση ούτε για τα νήπια, ούτε ακόμη και για τα ζώα τους.

Ενώ η κατάρα του εκδικητή Θεού έπεσε πάνω και σε όσους Ισραηλίτες τόλμησαν να φυλάξουν κρυφά έστω και ένα αντικείμενο από τα σπίτια των δολοφονημένων Αμαληκιτών. Έτσι σφαγιάστηκαν και αυτοί οι ίδιοι οι παραβάτες της εντολής του Ιεχωβά, πάλι μαζί με τις οικογένειές τους και όλα τα ζώα τους.

Μέσα από την αναφορά σε αυτήν την ειδεχθή βιβλική αφήγηση, οι δυο σιωνιστο-ναζί κυβερνητικοί εταίροι του Νετανιάχου, αποκαλύπτουν το πρόγραμμά τους τόσο για το μέλλον του παλαιστινιακού λαού, όσο και για το αντίστοιχο εκείνων των Ισραηλινών πολιτών που δεν συμφωνούν απόλυτα με την ισραηλινή ακροδεξιά.

Μέσα σε αυτήν την κατάσταση πνευμάτων στο Ισραήλ ήταν λογικό και επόμενο να έρθει και να ψηφιστεί στην ισραηλινή βουλή ένα νομοσχέδιο, που κηρύσσει ως «τρομοκρατική οργάνωση» την UNRWA. Πρόκειται για υπηρεσία του ΟΗΕ, που προσφέρει αρωγή σε τρόφιμα και φάρμακα στους Παλαιστίνιους πρόσφυγες.

Και ο κατήφορος του παραλογισμού δεν έχει τελειωμό, στη χώρα που αρέσκονταν να αυτοαποκαλείται ως «η μόνη ανοιχτή και δημοκρατική κοινωνία της Μέσης Ανατολής».

ΠΑΛΑΙΣΤΙΝΗ: ΚΑΜΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΔΕΝ ΘΑ ΣΤΕΡΙΩΣΕΙ ΧΩΡΙΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗ
Η αίσθηση πως κάθε μέρα που περνά είναι χειρότερη από την προηγούμενη, είναι κοινή
τόσο στο Ισραήλ όσο και στις κυβερνήσεις και τα πολιτικά επιτελεία των χωρών του δυτικού
ιμπεριαλισμού, που του συμπαραστέκονται στο ξεκλήρισμα των Παλαιστινίων. Παντού
στο δυτικό στρατόπεδο απλώνεται το μούδιασμα της ματαίωσης, η κατήφεια της ήττας.

Καμία δυτική χώρα δεν έμεινε ανέγγιχτη από το κύμα μαζικών διαμαρτυριών για τη σιωνιστική γενοκτονία στη Γάζα. Και ούτε σε μια δυτική χώρα δεν κατέβηκε κόσμος στον δρόμο, παρασυρμένος από την ισλαμοφοβική παράκρουση των ΜΜΕ και την προπαγάνδα υπέρ των φραχτών και των κλειστών συνόρων. Ούτε καν στην Ινδία του ακροδεξιού Μόντι, του περιβόητου κυνηγού κεφαλών των μουσουλμάνων. Ούτε καν στο ίδιο το αραβοκτόνο Ισραήλ.

Το κύμα των μαζικών καταλήψεων υπέρ της Παλαιστίνης σε εκατοντάδες σχολές στις πανεπιστημιουπόλεις των πιο ισχυρών καπιταλιστικών χωρών της Δύσης – υποστηρικτών
του Ισραήλ έφερε σε αμηχανία όλες τις ηγεσίες του δυτικού κόσμου. Και η άγρια διάλυσή
τους από την αστυνομία, ιδιαίτερα στις ΗΠΑ, ενδέχεται να κοστίσει στον πρόεδρο Μπάϊντεν ακόμη και την επανεκλογή του, στις φετινές εκλογές του Νοέμβρη. (σημείωση Κόκκινης: το άρθρο είχε γραφτεί και τυπωθεί τον Ιούνη, πριν την παραίτηση Μπάϊντεν).

Είναι γεγονός πως στην πρωτοπορία αυτών των φοιτητικών καταλήψεων, τόσο στις ΗΠΑ
όσο και στη Δυτική Ευρώπη, αναδείχτηκαν φοιτητές και φοιτήτριες αλλά και
πανεπιστημιακοί καθηγητές, της ευκατάστατης μεσοαστικής τάξης και πάνω, που σπουδάζουν ή διδάσκουν σε ιδιωτικά πανεπιστήμια με πανάκριβα δίδακτρα.

Δεν πρέπει να υποτιμηθεί καθόλου το ότι σε όλο τον δυτικό κόσμο πολλές χιλιάδες άνθρωποι χωρίς ιδιαίτερα οικονομικά προβλήματα, άνθρωποι «βολεμένοι» σύμφωνα με την έκφραση του συρμού, μπήκαν στη διαδικασία να αμφισβητήσουν ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, δείχνοντας έμπρακτη αλληλεγγύη στον λαό της Παλαιστίνης. Οι ίδιοι δεν επηρεάζονται καθόλου στους υλικούς όρους της ύπαρξής τους από τη σφαγή στη Γάζα. Αντίθετα, με το να εμπλακούν στο κίνημα αλληλεγγύης κινδυνεύουν να χάσουν σημαντικά προνόμια, όπως τις ακριβοπληρωμένες σπουδές τους.

Τούτη η μαζική στοίχιση όλων αυτών με την υπόθεση της Παλαιστίνης είναι ένδειξη μιας
κοινωνικής κραυγής για δικαιοσύνη, που πάει πολύ πιο βαθιά. Και θυμίζει ανάλογες μαζικές
συστρατεύσεις άλλων εποχών. Όπως 130 χρόνια πριν, όταν στη Γαλλία και πολλές άλλες ανεπτυγμένες χώρες, οργανώνονταν μαζικές διαδηλώσεις υπέρ του άδικα καταδικασμένου λοχαγού Ντρέυφους. Όπως 50 χρόνια πριν, όταν ξεκινούσε στις ΗΠΑ και σε όλον τον
κόσμο το μαζικό φοιτητικό κίνημα ενάντια στον πόλεμο του Βιετνάμ.

Και τότε και τώρα, το ζήτημα που εξοργίζει και κινητοποιεί τις συνειδήσεις είναι, σε κάθε περίπτωση, η καταφανής αδικία. Και μαζί η έπαρση και η σκαιότητα της εξουσίας, που είναι πάντα τρυφερή με τους θύτες την ίδια ώρα που τσακίζει ανελέητα τα κόκκαλα των θυμάτων τους.

Με άλλα λόγια, αυτό που προσπαθεί να φωνάξει σε όλον τον κόσμο το κίνημα αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη, είναι πως όλο το κοινωνικό και πολιτικό σύστημα του καπιταλισμού και του ιμπεριαλισμού είναι πέρα για πέρα άδικο, ελεεινό και απάνθρωπο. Και πρέπει να φύγει από τη μέση με μαζικό αγώνα από τα κάτω.

Και τώρα;
Αυτό που υπάρχει αξίζει να καταστραφεί, αλλά τι θα το αντικαταστήσει;
Σε όλον τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο υπάρχει κουφόβραση και αναμονή ανάμεσα στους από τα κάτω. Αλλά θα ξεσπάσει ένα εργατικό κύμα οργής και ανατροπής των
Αράβων δικτατόρων και βασιλιάδων, όπως το 2011 με την «Αραβική Άνοιξη»; Θα σαρωθούν
οι θρόνοι των συνεργατών του αμερικάνικου ιμπεριαλισμού και του Ισραήλ; Οι Άραβες και
μουσουλμάνοι ηγέτες, τόσο αυτοί που υπέγραψαν τις «συμφωνίες του Αβραάμ» για νομιμοποίηση της ύπαρξης του Ισραήλ, όσο και οι δήθεν αντιιμπεριαλιστές, του μετώπου αντίστασης, που δεν τολμούν ανοιχτά να σταθούν και να πολεμήσουν στο πλευρό της Γάζας και ανέχονται στην πράξη το Ισραήλ στο διηνεκές, δεν μπορούν να προσφέρουν λύση στον αφανισμό της Παλαιστίνης.

Δεν μπορούμε να ξέρουμε πότε θα μπει σε κίνηση ο γίγαντας της αραβικής εργατικής τάξης. Αλλά είναι φανερό πως υπάρχει ένας και μοναδικός στρατός στον κόσμο, που μπορεί
να σαρώσει από τη Μέση Ανατολή τόσο τους μονάρχες όσο και τους στρατηγούς και τους
συνταγματάρχες. Να συντρίψει τόσο τη φονική μηχανή του Ισραήλ όσο και να διώξει μακριά
και με την ουρά κάτω από τα σκέλια τα αεροπλανοφόρα και τους πεζοναύτες των ΗΠΑ. Ο
λόγος για το φιμωμένο και τσαλαπατημένο ως τώρα προλεταριάτο του Καΐρου και του Ραμπάτ, της Δαμασκού και της Βαγδάτης.

Πάντως οι τελευταίοι εννιά μήνες του άγριου πολέμου στη Γάζα και στην Ερυθρά Θάλασσα έχουν δείξει πως η ανυπότακτη Παλαιστίνη δεν αποτελεί μονάχα τη μίζα, που μπορεί να τροφοδοτήσει με ηλεκτρικούς σπινθήρες όλο το καύσιμο της αγανάκτησης που έχει
συσσωρευτεί στη Μέση Ανατολή.

Η Παλαιστίνη άρχισε να λειτουργεί πλέον και ως ο μοχλός, που φέρνει στην επιφάνεια ό,τι ήταν βαθιά κρυμμένο στις κοινωνίες του δυτικού καπιταλισμού, κάτω από τα αποκαΐδια που άφησε ο λίβας του νεοφιλελευθερισμού και η διάλυση της σοσιαλδημοκρατικής Αριστεράς και του σταλινισμού.

Η υπόθεση της Παλαιστίνη αποδεικνύει για άλλη μια φορά πως, για να κατέβεις στον δρόμο και να δώσεις μια σοβαρή μάχη, δεν φτάνει να σου πάρουν κάποιο κεκτημένο. Για να βγεις αποφασισμένα και να παλέψεις, για να στρατευτείς, πρέπει να νιώσεις μέσα σου βαθιά την αγανάκτηση για την αδικία που συμβαίνει στον Άλλον/η/ο, να μην μπορείς να σταθείς και να ησυχάσεις όσο το άδικο υπάρχει και κυριαρχεί. Αυτό δεν είναι κάποιος απλοϊκός ανθρωπισμός, το αντίθετο ακριβώς.

Για να ταχθείς με όλο σου το είναι στην υπόθεση της αλλαγής του κόσμου πρέπει ακριβώς
να είσαι σε απόλυτη εχθρότητα με την αδικία. Και η καινούργια πρωτοπορία σε τόσες χώρες
που αναλαμβάνει να πάρει στην πλάτη της την υπόθεση της Παλαιστίνης, είναι το πιο ελπιδοφόρο παγκόσμιο φαινόμενο των τελευταίων δεκαετιών.

*Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Κόκκινη«, (φύλλο 23ο, καλοκαίρι 2024) που κυκλοφορεί.