Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

Τι σημαίνει ότι στο πιο φτωχό κρατίδιο της πρώην Ανατολικής Γερμανίας, τη Θουριγγία, το ακροδεξιό κόμμα βρίσκεται στην πρώτη θέση μετά τις πρόσφατες τοπικές εκλογές; Σημαίνει πως ό,τι μπορούσε να πάει τρομακτικά λάθος, πήγε. Η πρωτιά για το AfD (Εναλλακτική για τη Γερμανία) και το αποκρουστικό 32,8% στη Θουριγγία, καθώς και το 30,6% στη Σαξονία, όπου πήρε τη δεύτερη θέση, είναι συντριπτικά. Κάποιες φορές οι αριθμοί καταφέρνουν και μιλούν από μόνοι τους. Ένα ακραία ξενοφοβικό, ακροδεξιό, ρατσιστικό κόμμα κατάφερε να ξαναβγάλει ρίζες μέσα στη γερμανική κοινωνία και να καρπίζει τώρα τον πικρό καρπό του. Πάνω στα συντρίμμια της Σοσιαλδημοκρατίας, εκμεταλλευόμενο την αφωνία της πάλαι ποτέ κραταιάς Αριστεράς.

Ο ρατσιστικός λόγος βρήκε τρόπο και πάτησε πάνω στην ισλαμοφοβική παράδοση του Pegida παλιότερα, στις τωρινές αντιδράσεις ενάντια στην Παλαιστίνη. Το ρατσιστικό στερεότυπο του «ξυπόλυτου, άγριου και απολίτιστου Άραβα» που περνάει θάλασσες και χερσαία σύνορα και έρχεται να αρπάξει τις δουλειές των Γερμανών εργατών. Μόνο που ειδικά στην περίπτωση που αποτέλεσε την αφορμή για αυτό το άρθρο οι «ξένοι» δεν παίρνουν τις δουλειές των Γερμανών εργαζομένων. Κι αυτό γιατί οι μετανάστες εργάτες και εργάτριες είναι μόλις το 2,7% των εργαζομένων στη Θουριγγία και το 3,3% στη Σαξονία.

Στο πλουσιότερο και πιο ανεπτυγμένο –από κάθε άποψη- κράτος της Ευρώπης οι εργάτες του παραμένουν φτωχοί. Η μοιρασιά της πίτας δεν φτάνει για αυτούς. Και πώς να φτάσει, όταν δίνονται αδιανόητα ποσά προκειμένου οι κυβερνώντες να χρηματοδοτήσουν πολέμους, όταν πρέπει να διασώσουν τράπεζες, όταν πρέπει να βοηθήσουν τις πλούσιες επιχειρήσεις να κερδοσκοπούν απρόσκοπτα; Μέσα σε συνθήκες ακραίας λιτότητας και φτώχειας στην ευρωπαϊκή ήπειρο είναι εξαιρετικά εύκολο για το λαϊκίστικο AfD να εγκολπώσει όλη αυτή την κοινωνική δυσαρέσκεια με κούφιες και ανώδυνες ρητορείες ενάντια στο «σύστημα». Είναι εξαιρετικά εύκολο για την Αλίς Βάιντελ, αρχηγό του AfD, να κάνει λόγο ακόμα και Dexit, για έξοδο δηλαδή της Γερμανίας από την Ευρωπαϊκή Ένωση. Κι όλα αυτά ενώ διάφοροι πολιτευτές του AfD αναφέρονται δημόσια στους μετανάστες χρησιμοποιώντας όρους όπως «εισβολείς» ή «πολιτιστικά εξωγήινοι» ενισχύοντας το αντιμεταναστευτικό μένος. Το μένος των εξαθλιωμένων και των φτωχών απέναντι στους ακόμα πιο εξαθλιωμένους και πιο φτωχούς πρόσφυγες και μετανάστες. 

Μια Αριστερά που δεν κάνει σημαία της το «ανοιχτά σύνορα σε όλ* τις μετανάστριες και τους πρόσφυγες», που δεν δείχνει έμπρακτα την αλληλεγγύη της με τα ταξικά αδέλφια των εργαζομένων, δεν μπορεί παρά να συσσωρεύει ήττες. Η γερμανική εργατική τάξη και η νεολαία, οι Γερμανοί φτωχοί–θύματα του νεοφιλελευθερισμού δεν έχουν τίποτα το κοινό με τα γερμανικά αστικά κόμματα, την παρακμασμένη σοσιαλδημοκρατία, ούτε φυσικά με τα μεταλλαγμένα απομεινάρια του σταλινισμού, όπως το κόμμα της Ζάρα Βάγκενκνεχτ, που μιλά ανοιχτά ενάντια σε μετανάστριες και πρόσφυγες.

Για άλλη μια φορά στην Ιστορία της η Γερμανία καλείται να κοιτάξει κατάματα τους δαίμονές της. Κι αυτή τη φορά να τους συντρίψει. Να μην τους επιτρέψει να ξεχυθούν σαν κακό όνειρο πάνω από ολόκληρο τον κόσμο.

*Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 24ο φύλλο της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (Σεπτέμβρης 2024), που κυκλοφορεί.