Το ποίημα αυτό το αφιερώνω σε όσους υπέφεραν και υποφέρουν την καταστολή της μητρικής τους μακεδονικής γλώσσας

Τη γλώσσα μου πήραν μακεδονική

Του Σωτήρη Μηνά

Τη γλώσσα μου πήραν μακεδονική
το σπίτι φτωχικό στις πλαγιές του Καϊμακτσαλάν,
στις όχθες του Βάρνταρ και του Σακούλεβα.
Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου,
στους πρόποδες του Πίνοβο και του Βίτσο.

Εκεί, σκιές παλιές, λόγια χαμένα,
ανεμόδαρτα ρήματα, ρεύματα πράσινα
στα γαλάζια της Πρέσπας και της Δοϊράνης.
όσα είδα να καίνε στα σπλάχνα μου,
θρύλοι του νερού και φύκια,
με τις πρώτες ανάσες των νερών,
και τα όστρακα της σιωπής μου,
με τα πρώτα μαύρα ρίγη…

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τα πρώτα μαύρα ρίγη…
Εκεί, ρόδια και κυδώνια,
στα χώματα του Βόντεν και του Λέριν,
σκιές ερειπωμένες,
τα βουνά που αντέχουν ακόμα,
με τις πνοές των βράχων τους.
Πετούν οι χρυσαετοί στις πλαγιές του Πάιακ,
με τις πρώτες ψαλμωδίες της γης μας,
και τις βόμβες ναπάλμ που φλογίζουν το Βίτσο,
τα χωριά μας να σβήνουν.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, με τις πρώτες φλόγες του τόπου…
Εκεί, στην κοιλάδα του Βάρνταρ,
στα μυστικά μονοπάτια του Νέγκους,
δάφνες και βάγια ριζώνουν στα ερείπια,
λιβάνι αναδίδεται από τα χώματά μας.
Κι εμείς, ευλογώντας τις σκιές μας,
ακόμα ψιθυρίζουμε τη δική μας γλώσσα.

Μονάχη έγνοια η γλώσσα μου, που ακόμη ζει μες στις στάχτες.

*Το ποίημα του Σωτήρη Μηνά είναι διασκευή του ποιήματος του Οδυσσέα Ελύτη «Τη γλώσσα μου έδωσαν ελληνική»