Γράφει ο Ναπολέων Χατζηλιάς

Λίγα λόγια για τον Σαλαντίν.

Στις 2 Οκτωβρίου του 1187 ο Σαλαντίν απελευθερώνει την Ιερουσαλήμ από τους σταυροφόρους. Κουρδικής καταγωγής ο Σαλαντίν, στρατιωτικός όπως και ο πατέρας του, ανέβηκε στα ανώτατα στρατιωτικά κλιμάκια του στρατού του ηγεμόνα της Συρίας Νουρ Εντ Ντιν. Όταν πέθανε ο τελευταίος, ανέλαβε την αρχηγία και αναδείχθηκε σε Σουλτάνο της Αιγύπτου και της Συρίας.

Σε αντίθεση με τους σταυροφόρους που λεηλάτησαν την πόλη, όταν την κατέλαβαν το 1099, ο Σαλαντίν έδειξε μεγαλοψυχία απέναντί στους εχθρούς του. Ελευθέρωσε τον Γκι, έναν από τους αρχηγούς των σταυροφόρων και όσους υποσχέθηκαν πως δεν θα ξαναπαίρνανε τα όπλα εναντίων των Αράβων. Αργότερα ο Γκι αθέτησε την υπόσχεσή του και ενίσχυσε τις δυνάμεις του Ριχάρδου του Λεοντόκαρδου για την ανακατάληψη της Ιερουσαλήμ. Ο Σαλαντίν κατάφερε να αναχαιτίσει την επίθεση.

Στις 22 Σεπτεμβρίου του 1192, ο Σαλαντίν συναντάται με τον Ριχάρδο και συμφωνούν σε μια ανακωχή τριών ετών, στην διάρκεια της οποίας οι σταυροφόροι θα διατηρήσουν μια στενή λωρίδα στις ακτές της Συρίας. Οι Άραβες κράτησαν την Ιερουσαλήμ με την υποχρέωση να επιτρέπουν την ελεύθερη πρόσβαση των Χριστιανών στους Άγιους Τόπους.

Ο Λιβανέζος συγγραφέας και ιστορικός Αμίρ Μααλούφ στο βιβλίο του «Οι σταυροφορίες από τη μεριά των Αράβων» , αναφέρει πως σε έναν διάλογο του με τον Ριχάρδο, όπου ο τελευταίος του ζητά την παράδοση της Ιερουσαλήμ, αυτός απαντά: «Δεν θα την παραδώσω! Ακόμα και αν καταφέρεις να την κατακτήσεις, κάποτε θα αναγκαστείς να φύγεις. Εγώ γεννήθηκα εδώ. Ο πατέρας, ο παππούς, ο προπάππους μου εδώ γεννήθηκαν. Εγώ και οι απόγονοί μου εδώ θα ζήσουμε!«

Κλείνοντας να μεταφερθώ με συντομία στα μετέπειτα γεγονότα στην πολύπαθη αυτή περιοχή. Έχουμε την βίαιη εκδίωξη της πλειοψηφίας του Εβραϊκού πληθυσμού από τους Ρωμαίους, μετά από συνεχείς εξεγέρσεις, για την απελευθέρωσή του και τον διασκορπισμό του σε ολόκληρη την αυτοκρατορία. Μετά την ήττα της ναζιστικής Γερμανίας και την διάλυση της αποικιοκρατίας, που οδηγεί στη δημιουργία νέων κρατών, αποφασίζεται από τους συμμάχους η δημιουργία του κράτους του Ισραήλ το 1948, σε εδάφη που κατά συντριπτική πλειοψηφία κατοικούνται πλέον από Άραβες. Το νεοσύστατο κράτος, αντί να φροντίσει να σεβαστεί τους Άραβες, πού ήδη κατοικούσαν εκεί, ακολούθησε μια επιθετική και ρατσιστική πολιτική, ξεκληρίζοντας μαζικά αραβικούς πληθυσμούς, ισοπεδώνοντας χωριά, κατακτώντας και καταπατώντας συνεχώς νέα εδάφη από γειτονικές αραβικές χώρες, (Αίγυπτο, Συρία, Ιορδανία, Λίβανο), κλέβοντας τη γη, την περιουσία, ακόμα και την ζωή τους. Όλα αυτά με την ανοχή, ακόμα και την προτροπή της Αμερικής, της Αγγλίας και πολλών άλλων χωρών του λεγόμενου δυτικού κόσμου, μετατρέποντας έτσι την Μέση Ανατολή σε καμίνι έτοιμο να εκραγεί.