Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

«Τα πτώματα είναι ανίκανα για μάχη.

Και καταφέρνουν μονάχα να εμποδίσουν τους ζωντανούς να πολεμήσουν», Λ. Τρότσκι

 Τραμπ επικράτησε πανηγυρικά. Τόσο στην εκλογή των εκλεκτόρων όσο και στο Κογκρέσο και τη Γερουσία, ενώ ελέγχει από το 2019 και το Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ. Είναι η πρώτη φορά στη βορειοαμερικάνικη Ιστορία, που ένα μονάχα πρόσωπο συγκεντρώνει τόσο πολλή εξουσία. Αυτό μας λένε τα κυρίαρχα ΜΜΕ.

Όμως μια πιο προσεκτική ματιά στα αποτελέσματα μάς αποκαλύπτει πως ο Τραμπ και το Ρεπουμπλικανικό κόμμα πήραν πανεθνικά μόλις δύο εκατομμύρια ψήφους περισσότερο από τις εκλογές του 2020, που τις έχασαν (76 εκατομμύρια σήμερα έναντι 74 εκατομμύρια τότε). Αντίθετα, ήταν οι Δημοκρατικοί που έχασαν ολόκληρα 9 εκατομμύρια ψήφους μέσα σε τέσσερα χρόνια (από τα 81 εκατομμύρια το 2020 έπεσαν φέτος στα 72 εκατομμύρια).

Για ποιο λόγο έχασαν κατά κράτος οι Δημοκρατικοί;

Πρώτον, διότι επί τέσσερα χρόνια κυβέρνησαν παίρνοντας σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα υπέρ των πιο πλούσιων καπιταλιστών και ενάντια στην εργατική τάξη και τους πιο φτωχούς, ενώ την ίδια ώρα ξόδευαν τρισεκατομμύρια για πολεμικούς εξοπλισμούς και για να συντηρήσουν τους πολέμους –μέσω αντιπροσώπων- σε Ουκρανία και Μέση Ανατολή. Και δεύτερον, επειδή κατέβηκαν στις πρόσφατες εκλογές με πολύ πιο δεξιό πρόγραμμα από το 2020, περιορίζοντας μέχρις εξαφάνισης και τις ελάχιστες διαφορές των Δημοκρατικών με τους ακόμη πιο νεοφιλελεύθερους Ρεπουμπλικάνους. 

Είναι χαρακτηριστικό πως βασικό επίδικο της εκστρατείας του Δημοκρατικού Μπάιντεν το 2020

ήταν πως, αν δεν ψηφιστεί αυτός, ο Τραμπ θα κόψει το δικαίωμα στην ασφάλιση των 20 εκατομμυρίων φτωχότερων πολιτών. Όμως στα τέσσερα χρόνια προεδρίας του Μπάιντεν έχουν αφαιρεθεί ήδη τα ασφαλιστικά δικαιώματα από 25 εκατομμύρια φτωχούς αμερικανούς πολίτες.

Η επιτυχία του Μπάιντεν το 2020 στηρίχτηκε σε ένα κίνημα εκατομμυρίων ανθρώπων, που βγήκαν στον δρόμο ενάντια στις ρατσιστικές και σεξιστικές επιθέσεις του Τραμπ, με κορυφαίο κίνημα αυτό που ξεσηκώθηκε με την εν ψυχρώ δολοφονία του μαύρου Τζωρτζ Φλόιντ από αστυνομικούς. Όμως, με την προεδρία Μπάιντεν η Αστυνομία έχει δολοφονήσει περισσότερους μαύρους από ποτέ στις ΗΠΑ.

Με δυο λόγια: οι Δημοκρατικοί, επί τέσσερα χρόνια, πήραν ελάχιστα φιλολαϊκά μέτρα –και, στην πράξη, κανένα φιλεργατικό- ενώ συνέχιζαν να ταΐζουν με απίθανες παραγγελίες τη βιομηχανία όπλων και με δωρεάν χρήμα τον ουκρανικό πόλεμο και το Ισραήλ. Και η προεκλογική εκστρατεία της Καμάλα Χάρρις ήταν άλλη μια υπόκλιση και υποταγή στο εκδικητικό πρόγραμμα Τραμπ κατά των μεταναστ(ρι)ών και των πιο φτωχών.

Ή, όπως το συνόψισε η –σχετικά- πιο αιρετική φωνή μέσα στο Δημοκρατικό Κόμμα, ο Γερουσιαστής Μπέρνι Σάντερς: «οι Δημοκρατικοί ηττήθηκαν, επειδή δεν μίλησαν για τη βελτίωση της ζωής των πιο ευάλωτων ανθρώπων μέσα στη χώρα, επειδή στήριξαν με όλα τα μέσα τη γενοκτονία της Γάζας, επειδή αυτοί φταίνε για το ότι οι πλούσιοι γίνονται συνεχώς πλουσιότεροι και οι φτωχοί φτωχότεροι».      

Και τώρα;

Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο πως η επάνοδος Τραμπ θα σημάνει γενικευμένη έφοδο ενάντια τόσο στις/τους μετανάστ(ρι)ες και την εργατική τάξη, όσο και στα κάθε είδους κατακτημένα δικαιώματα. Αυτό σημαίνει το πρόγραμμα απέλασης 13 εκατομμυρίων μεταναστ(ρι)ών μέσα σε τέσσερα

χρόνια. Αυτό σημαίνουν οι υποσχέσεις για δραστικές φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο. Αυτό σημαίνει η έξαλλη εκστρατεία ενάντια στη «woke ατζέντα», δηλαδή την ατζέντα υπεράσπισης στοιχειωδέστατων ανθρώπινων δικαιωμάτων.

Δύο στοιχεία φαίνεται να διαφοροποιούν –προς το χειρότερο- την αναμενόμενη ακροδεξιά επέλαση Τραμπ σε σχέση με την πρώτη τετραετία του, το 2016–2020. Κατά πρώτον, η τωρινή επίθεση στην εργατική τάξη, τις μειονότητες και τους φτωχούς των ΗΠΑ θα διεξαχθεί με ακόμη περισσότερη έπαρση και εκδικητική μανία. Και δεύτερο, επειδή, το πιθανότερο, θα συνδυαστεί με εξάπλωση και ενδεχομένως γενίκευση των πολεμικών μετώπων στη Μέση Ανατολή, χωρίς να αποκλείεται ακόμη και συνδυασμένη επίθεση ΗΠΑ και Ισραήλ κατά του Ιράν.

Ο αγώνας, λοιπόν, ενάντια στη λαίλαπα Τραμπ μέσα στις ΗΠΑ είναι κρίσιμος για το μέλλον όλων των κατακτήσεων των «από τα κάτω». Συχνά, όπως στο μέτωπο της αλληλεγγύης με τους/τις μετανάστριες, που στοχοποίησε ο Τραμπ, είναι ξεκάθαρα αγώνας ζωής και θανάτου.

Γι’ αυτό και έχει τεράστια σημασία αυτός ο αγώνας να μην αφεθεί στα χέρια των πολιτικάντηδων του Δημοκρατικού κόμματος. Θα είναι κινητοποιήσεις και μάχες στον δρόμο. Τόσο ενάντια στις παραδοσιακές δυνάμεις καταστολής. Όσο και ενάντια στις συγκροτημένες συμμορίες φασιστών υποστηρικτών του Τραμπ, όπως οι Proud Boys και όλος ο υπόλοιπος παρδαλός συρφετός ακροδεξιών ψεκασμένων, που είχε κάνει την πανηγυρική εμφάνισή του πριν τέσσερα χρόνια στους διαδρόμους του Καπιτώλιου.

Χρειάζεται από τώρα κάλεσμα για πεισματικό αγώνα κατά του Τραμπ. Αυτή την εκστρατεία δεν μπορεί να την οργανώσει ο ορνιθώνας του Δημοκρατικού Κόμματος. Χρειάζεται να αναλάβει δράση η Αριστερά και τα κινήματα. Και να φτιάξουν το πολεμικό στρατόπεδό τους ΕΞΩ από το Δημοκρατικό Κόμμα.    

• Το παραπάνω άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Κόκκινη«, φύλλο 25ο, Νοέμβρης 2024, που κυκλοφορεί.