Η τόσο καταφανής σκοπιμότητα της προφυλάκισης του Νίκου Ρωμανού, αποτελεί τη διακήρυξη πως το κράτος κατέχει το μονοπώλιο της βίας.

Αυτή η κρατική βία που θέλει να εμφανίζεται πάντα ως δικαιολογημένη και απαραίτητη, γίνεται στο όνομα της δημοκρατίας και της ασφάλειας, σε αντίθεση με τη βία που δεν προέρχεται από το κράτος και εμφανίζεται ως έγκλημα ή τρομοκρατία.

Όμως εδώ τα προσχήματα είναι τόσο έωλα, που δύσκολα πείθουν και τους πιο ευκολόπιστους. Γιατί είναι τόσο σαθρό το κατηγορητήριο: ένα μερικό αποτύπωμα σε σακούλα σε ένα διαμέρισμα που καταστράφηκε ολοσχερώς, γιατί είναι τόσο κατάφορα άδικη η προφυλάκιση ενός ανθρώπου, που το γνωρίζουν καλά πως δεν εμπλέκεται στην υπόθεση εφόσον παρακολουθείται, όπως οι ίδιοι ομολογούν, εδώ και χρόνια.

Ο Νίκος Ρωμανός «πληρώνει» την πολιτική του υπόσταση, ως ενεργό υποκείμενο του Δεκέμβρη του 2008, ως αναρχικός, ως ο άνθρωπος που διεκδίκησε τα δικαιώματα του στη φυλακή, όπως το δικαίωμα του να σπουδάσει, θέτοντας σε κίνδυνο τη ζωή του με απεργία πείνας, ως ο άνθρωπος που τους νίκησε ξεσηκώνοντας ένα μεγάλο κίνημα συμπαράστασης.

Ο εκ νέου εγκλεισμός του Νίκου Ρωμανού, συνιστά μια άκαμπτη εξουσιαστική πρακτική που μοιάζει η μόνη επιλογή πολιτικής συμμόρφωσης και πειθάρχησης του.

Ξέρουμε πως οι τρόποι με τους οποίους το φυλακιστικό σύστημα παρουσιάζεται να φροντίζει για τον έλεγχο της εγκληματικότητας είναι εκείνοι που θεμελιώνουν και την αναπαραγωγή της. Γιατί το τιμωρητικό πλαίσιο της φυλακής δεν έχει στόχο μόνο την πειθάρχηση, αλλά και την κατασκευή της κατηγορίας του/της εγκληματία, του ανεπιθύμητου υποκειμένου για να εξαιρεθεί από το κοινωνικό σύνολο και του στιγματισμένου υποκειμένου για την παραβίαση των δικαιωμάτων του οποίου δεν καλείται να λογοδοτήσει κανείς.

Το μήνυμα όμως δεν έχει αποδέκτη μόνο τον Ρωμανό, γιατί γνωρίζουν καλά πως δεν θα τον πειθαρχήσουν, αλλά και όσες κοινωνικές αντιστάσεις υπάρχουν και αποτελούν εν δυνάμει απειλή για την εξουσία τους.

Η κοινωνική «ανασφάλεια» είναι τόσο έντονη, που δεν μπορεί να εξουδετερωθεί από το χαρτί της τρομοκρατίας, δηλαδή τη γνωστή τακτική σε περιόδους κοινωνικού αναβρασμού. Φαίνεται να διαισθάνονται ότι οι πολιτικές της αυξανόμενης οικονομικής/ταξικής, έμφυλης, ρατσιστικής βίας και της κρατικής θανατοπολιτικής, δημιουργούν ήδη αναβρασμό, που μπορεί να μην είναι ορατός, αλλά κινείται υπόκωφα και ίσως αυτή τη φορά να μη μπορέσει να εκτονωθεί με πολιτικές διαμεσολαβήσεις.

Ο Νίκος Ρωμανός έχει ματώσει πολλές φορές και η ευαλωτότητα αυτή, όπως και στη περίπτωση της δολοφονίας του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου μπορεί να μετατραπεί σε κινητοποιητική δύναμη που θα προκαλέσει ένα πολιτικό συμβάν.

Αυτό που μπορούμε να δηλώσουμε είναι πως δεν χρειάζεται να γνωριζόμαστε προσωπικά μαζί του για να νιώσουμε τον κίνδυνο της θανατοπολιτικής και του αποκλεισμού από τη ζωή και να συμπλεύσουμε μαζί του .

Γι’ αυτό είμαστε αλληλέγγυα στο Νίκο Ρωμανό και κάθε αγωνίστρια ενάντια στους ανθρωποφύλακες. Σήμερα πρέπει να εμποδίσουμε με κάθε τρόπο τον “τυχαίο θάνατο ενός αναρχικού”

Αντιρατσιστική πρωτοβουλία Λάρισας