Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Αυτές τις ώρες, το καθεστώς του Άσαντ καταρρέει στη Συρία. Οι ισλαμιστές βρίσκονται ήδη μέσα στη Δαμασκό. Και η φυλακή Σεντίγια έχει καταληφθεί, ενώ όλοι οι κρατούμενοι και κρατούμενες αφέθηκαν ελεύθεροι/ες.

Η Σεντίγια είναι η σύγχρονη Βαστίλη της Συρίας, το τρομακτικό κολαστήριο όπου χιλιάδες αντιπολιτευόμενοι/ες έχουν δολοφονηθεί με φριχτά βασανιστήρια. Ανάμεσά τους και πολλοί σύντροφοι, κομμουνιστές και αναρχικοί. Η «Αραβική Άνοιξη»  του 2011 είχε δημιουργήσει, και στη Συρία, μια νέα επαναστατική πρωτοπορία. Στο μεγαλύτερο μέρος της, αυτή η πρωτοπορία εξοντώθηκε μέσα στη Σεντίγια. Και δεν έχει μείνει ουσιαστικά τίποτε από εκείνη την επαναστατική φουρνιά νέων αγωνιστ(ρι)ών για να την αντικαταστήσει σήμερα.

Δεν υπάρχει κανένας λόγος για τους/τις αγωνιστ(ρι)ες της Αριστεράς και των κινημάτων σε όλο τον πλανήτη να χύσουν έστω και ένα δάκρυ για την κατάρρευση του καθεστώτος Άσαντ που ήταν, τάχα, αντιϊμπεριαλιστικό. Στην πραγματικότητα, ήταν ένα εκμεταλλευτικό και απόλυτα ανελεύθερο κρατικό καπιταλιστικό μόρφωμα, που προσπαθούσε να μεταμορφωθεί σε έναν «κανονικό» καπιταλισμό, της αρπαχτής και της ρεμούλας για λίγους εκλεκτούς, ένα καθεστώς απόλυτα ξένο από τις ανάγκες της εργατικής τάξης της Συρίας.

Όσο για την υποκριτική υποστήριξη του καθεστώτος στην Παλαιστίνη, αξίζει να θυμηθούμε την εισβολή του συριακού στρατού στην κοιλάδα Μπεκάα του Λιβάνου το 1978, επί του Άσαντ πατέρα, όπου  δολοφονήθηκαν χιλιάδες Παλαιστίνιοι μαχητές και Λιβανέζοι αριστεροί, διότι, δήθεν, αποσταθεροποιούσαν τον Λίβανο. Η δυναστεία των Άσαντ έχει βαμμένα τα χέρια της και με Παλαιστινιακό και Λιβανέζικο αίμα, όπως και με άφθονο Συριακό.

Η καλύτερη απόδειξη για τα παραπάνω είναι πως κανένας φαντάρος του συριακού στρατού δεν θέλησε να δώσει τη ζωή του για να υπερασπίσει τον Άσαντ. Το καθεστώς του ήταν ήδη ουσιαστικά ετοιμοθάνατο και περίμενε μονάχα τον νεκροθάφτη του για να λείψει από τη μέση. Και οι μόνοι που πολέμησαν τους ισλαμιστές προσπαθώντας να σώσουν τον Άσαντ, ήταν τα ρωσικά βομβαρδιστικά του Πούτιν και οι στρατιωτικοί σύμβουλοι του Ιράν.

Οι ισλαμιστές που έχουν συντρίψει τις δυνάμεις του Άσαντ δεν έχουν την παραμικρή σχέση με τις ανάγκες του λαού και της εργατικής τάξης της Συρίας. Τίποτε απολύτως από το ως τώρα παρελθόν τους επικεφαλής της επαρχίας Ιντλίμπ δεν πείθει πως θα φέρουν κάποια προοδευτική αλλαγή στη Συρία. Οι ισλαμιστές ήταν απλώς ο μόνος διαθέσιμος νεκροθάφτης, τη στιγμή που το καθεστώς Άσαντ έπνεε τα λοίσθια.

Όμως, από την άλλη μεριά, πρέπει να παραδεχτούμε πως, στην προέλασή τους, οι ισλαμιστές απέφυγαν επιμελώς να εκδικηθούν χτυπώντας τις μειονότητες, τους Αλεβίτες, τους Χριστιανούς και τους Δρούζους. Και σε κάθε πόλη που καταλάμβαναν, η πρώτη κίνηση ήταν να απελευθερώσουν από τις φυλακές όλους/ες τους κρατούμενους/ες. Και αυτή η χαρακτηριστική κίνηση ήταν που γέμισε ανακούφιση τον κόσμο, τόσο μέσα στη Συρία όσο και στους πρόσφυγες στο εξωτερικό.

Υπάρχει σαφέστατα αυτή τη στιγμή η διάθεση σε πολύ κόσμο, και μέσα στη Συρία και στους πρόσφυγες, να επιστρέψουν στα σπίτια τους και να πάρουν ξανά τη ζωή τους στα χέρια τους.

Από αυτή την κατάσταση πνευμάτων του κόσμου που βίωσε τόσο τραυματικά την εποχή Άσαντ, από αυτή την ανάταση των λαϊκών ανθρώπων, είναι που μπορούμε να περιμένουμε να γεννηθεί μια νέα επαναστατική και κινηματική πρωτοπορία στη Συρία.