Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Τι αποτέλεσμα είχαν 15 μήνες γενοκτονικής επίθεσης;

H εκεχειρία της 19ης Γενάρη στη Γάζα επιβάλει έναν πρώτο απολογισμό του τι πέτυχε ως τώρα στο πεδίο της μάχης τόσο το Ισραήλ όσο και οι οργανώσεις της Παλαιστινιακής Αντίστασης.

Το κράτος του Ισραήλ διαθέτει μια τρομακτική δύναμη πυρός. Καμιά χώρα της Μέσης Ανατολής δεν είναι σε θέση να αντιπαρατεθεί μαζί του, χωρίς τον κίνδυνο στρατιωτικής πανωλεθρίας. Οι ντροπιαστικές ήττες των αραβικών κρατών απέναντί του το 1948 και το 1967, αλλά και η έφοδος του Ισραήλ μέχρι τη διώρυγα του Σουέζ το 1956 και η κατάληξη του πολέμου του Γιομ Κιπούρ το 1973, έχουν δημιουργήσει τον μύθο του αήττητου των ισραηλινών ενόπλων δυνάμεων απέναντι στους «ανίκανους» και «αστοιχείωτους» Άραβες.

Και όμως, το κράτος του Ισραήλ, αυτό το οπλισμένο μέχρι τα δόντια πρακτορείο τού δυτικού ιμπεριαλισμού στην πετρελαιοφόρο αραβική Ανατολή, δεν μπόρεσε –μέσα σε σχεδόν 470 ημέρες μαχών- να υποτάξει την Παλαιστινιακή Αντίσταση στη Γάζα. Παρόλο που κράτησε την πόλη ασφυκτικά πολιορκημένη. Παρόλο που την έχει ισοπεδώσει απ’ άκρη σ’ άκρη ξανά και ξανά. Παρόλο που της είχε κόψει ουσιαστικά τον εφοδιασμό σε τρόφιμα, στοιχειώδη φάρμακα και νοσηλευτικό εξοπλισμό. Και παρόλο που έχει δολοφονήσει τουλάχιστον 47 χιλιάδες από τους κατοίκους της, ανάμεσά τους περισσότερα από είκοσι χιλιάδες παιδιά. Οι φονιάδες του ισραηλινού στρατού τριγυρνούσαν ασταμάτητα στα ερείπια της Γάζας με το δάχτυλο στη σκανδάλη, χρησιμοποιώντας τον πιο σύγχρονο στρατιωτικό εξοπλισμό. Και κάθε μέρα είχαν νέες απώλειες από την Αντίσταση, που πάλευε με αυτοσχέδια όπλα και ελάχιστα μέσα.

Στον Λίβανο, παρά τη δολοφονία του ηγέτη της Χεζμπολά Νασράλα και την εγκληματική ισραηλινή επιχείρηση με τους βομβητές κατά των στελεχών της οργάνωσης, δεν επιτεύχθηκε καμιά πραγματική στρατιωτική επιτυχία. Η Χεζμπολά άντεξε και κράτησε τις θέσεις της, παρά τον καταιγισμό βομβαρδισμών. 

Η αποτυχία του Ισραήλ να επιβληθεί απέναντι σε δύο λαϊκές πολιτοφυλακές, στη Γάζα και στον Λίβανο,  αποδεικνύει πως, το «ξίφος του Δαυίδ», η ισραηλινή πολεμική μηχανή, έχει αρχίσει να στομώνει. Παρόλο που τα πακέτα δωρεάν στρατιωτικής βοήθειας από τις ΗΠΑ αυξάνουν με γεωμετρική πρόοδο, είναι ικανά μόνο να σκορπούν τον όλεθρο στους αμάχους Άραβες στην Παλαιστίνη και στις χώρες του Λεβάντε. Και δεν καταφέρνουν να πετύχουν τη νίκη για το Ισραήλ.

Και η Παλαιστινιακή Αντίσταση; Είναι θετικός η απολογισμός για αυτήν;

Είναι σίγουρο πως η Μέση Ανατολή και ολόκληρος ο κόσμος δεν είναι ίδιοι μετά την 7η Οκτώβρη 2023. Τον στρατιωτικό αιφνιδιασμό της επιχείρησης «πλημμύρα του Αλ Ακσά» ακολούθησε ο δεκαπεντάμηνος πόλεμος στη Γάζα, όπου η Αντίσταση στηρίχτηκε στο εκπληκτικό δίκτυο από υπόγειες σήραγγες, μόλις ένα μέρος των οποίων κατάφερε να ανακαλύψει και να καταστρέψει ο στρατός του Ισραήλ. Και, πάνω από όλα, η Αντίσταση ενισχύθηκε από ολόκληρο τον πληθυσμό της Γάζας που δεν «έσπασε», δεν λύγισε, παρόλο που πάνω από τα κεφάλια του άνοιξε η μεγαλύτερη κόλαση πυρός μαζί με την πείνα και τη δίψα.

Αυτή τη στιγμή, οι οργανώσεις της Αντίστασης αποκαθιστούν με γρήγορους ρυθμούς τις απώλειές τους. Ή, όπως το διατύπωσε ένα σημαντικό στέλεχος του ιμπεριαλισμού, ο πρώην υπουργός  εξωτερικών των ΗΠΑ Μπλίνκεν: «Η Χαμάς στρατολόγησε τόσους νέους μαχητές, όσους έχασε».

«Αγρό ηγόραζαν» 

Όμως ο πόλεμος στη Γάζα δεν ανάδειξε μόνο τον ηρωισμό της Αντίστασης. Έδειξε και ποιες δυνάμεις συμπαραστάθηκαν στον παλαιστινιακό λαό και σε ποιον βαθμό. Όσο συγκινητική κι αν ήταν η έμπρακτη αλληλεγγύη της Υεμένης, της πιο φτωχής και ευάλωτης σε ανθρωπιστική καταστροφή από όλες τις αραβικές χώρες, όσο μεγαλειώδες και αν ήταν το κίνημα διαδηλώσεων και καταλήψεων στα πανεπιστήμια όλης της Δύσης –και ιδιαίτερα των ΗΠΑ- υπέρ της Παλαιστίνης, υπήρχε την ίδια στιγμή, ένα τεράστιο κενό: Πού ήταν οι αραβικές χώρες, εκτός Υεμένης;   

Τα αραβικά καθεστώτα, όλα πλην των Χούθι, επέδειξαν κυρίως φραστική και ελάχιστη ουσιαστική αλληλεγγύη με τους λαούς της Γάζας και του Λιβάνου. Παντού απαγορεύτηκαν δια ροπάλου οι διαδηλώσεις και οι λαϊκές εκδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη. Παντού, ακόμη και στη Συρία τού πρόσφατα ανατραπέντα δικτάτορα Άσαντ, που υποτίθεται στεκόταν στο πλευρό της Γάζας και επέτρεπε τον ανεφοδιασμό της Χεζμπολά.

Όλες, ουσιαστικά, οι αραβικές κυβερνήσεις είναι αυταρχικά καθεστώτα ή ολότελα απολυταρχικά. Ηγούνται σε εκμεταλλευτικά καθεστώτα, που φοβούνται πολύ περισσότερο τους λαούς τους και την κινητοποίησή τους. Και είναι πρόθυμες να κάνουν μπίζνες με τον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό. Ακόμη και με το κράτος–δολοφόνο του Ισραήλ.

Γι’ αυτό και ο ηρωισμός της Αντίστασης στη Γάζα και στον Λίβανο προκάλεσε παθιασμένες κινητοποιήσεις σε όλο σχεδόν τον πλανήτη ΕΚΤΟΣ από τις αραβικές χώρες –με τη λαμπρή εξαίρεση της Υεμένης. Όμως μόνο όταν μπορέσει να κινητοποιηθεί ξανά μαζικά το αραβικό προλεταριάτο και ανατρέψει τους τυράννους του, σε Κάιρο, Βαγδάτη και Ραμπάτ και όλες τις αραβικές μεγαλουπόλεις, μόνο τότε θα πάθει έμφραγμα ο ιμπεριαλισμός. Και τότε θα απομείνει ολοκληρωτικά άχρηστο και πανάκριβο έξοδο για τις ΗΠΑ ο εξοπλισμός τού Ισραήλ.

Συμπέρασμα

Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή δεν έχει φέρει μόνο δυστυχία και θάνατο στους λαούς της Παλαιστίνης και του Λιβάνου. Έχει πετάξει ήδη στα αζήτητα όλον τον πολυετή στρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ για την περιοχή, που με τις «Συνθήκες του Αβραάμ» σκόπευαν να εξασφαλίσουν αναγνώριση του Ισραήλ από όλα τα αντιδραστικά φιλοδυτικά αραβικά καθεστώτα. Και ο νέος αμετροεπής ένοικος του Λευκού Οίκου, που κομπάζει για το πώς θα μετατρέψει τη Γάζα σε Ριβιέρα, φαίνεται μάλλον να πολλαπλασιάζει τα αδιέξοδα με τον αραβικό κόσμο παρά να τα λύνει.

Πλέον η στήριξη του Ισραήλ φαίνεται πως οδηγεί αναπόφευκτα στη διεύρυνση των πολεμικών μετώπων και, εν τέλει, στην απόπειρα ασφυκτικής λαβής στο ίδιο το Ιράν. Η μόνη λύση στο αδιέξοδο του πολέμου τους είναι: περισσότερος πόλεμος.

Από την άλλη, για τις δυνάμεις της Αριστεράς και των κινημάτων, υπερασπίζοντας το δίκιο της εξεγερμένης Παλαιστίνης και των λαών του Λιβάνου και της Υεμένης, δεν παίρνουμε απλώς θέση υπέρ των αδικημένων της Ιστορίας. Αλλά προσθέτουμε την πίεσή μας στο σημείο όπου ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ και της Δύσης έχει βαλτώσει και αποτύχει. Τόσο στρατιωτικά όσο και πολιτικά.

*Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 26ο φύλλο (Φλεβάρης 2025) της εφημερίδας «Η Κόκκινη» που κυκλοφορεί.