Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Ένα πολύ επικίνδυνο επεισόδιο συνέβη τις προηγούμενες μέρες μεταξύ Ινδίας και Πακιστάν.

Πρόκειται για δύο χώρες που –από την αρχή της ύπαρξής τους το 1947- βρίσκονται συνέχεια σε ένταση μεταξύ τους. Ως τώρα έχουν υπάρξει 3 πολεμικές συρράξεις ανάμεσα στις δύο χώρες, με επταψήφιο αριθμό νεκρών. Σήμερα, και η Ινδία και το Πακιστάν διαθέτουν πυρηνικά όπλα. Και δεν διστάζουν να απειλήσουν η μία χώρα την άλλη πως θα χρησιμοποιήσουν «όλα τα μέσα, αν χρειαστεί».

Την Τρίτη 22 Απρίλη 2025 τρεις ένοπλοι εκτέλεσαν με ριπές όπλων 26 τουρίστες στο Παχαλγκάμ, έναν τόπο εξαιρετικού φυσικού αλπικού κάλλους στο Κασμίρ. Το Κασμίρ είναι μια χώρα που βρίσκεται υπό την κατοχή της Ινδίας. Και παρά τη διαρκή βία, που ασκεί ο στρατός κατοχής, το Κασμίρ λειτουργεί ως πόλος έλξης εκατομμυρίων επισκεπτών κάθε χρόνο.

Η ταυτότητα των εκτελεστών του χτυπήματος στο Παχαλγκάμ παραμένει ως σήμερα αβέβαιη. Μια καινούργια και μάλλον άγνωστη ομάδα, το «Μέτωπο Αντίστασης του Κασμίρ» έχει αναλάβει την ευθύνη. Η ινδική κυβέρνηση έχει ήδη επικηρύξει τους δράστες. Και, χωρίς να μπορεί να παρουσιάσει το παραμικρό σχετικό στοιχείο, πυροδότησε μια ρητορική δηλητηριώδους μίσους προς το γειτονικό Πακιστάν, χρεώνοντάς του την υποκίνηση της επίθεσης. 

Αμέσως μετά την επίθεση της περασμένης Τρίτης ξεκίνησε μια εκστρατεία έξαλλου εθνικιστικού μίσους ενάντια στο Πακιστάν, αλλά και ενάντια στα περισσότερα από 200 εκατομμύρια μουσουλμάνους πολίτες της Ινδίας. Ήδη, διώχνονται από την Ινδία ως το τέλος Απρίλη 2025 όλοι οι Πακιστανοί πολίτες, που βρίσκονταν για οποιονδήποτε λόγο στη χώρα και μειώνεται δραστικά το διπλωματικό προσωπικό του Πακιστάν. Ενώ οι κραυγές μίσους των ινδικών εθνικιστικών –δηλαδή φασιστικών- οργανώσεων κατά των κασμιρινών μουσουλμάνων, όπως και κατά του μουσουλμανικού πληθυσμού γενικώς, φτάνουν σε παροξυσμό. Μαζί και η καμπάνια για διώξιμο όλων των Κασμιρινών μουσουλμάνων φοιτητών από μια σειρά ινδικά πανεπιστήμια.

Το τελευταίο βήμα προς μια νέα πολεμική αναμέτρηση Ινδίας – Πακιστάν είναι η διακηρυγμένη απειλή της ινδικής κυβέρνησης να διακόψει τη ροή του Ινδού ποταμού έτσι ώστε να μη διέρχεται πια από έδαφος του Πακιστάν. Αν συμβεί αυτό θα καταστραφούν οικονομικά εκατομμύρια πακιστανικές οικογένειες αγροτών και θα βρεθούν αντιμέτωπες με την πείνα. Ήδη το Πακιστάν έχει απαντήσει πως θα θεωρήσει τη διακοπή της ροής του Ινδού ποταμού ως «αιτία πολέμου».

Ενορχηστρωτής της εκστρατείας μίσους είναι η ακροδεξιά κυβέρνηση του Τζανάτα Μπαρατίγια στην Ινδία. Πρόκειται για το μεγαλύτερο κόμμα της ακροδεξιάς παγκόσμια, με τεράστια προϊστορία εγκλημάτων σε βάρος της μουσουλμανικής μειονότητας. Ο πρωθυπουργός Ναρέντνα Μόντι συνδυάζει τον πλέον απάνθρωπο νεοφιλελευθερισμό (τα περίφημα «Μοντινόμικς», που πετούν στον δρόμο εκατομμύρια εργαζομένους σε όλη την Ινδία) με παραληρηματικό αντιπακιστανικό και αντιϊσλαμικό εθνικισμό.

Ήταν κάτι παραπάνω από αναμενόμενο να προλάβουν ήδη να συνταχτούν στο πλευρό του Ινδού πρωθυπουργού Μόντι το σύνολο των ακροδεξιών και ισλαμοφοβικών ηγετών στον κόσμο, με πρώτο–πρώτο τον πρόεδρο των ΗΠΑ Ντ. Τραμπ. Φυσικά, δεν παρέλειψε να στοιχηθεί δίπλα στον Μόντι και στις πολεμόχαρες ιαχές του όλος κατανόηση και ο Μητσοτάκης.  

Όμως, στο κλίμα της εθνικής έξαρσης έχουν συνταχθεί ή προσαρμοστεί και όλα τα σημαντικά κόμματα της χώρας, ακόμα και αυτά της Αριστεράς. Τα δύο κύρια αριστερά κόμματα, το ΚΚ Ινδίας και το ΚΚ Ινδίας (μαρξιστικό), ουσιαστικά καταλήγουν να δικαιολογούν την καταστολή του ινδικού κράτους ως απάντηση στις τρομοκρατικές επιθέσεις των αυτονομιστών του Κασμίρ. Έτσι όμως δεν μπορούν να κάνουν ουσιαστική αντιπολίτευση στον ακραίο εθνικιστή Μόντι, εφόσον ανακηρύσσουν ως Νο 1 εχθρό της ειρήνης στο Κασμίρ την «τρομοκρατία».

Είναι η τρομοκρατία ή η κατοχή το πρόβλημα στο Κασμίρ;

Όσα ακριβώς χρόνια βρίσκεται κατεχόμενη από τους σιωνιστές η Παλαιστίνη, άλλα τόσα και το Κασμίρ από τον ινδικό στρατό. Και κάτω από τις ίδιες συνθήκες αιματηρής καταστολής και εκφοβισμού.

Το Κασμίρ είναι βόρεια πολιτεία της Ινδίας, στα όρια των Ιμαλαίων. Και κατακτήθηκε στον πόλεμο του 1947 ενάντια στο Πακιστάν. Από τα 13 εκατομμύρια κατοίκους του το 77% είναι μουσουλμάνοι και ζουν σε συνθήκες υποδούλωσης. Τα τελευταία 35 χρόνια, περισσότεροι από 8.000 κάτοικοι του Κασμίρ έχουν δολοφονηθεί από την αστυνομία, τον στρατό και τις ένοπλες παραστρατιωτικές ομάδες Ινδουιστών, που συνεργάζονται αρμονικότατα με τις ινδικές δυνάμεις κατοχής.

Το Κασμίρ είναι η πιο στρατιωτικοποιημένη περιοχή ολόκληρου του πλανήτη, περισσότερο ακόμη και από τη μαρτυρική Παλαιστίνη. Αυτή τη στιγμή υπάρχουν εγκατεστημένοι περισσότεροι από 500.000 πάνοπλοι Ινδοί στρατιωτικοί απέναντι σε έναν ντόπιο πληθυσμό  λίγο μεγαλύτερο από αυτόν της Ελλάδας. Απειράριθμοι είναι οι βιασμοί γυναικών και τα βασανιστήρια σε βάρος του μουσουλμανικού πληθυσμού, όλα αυτά τα χρόνια. Μάλιστα, οι παραστρατιωτικοί επαίρονται στις ανακοινώσεις τους πως αποτελούν την «Άρια φυλή»(!), που «υπερασπίζει την πατρίδα από τον ισλαμισμό». Πρόκειται για πάνοπλες ομάδες, που περιπολούν δέρνοντας και τρομοκρατώντας σε καθημερινή βάση, κατά προτίμηση παιδιά, γέρους, καθώς και κάθε αδύναμο στις γειτονιές των μουσουλμάνων.

Οι διαδηλώσεις και οι μαζικές διαμαρτυρίες στο Κασμίρ συντρίβονται με τη σιδερένια φτέρνα των δυνάμεων κατοχής. Δεν είναι παράξενο που νέοι μουσουλμάνοι, σε αυτές τις συνθήκες, στρατολογούνται σε ισλαμικές οργανώσεις που, τουλάχιστον, ανταποδίδουν κάπως τα συνεχή χτυπήματα των δυνάμεων καταστολής.

Αυτή τη στιγμή χρειάζεται μια άλλη Αριστερά στην Ινδία, που να αξίζει το όνομά της. Μια Αριστερά που θα τολμήσει να χαρακτηρίσει ως κύριο εχθρό τον ινδικό ιμπεριαλιστικό σωβινισμό και την κυβέρνηση της χώρας. Όχι τους ξυπόλυτους που αντιστέκονται στην κρατική καταστολή. Και που θα αποκαλύψει στην εργατική τάξη και τους εξαθλιωμένους της Ινδίας πως για να απομακρυνθεί ο κίνδυνος πολέμου, πρέπει να δοθεί πλήρης αυτοδιάθεση στο Κασμίρ. Αλλιώς, τα αντιπολεμικά ευχολόγια και οι γενικόλογες διακηρύξεις υπέρ της ειρήνης δεν έχουν βάση.

Ευτυχώς, τουλάχιστον στο Πακιστάν, υπάρχουν επαναστατικές οργανώσεις που τολμούν και χρεώνουν στην ηγεσία της χώρας τους τις κύριες ευθύνες και αποκαλύπτουν την εθνικιστική υποκρισία της.

Στην Ινδία, με τη μακρά και ηρωική παράδοση της κομμουνιστικής Αριστεράς. Στην Ινδία, όπου η εργατική τάξη και η αγροτιά έχουν δώσει ξανά και ξανά μεγαλειώδεις απεργιακές μάχες. Στην Ινδία, όπου το κίνημα ενάντια στους βιασμούς και τις γυναικοκτονίες έχει γίνει ταξικό ζήτημα υπεράσπισης των κατώτερων καστών. Είναι κρίσιμο σε μια χώρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά να ακουστούν οι επαναστατικές διεθνιστικές φωνές και όλοι αυτοί οι αγώνες και οι παραδόσεις να μην καταλήγουν βορά στον εθνικό κορμό.

Αλλιώς, το μέλλον σ’ αυτή τη γωνιά του πλανήτη, με τον εθνικισμό να κυριαρχεί και τα πυρηνικά όπλα να βρίσκονται παρά πόδα, προμηνύεται ζοφερό.

*To άρθρο είναι προδημοσίευση από το 28ο φύλλο της εφημερίδας «Η Κόκκινη» που θα κυκλοφορήσει τον Μάη 2025.