ΕΡΓΑΤΙΚΗ ΠΡΩΤΟΜΑΓΙΑ 2025

«Ανάπηρες, ανάπηροι: 15% του πληθυσμού, 0% εργασιακά δικαιώματα»

Η ανεργία των αναπήρων δεν είναι ατομική αποτυχία. Είναι το αποτέλεσμα ενός κόσμου φτιαγμένου για τα «ικανά σώματα».

Όταν ένα ανάπηρο άτομο δεν βρίσκει «αμειβόμενη εργασία», η κυρίαρχη αφήγηση σπεύδει να την αποδώσει στην «ανικανότητά» του να «εκτελεί τα απαιτούμενα καθήκοντα» ή να «ανταποκρίνεται στους απαραίτητους ρόλους».

Αυτή η αφήγηση όμως αποκρύπτει την πραγματικότητα: ακόμα και απέναντι σε ένα σύστημα δομημένο για να μας αποκλείει –με ανισότιμη εκπαίδευση, με αρχιτεκτονικό απαρτχάιντ και θεσμοποιημένες διακρίσεις, με βαθιά ριζωμένο μισαναπηρισμό– κάποια ανάπηρα άτομα καταφέρνουν να εισέλθουν στην αγορά εργασίας.

Τα στατιστικά ωστόσο είναι αμείλικτα.

Τα ποσοστά ανεργίας των αναπήρων παραμένουν πολλαπλάσια σε σχέση με τους μη ανάπηρους.

Μόνο το 23,7% των αναπήρων ηλικίας 20 έως 64 ετών συμμετέχουν στο εργατικό δυναμικό, σε σύγκριση με το 77,7% των μη αναπήρων.

Το ποσοστό απασχόλησης για άτομα με σοβαρές βλάβες στην ίδια ηλικιακή ομάδα είναι μόλις 18,4%, με το χάσμα απασχόλησης να φτάνει τις 50 ποσοστιαίες μονάδες σε σχέση με τους μη ανάπηρους.

Από τους ανέργους ανάπηρους, το 65% αντιμετωπίζει μακροχρόνια ανεργία.

Το πρόβλημα είναι ξεκάθαρα δομικό – και όχι ατομικό.

Εμείς, τα ανάπηρα άτομα, γνωρίζουμε καλά ότι η «αναπηρία» ως κοινωνική κατηγορία γεννήθηκε στον βίαιο μετασχηματισμό της βιομηχανικής εποχής. Η έλευση των εργοστασίων καθιέρωσε τον διαχωρισμό σε «ικανά» και «ανίκανα» σώματα. Όσοι δεν χωρούσαν στις απαιτήσεις της καπιταλιστικής παραγωγής –όσοι κρίθηκαν «ανίκανοι για εργασία»– εξοβελίστηκαν.

Οι γραμμές παραγωγής σχεδιάστηκαν και εξοπλίστηκαν αποκλειστικά για τα πλήρως λειτουργικά, αρρενωπά, «ανταγωνιστικά» σώματα.

Αυτή η βίαιη απόσυρση από την κοινότητα ΔΕΝ ανήκει στο παρελθόν.

Ο αποκλεισμός από την εργασία οδηγεί ακόμη σε περιθωριοποίηση, εγκλεισμό και κοινωνικό θάνατο. Και όμως, αυτή η διαχρονική αδικία παραμένει στο περιθώριο του κοινωνικού διαλόγου.

Η «επιστροφή στην κοινότητα» παραμένει διαρκώς «ζητούμενο» και όχι δικαίωμα.

Οι υποσχέσεις για ένταξη και ανεξάρτητη διαβίωση πνίγονται σε θεσμική αδράνεια, ασαφείς ρυθμίσεις, επικοινωνιακά προγράμματα και εξευτελιστικά κριτήρια που αξιολογούν ποιοι είμαστε «αρκετά ανάπηροι» για να «αξίζουμε» προσωπική υποστήριξη.

ΕΜΕΙΣ, οι ανάπηροι και οι ανάπηρες συνεχίζουμε να υπάρχουμε στο κοινωνικό περιθώριο ενός κόσμου που αναγνωρίζει ως «ανθρώπινη» τη δική του κατάσταση.

Αναμένουμε –αλλά κυρίως ΑΠΑΙΤΟΥΜΕ– από τα εργατικά σωματεία και τις συνδικαλιστικές οργανώσεις να κάνουν το αυτονόητο:

Να αναγνωρίσουν τα δικαιώματα των αναπήρων στην εργασία.

Να αγωνιστούν για την επιστροφή στην κοινότητα όσων κρατούνται ακόμα έγκλειστοι σε κρατικά ή άλλα ιδρύματα.

Να διεκδικήσουν από κοινού καθολική προσβασιμότητα, ένταξη και αληθινή ισότητα.

Στις συγκεντρώσεις και πορείες της Εργατικής Πρωτομαγιάς ΔΕΝ μπορούμε να συμμετέχουμε.

Διότι συνεχίζουν να σχεδιάζονται αποκλειστικά από και για πλήρως λειτουργικά σώματα.

Αυτό δεν είναι αμέλεια. Είναι πολιτική επιλογή.

Αξιοπρέπεια και κοινωνική δικαιοσύνη για ΟΛΕΣ, ΟΛΟΥΣ και ΟΛΑ!

ΜΗΔΕΝΙΚΗ ΑΝΟΧΗ

Κίνηση Χειραφέτησης Αναπήρων