Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Tο πόσο εγκληματικός και επικίνδυνος είναι ο βορειοαμερικάνικος ιμπεριαλισμός, είναι γνωστό από τα τρομερά κακουργήματά του σε όλο τον 20^ο και 21^ο αιώνα: στο Βιετνάμ, τον Άγιο Δομήνικο, το Ιράκ, το Αφγανιστάν και σε αμέτρητες άλλες επεμβάσεις των ΗΠΑ σε όλον τον κόσμο. Το πόσο προκλητικός και εκτός ορίων είναι πλέον, αποδεικνύεται από τις υπερφίαλες όσο και αμετροεπείς δηλώσεις του προέδρου Τραμπ ενάντια στην ανεξαρτησία του Καναδά, της Γροιλανδίας και την εδαφική ακεραιότητα του Παναμά. Και το πόσο θρασύδειλος και ανάλγητος είναι αυτός ο ιμπεριαλισμός γίνεται ολοκάθαρο με την απόλυτη στήριξη και την ενορχήστρωση, τόσο από τον Ρεπουμπλικάνο Τραμπ όσο και από τον προηγούμενο Δημοκρατικό Μπάϊντεν, της γενοκτονίας του λαού της Γάζας από το κράτος–δολοφόνο του Ισραήλ.

Το φιάσκο των ΗΠΑ στην Υεμένη

Όμως, ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ δεν είναι μόνο αυτά. Είναι πια και ένας ιμπεριαλισμός σχετικά ξεδοντιασμένος, που βιώνει μια σοβαρή κρίση. Μοιάζει με νταή, που γυρνάει από δω και από κει με το ζωνάρι πάντα λυμένο για καβγά και πουλά σε όλο τον κόσμο προστασία. Αλλά αυτός ο νταής το βάζει αμέσως στα πόδια στην πρώτη σθεναρή αντίσταση που θα συναντήσει. Αυτό ακριβώς συνέβη με την (προσωρινή;) αποχώρηση των ΗΠΑ από το μέτωπο της Υεμένης.

Τη στιγμή που το Ισραήλ, το κράτος–πρακτορείο των ΗΠΑ στη Μέση Ανατολή, ξεκινούσε τον συστηματικό βομβαρδισμό της Υεμένης, εκτιμώντας πως θα έχει τη στήριξη των αεροπλανοφόρων και του στόλου των ΗΠΑ, την ίδια ακριβώς στιγμή ο πρόεδρος Τραμπ άδειασε τον «σύμμαχο» και ενεργούμενό του, Νετανιάχου, δηλώνοντας πως αποχωρούν οι δυνάμεις των ΗΠΑ από την επιχείρηση βομβαρδισμού της Υεμένης. Ο λόγος; Έχουν –υποτίθεται- συμφωνήσει οι ΗΠΑ με τους Χούθι σε ανακωχή: Οι ΗΠΑ να μην συνεχίσουν τους βομβαρδισμούς και οι Υεμενίτες μαχητές να μην στοχοποιούν πλέον τα εμπορικά πλοία της Δύσης, καθώς διέρχονται από την Ερυθρά Θάλασσα.

Από ό,τι φαίνεται, η υποτιθέμενη συμφωνία, στην οποία αναφέρεται ο Τραμπ, είναι απλώς σιωπηρή. Ή και ολότελα ανύπαρκτη. Οι ΗΠΑ επιχείρησαν να συγκρουστούν μετωπικά με την Υεμένη, το πιο φτωχό, υποσιτισμένο και ανίσχυρο από όλα τα αραβικά κράτη. Τα πλέον υπερσύγχρονα και εξελιγμένα όπλα του κόσμου δοκιμάστηκαν συστηματικά και ανελέητα ενάντια σε μαχητές με σανδάλια, οπλισμένους με πολύ φτωχά μέσα. Σε μεγάλο βαθμό, τα πιο σημαντικά οπλικά συστήματα των μαχητών ήταν λάφυρα πολέμου από τον στρατό της Σαουδικής Αραβίας, που είχε εισβάλει προηγούμενα στην Υεμένη για να στηρίξει τη δωσιλογική κυβέρνηση του Άντεν. Οι Υεμενίτες, στην κόντρα τους με τους στόλους των αεροπλανοφόρων και των κανονιοφόρων της Δύσης, υπερείχαν μόνο με την αποφασιστικότητά τους να σταθούν στο πλευρό της πολιορκημένης Γάζας. Και σε τίποτε άλλο. Όμως, αυτό το κουράγιο ήταν παραπάνω από αρκετό.

Γιατί ηττήθηκαν τόσο επαίσχυντα οι ΗΠΑ;

Στον διεθνή Τύπο άρχισαν να εμφανίζονται άρθρα, που αναφέρουν ένα σωρό αστοχίες των ΗΠΑ, αλλά και του Ισραήλ, στη διάρκεια των βομβαρδισμών της Υεμένης: Δύο –τουλάχιστον- μαχητικά των ΗΠΑ, που απέτυχαν να προσνηωθούν επιτυχώς στο αεροπλανοφόρο τους και κατέληξαν στη θάλασσα^. ο πολύνεκρος βομβαρδισμός από τις ΗΠΑ ενός «στρατοπέδου των Χούθι», που αποδείχθηκε σταθμός κράτησης μεταναστών από την Αφρική με τουλάχιστον 70 νεκρούς και 150 ακρωτηριασμένους μετανάστες^. η ισοπέδωση μιας «σημαντικής βάσης των Χούθι» από το Ισραήλ, που τελικά ήταν εργοστάσιο τσιμέντου.

Όμως, όλα αυτά ήταν μονάχα το κερασάκι πάνω στη μεγάλη τούρτα της αποτυχίας. Οι ΗΠΑ ηττήθηκαν, επειδή –παρά το τεράστιο κόστος της αεροναυτικής αποστολής στην Υεμένη και τους συνεχείς βομβαρδισμούς- ήταν απλώς αδύνατον να εξασφαλίσουν την απρόσκοπτη διέλευση των εμπορικών πλοίων της Δύσης από την Ερυθρά θάλασσα.

Οι ΗΠΑ έχουν ήδη σημαντικό στόλο έξω από την Υεμένη. Μαζί τους βρίσκονται και τα πλοία των «προθύμων» συμμάχων τους, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνεται και το πολεμικό πλοίο της Ελλάδας, που περιπολεί πλέον μόνιμα στην Ερυθρά Θάλασσα. Όμως, όλη αυτή η κουστωδία δεν ήταν αρκετή, για να τρομοκρατηθεί η Υεμένη, ο λαός και η ηγεσία της.

Κανένας πόλεμος δεν μπορεί να κερδηθεί μόνο από την αεροπορία και το ναυτικό, χωρίς στρατιώτες, που θα αναλάβουν να κατακτήσουν το έδαφος, ποτίζοντάς το με το αίμα τους. Με άλλα λόγια, θα έπρεπε, σε συνέχεια των βομβαρδισμών, οι πεζοναύτες των ΗΠΑ και μαζί τους οι αντίστοιχοι της Αγγλίας, της Γερμανίας, της Ιταλίας και της Ελλάδας, να δοκιμάσουν να εισβάλουν στην Υεμένη και να πολεμήσουν σώμα με σώμα ενάντια στους μαχητές της.

Μόνο πληρώνοντας βαρύ φόρο αίματος και καταλαμβάνοντας σχεδόν το σύνολο της ορεινής και κακοτράχαλης χώρας, θα μπορούσαν οι ΗΠΑ να εγγυηθούν την «ασφάλεια της ναυσιπλοΐας» στην Ερυθρά Θάλασσα. Όμως το επιτελείο του βορειοαμερικάνικου ιμπεριαλισμού ήταν προετοιμασμένο μονάχα για ένα chicken game. Δοκίμασαν απλώς μια επίδειξη δύναμης, για να τρομοκρατηθεί η κυβέρνηση της Υεμένης. Δεν τους βγήκε και αποχωρούν σαν βρεγμένες γάτες.

Συμπέρασμα

Οι ΗΠΑ έχασαν βέβαια μια μάχη, αλλά όχι ακόμα τον πόλεμο. Κανένα σενάριο δεν αποκλείεται για τη συνέχεια. Αλλά φαίνεται πιο πιθανό, αυτή τη στιγμή, πως θα δοκιμάσουν να στηρίξουν απόλυτα το Ισραήλ στη γενοκτονία –και από πείνα- της Γάζας, για να εξασφαλίσουν μια ορατή και αδιαμφισβήτητη επιτυχία κατά των αραβικών και όλων των εκμεταλλευόμενων λαών. «Η Γάζα πρέπει να αδειάσει από τους κατοίκους της», αυτός είναι ο ξεκάθαρος στόχος των ιμπεριαλιστών. Το αποκαλύπτουν με ξεκάθαρες δηλώσεις και ο Τραμπ και οι σιωνιστές αραβοφάγοι υπουργοί του Νετανιάχου, όπως ο Σμότριτς.

Από τη δική μας τη μεριά, η ηρωική αντίσταση στη Γάζα είναι το αντίστοιχο της αντιναζιστικής εξέγερσης στο εβραϊκό γκέτο της Βαρσοβίας το 1943. Δεν πρέπει να αφήσουμε να σβήσει η ελπίδα, δεν πρέπει να πέσει η Γάζα στους γενοκτόνους του ισραηλινού στρατού.

Κι ακόμα, έχουμε να διδαχτούμε από τον λαό της Υεμένης για το πώς κερδίζονται οι μάχες με τον –ακόμη- πιο ισχυρό ιμπεριαλισμό του κόσμου.

Διότι, αυτό που έγινε στην Υεμένη είναι μια πρόγευση για το πώς μπορεί στο μέλλον η εξεγερμένη αραβική εργατική τάξη του Καΐρου και της Βαγδάτης να ξεριζώσει τα δόντια του δυτικού ιμπεριαλισμού: Κόβοντας τη διέλευση της διώρυγας του Σουέζ και κλείνοντας τις στρόφιγγες του πετρελαίου.

*Το άρθρο βρίσκεται δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Η Κόκκινη«, φύλλο 28ο, Μάης 2025, που κυκλοφορεί.