Η μεγάλη εικόνα της παγκόσμιας κατάστασης είναι πως ο ιμπεριαλισμός των ΗΠΑ πλέον «δεν μπορεί να κυβερνήσει όπως παλιά» τον δυτικό κόσμο. Γι’ αυτό και οι σχέσεις του με τους βασικότερους συμμάχους του περνούν σοβαρή κρίση. Η νέα ανεξέλεγκτη κούρσα εξοπλισμών, που ξεκινά σε όλες τις ανεπτυγμένες καπιταλιστικές χώρες. Η εγκατάλειψη κι αυτών ακόμα των προσχηματικών μέτρων για την προστασία του περιβάλλοντος από την επερχόμενη κατάρρευση. Η άνοδος της ακροδεξιάς σχεδόν σε κάθε εκλογική αναμέτρηση στη Δύση. Η πρωτοφανής επίθεση στις ΗΠΑ ενάντια στα δικαιώματα των τρανς ανθρώπων με την «αντι-woke ατζέντα» του Τραμπ. Όλα αυτά είναι συμπτώματα μιας κρίσης, που πηγαίνει πολύ βαθιά. Το μήλο του καπιταλισμού είναι διάτρητο στο εσωτερικό του από τα σκουλήκια, που πλέον τολμούν να ξεπροβάλλουν και στην επιφάνεια.

Η Μέση Ανατολή είναι ο χώρος, όπου οι ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ –μέσω του πρακτορείου τους, του Ισραήλ- διεκδικούν μια παραδειγματική νίκη. Η Γάζα να γίνει κρανίου τόπος και όσοι κάτοικοι επιζήσουν, να διωχτούν σε άλλες χώρες. Για να εμπεδωθεί στους Άραβες και σε όλους τους λαούς πως η αντίσταση είναι μάταιη. Όμως το σχέδιο δεν προχωρά γοργά. Και η Γάζα, παρά τη σφαγή και την εξάντληση και των τελευταίων τροφίμων για τον πληθυσμό, συνεχίζει να αντιστέκεται.

Η Γάζα είναι το μαζικό έγκλημα πολέμου, που τείνει να συσπειρώσει εκατομμύρια ανθρώπους της εργατικής τάξης και της νεολαίας, μέσα κι έξω από όλες τις μεγάλες καπιταλιστικές πρωτεύουσες, ενάντια στον πρόεδρο Τραμπ και την πολιτική των ΗΠΑ. Σε αυτή την προοπτική έρχεται να συμβάλλει και η επονείδιστη αποχώρηση των ΗΠΑ από το μέτωπο της Υεμένης. Η εποχή των κανονιοφόρων έχει περάσει προ πολλού και ούτε τα υπερσύγχρονα αεροπλανοφόρα δεν μπορούν να την επαναφέρουν. Η Υεμένη, η πιο φτωχή και ανίσχυρη αραβική χώρα, ανάγκασε τον Τραμπ, που διαθέτει τη μεγαλύτερη στρατιωτική ισχύ του κόσμου, να φύγει με την ουρά στα σκέλια.

Στην Ελλάδα η κυβέρνηση Μητσοτάκη επιχειρεί να προσαρμοστεί ταχύτατα στην εποχή Τραμπ. Με το κυνήγι μεταναστ(ρι)ών και προσφυγ(ισσ)ων, με τα pushbacks και το μαζικό έγκλημα στην Πύλο, η κυβέρνηση της Ν.Δ. αναδείχθηκε ήδη σε παγκόσμια πρωταθλήτρια στα ρατσιστικά κακουργήματα. Όμως, συνεχίζει και διεκδικεί νέες δάφνες. Με το νέο ειδικό σώμα της Αστυνομίας, που συγκροτείται αποκλειστικά για να εκτελεί επιθέσεις στους καταυλισμούς των Ρομά, η κυβέρνηση βάζει ανοιχτά στο στόχαστρο μια ολόκληρη κοινωνική μειονοτική ομάδα, που ζει στο περιθώριο και συχνά βρίσκεται στα όρια της επιβίωσης. Και το μήνυμα προς όλη την κοινωνία είναι: «τώρα που λιγοστεύουν τα καρότα, θα περισσέψουν τα μαστίγια».

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη, με τις τέσσερις φρεγάτες που βρίσκονται μόνιμα –στην Ερυθρά Θάλασσα η μία και στα ανοιχτά του Ισραήλ οι υπόλοιπες- αποδεικνύεται η πιο πρόθυμη από τους «πρόθυμους» παρατρεχάμενους των ΗΠΑ και πραγματική στρατηγική εταίρος του κράτους–δολοφόνου του Ισραήλ. Και, φυσικά, όλα αυτά με έξοδα του προϋπολογισμού, που αντέχει όλο και περισσότερα κονδύλια για νέα Ραφάλ, F-35 και φρεγάτες, πάνω από πενήντα χιλιάδες αστυνομικούς και δέκα χιλιάδες παπάδες, αλλά δεν αντέχει ούτε τις όλο και πιο περιορισμένες δαπάνες για Υγεία και Παιδεία, ούτε τη 13^η και 14^η σύνταξη που συνεχίζουν να μην χορηγούνται εδώ και δεκαπέντε χρόνια.

Ακόμη και στην κακόφημη «αντι-woke ατζέντα» του Τραμπ ο Μητσοτάκης φρόντισε να συντονιστεί. Δήλωσε όρκο στην αντιεπιστημονική θεωρία των δύο –αποκλειστικά- φύλων, που δεν ισχύει ούτε καν για τα βιολογικά φύλα, πόσο μάλλον για τα κοινωνικά.

Η κυβέρνηση της Δεξιάς επιβίωσε, ως τώρα, από τον πολιτικό σεισμό του κινήματος των Τεμπών, μόνο χάρη στην πλήρη ανικανότητα της αντιπολίτευσης να οργανώσει και να κινητοποιήσει τη βάση της για συστηματικό αντικυβερνητικό αγώνα.

Το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ καταφέρνουν να δώσουν μόνο αναιμικές παραστάσεις στη Βουλή, μακριά από κάθε, σχεδόν, κοινωνική δράση. Πρόκειται για χρεοκοπημένα πολιτικά μορφώματα, που κανείς δεν μπορεί να τους ξαναδώσει το φιλί της ζωής. Γι’ αυτό και ηττήθηκαν κατά κράτος δημοσκοπικά από το μόρφωμα της Ζωής Κωνσταντοπούλου.

Το ΚΚΕ από την άλλη, παρά το οργανωμένο δυναμικό του και το δέσιμό του με εργατικούς χώρους, φροντίζει με προσήλωση να κάνει επιδείξεις επαναστατικής γυμναστικής, κατά κανόνα μακριά από τη σύγκρουση με το καπιταλιστικό κράτος. Απέφυγε με κάθε τρόπο να ηλεκτρίσει τον κόσμο, που διαδήλωνε για τα Τέμπη. Γι’ αυτό αρνήθηκε να παλέψει για κρατικοποίηση του ΟΣΕ και αποκλειστικά δημόσιες συγκοινωνίες.

Για την αλληλεγγύη στη Γάζα το ΚΚΕ, ενάμιση χρόνο τώρα, κινητοποιήθηκε μονάχα για να βγει από την υποχρέωση, φροντίζοντας επιμελώς να μην κλιμακώσει τις διαδηλώσεις. Όσο για το μέτωπο των δικαιωμάτων των λοατκια+ ανθρώπων, δυστυχώς, είναι ολότελα έξω από τη μάχη της υπεράσπισής τους.

Τα εργατικά και λαϊκά στρώματα, ο κόσμος των καταπιεσμένων και τα κοινωνικά κινήματα, χρειαζόμαστε μια αλλιώτικη Αριστερά. Διεθνιστική και επαναστατική, στο πλευρό όλων των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων πλασμάτων, για την ενότητα όλων των κινημάτων.

Μια Αριστερά που να επιλέγει τους δύσκολους αγώνες, να στηρίζει πρώτα από όλα τα πιο αδύναμα και χτυπημένα κομμάτια της εργατικής τάξης. Μια Αριστερά που να παλεύει για ανοιχτά σύνορα στην Ελλάδα και την Ευρώπη και να βάζει σε πρώτη προτεραιότητα τον αγώνα για τη νίκη της Παλαιστίνης και τη μετωπική κόντρα με τον μιλιταρισμό και την αστυνομοκρατία.

Μια Αριστερά που να μην προπαγανδίζει τον σοσιαλισμό, όπως καλούν οι χριστιανοί για τη Δευτέρα Παρουσία, αλλά να δένει τους καθημερινούς αγώνες της εργατικής τάξης και των καταπιεσμένων με την ανάγκη για «έφοδο στον ουρανό».

«Έτσι πρέπει να γίνει. Και έτσι θα γίνει».