Γράφει η Σιμά Γκαντιρζαντέχ*

*Η Σιμά Γκαντιρζαντέχ έφυγε από το Ιράν το 2013 και από τότε ζει στην Τουρκία. Είναι καθηγήτρια ξένων γλωσσών και μεταφράστρια και έχει διατηρήσει στενή επαφή με τη χώρα της σε κοινωνικά και πολιτιστικά θέματα, συμμετέχοντας σε διάφορες ακαδημαϊκές έρευνες.

Το παρακάτω κείμενο γράφηκε αποκλειστικά για την εφημερίδα «Η Κόκκινη«.

Επιμέλεια και Μετάφραση: Lale Alatli

Στο τέλος της μετάφρασης στα ελληνικά ακολουθεί το πρωτότυπο κείμενο στα αγγλικά.

Μια αδιαμεσολάβητη ματιά σε αισθήματα που έχουν καταστραφεί από τον πόλεμο

Απογοήτευση, οργή και απελπισία. Υπάρχουν πολλές στιγμές αυτών των συναισθημάτων στη ζωή. Κάποιος μπορεί ακόμη και να υποστηρίξει ότι η ύπαρξη του ανθρώπου μπορεί να αποτελείται αποκλειστικά από αυτού του είδους τα αρνητικά συναισθήματα.

Οι περισσότεροι από εσάς θα πρέπει επίσης να είστε εξοικειωμένοι με τα διάφορα επίπεδα αυτών των συναισθημάτων. Υπάρχουν περαστικές μικρές στιγμές θυμού και υπάρχουν κάποιες άλλες που δοκιμάζουν την ψυχραιμία σας ή ακόμη και το ηθικό σας σύστημα με τους τρόπους που επιλέγετε να εκφράζεστε στον κόσμο.

Μία από αυτές τις στιγμές ακραίας οργής και απογοήτευσης για μένα ως σύγχρονη Ιρανή γυναίκα και για κάποιους άλλους που έβλεπα γύρω μου που ένιωθαν συνδεδεμένοι και αφοσιωμένοι στο κίνημα Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία, ήταν στο άκουσμα αυτού του συνθήματος από κάποιες ισραηλινές αρχές και στρατηγούς όταν δικαιολογούσαν τη στρατιωτική τους εισβολή στο Ιράν.

Το Ισραήλ ξεκίνησε εκτεταμένες αεροπορικές επιδρομές στον ιρανικό ουρανό λίγες ώρες μετά τα μεσάνυχτα της 13^ης Ιουλίου του τρέχοντος έτους. Την πρώτη νύχτα οι περισσότερες απώλειες αφορούσαν το IRGC, μια διαβόητη στρατιωτική ομάδα στο Ιράν που διαθέτει πλοκάμια σε κάθε τομέα της χώρας και της περιοχής. Ως εκ τούτου, ορισμένοι Ιρανοί πανηγύριζαν για τις επιθέσεις μετά την πρώτη νύχτα και δεν σκέφτηκαν καθόλου ότι αυτό θα μπορούσε να οδηγήσει σε έναν ολοκληρωτικό πόλεμο.

Παρόλο που αυτός ο πόλεμος διήρκεσε λιγότερο από ένα δεκαπενθήμερο, επηρέασε τον ήδη δοκιμαζόμενο λαό αυτής της χώρας με τόσους πολλούς τρόπους, που χρειάζονται πολλά άλλα άρθρα να γραφτούν και να προβληματίσουν.

Σε αυτό το σύντομο σημείωμα, όμως, θέλω μόνο να ανοίξω ένα παράθυρο σε μια ματιά μιας ακραίας οργής που ένιωσα, ειδικά μετά το άκουσμα του συνθήματος αυτού, που μπορεί να χαρακτηριστεί ως η σπίθα της πρώτης επανάστασης με στόχο την ανατροπή ενός ολόκληρου πολιτικού συστήματος, χωρίς να ακούσω καμία πρόταση  μεταρρύθμισης στην υπάρχουσα τάξη πραγμάτων: Γυναίκα, Ζωή, Ελευθερία.

Μπορώ να το καταλάβω που οι ισραηλινές αρχές δικαιολογούν αυτές τις επιθέσεις αναφέροντας τους τρόπους με τους οποίους η ιρανική κυβέρνηση έχει προκαλέσει τους εχθρούς της τα τελευταία χρόνια. Θα μπορούσα ακόμη και να προσπαθήσω να το καταλάβω εν μέρει, αν το δικαιολογήσουν με όλους τους τρόπους με τους οποίους το ιρανικό κυβερνητικό σύστημα έχει απειλήσει το Ισραήλ λεκτικά τις τελευταίες δεκαετίες.

Αλλά, πώς θεωρούν ότι είναι εντάξει να δικαιολογούν εκτεταμένους βομβαρδισμούς επί δώδεκα ημέρες ασταμάτητα, που έχουν στοιχίσει τουλάχιστον 800 ζωές αμάχων (χωρίς να υπολογίζονται όλοι οι θάνατοι που προκλήθηκαν από αυτούς έμμεσα, όπως του πατέρα της φίλης μου της Μόνα, που πέθανε από καρδιακή προσβολή που προκλήθηκε από μία από αυτές τις επιθέσεις) και τραυματίζοντας σχεδόν 2000, με ένα σύνθημα που έχει μέσα τη λέξη  «Ζωή», με ξεπερνάει!

Νομίζω ότι ακούγεται απλό: Χρησιμοποιήστε τις δικές σας απόψεις, τους δικούς σας λόγους και δικαιολογίες και αφήστε το στο ακροατήριο να τους αποδεχτεί ως νόμιμους λόγους για τις πράξεις σας ή όχι. Μην καπελώνετε ένα κίνημα που έχει δημιουργηθεί σε μια άλλη χώρα και έχει στο σύνθημά του τη λέξη «Ζωή» ως δικαιολογία για να σκοτώσετε! Κάνω λάθος; Δεν είναι πραγματικά πολύ απλό; Δεν μπορώ πια να κατανοήσω αυτόν τον κόσμο!

An unmediated glimpse of war-torn emotions

Frustration, rage and despair. There are many moments of these emotions in life. One can even argue that human’s existence might even be solely composed of these kinds of negative emotions.

Most of you should also be familiar with different levels of these emotions. There are passing minor moments of anger and then there are some others that challenge your temper or even your moral system in the ways you choose to express them to the world.

One of these moments of extreme rage and frustration for me as a modern Iranian woman and some others I could see around me who felt connected and dedicated to the Woman, Life, Freedom movement, was hearing this slogan from some of the Israeli authorities and commanders when justifying their military invasion of Iran.

Israel started extensive air-raids on the Iranian skies a few hours after midnight of July 13th this year. On the first night most of the casualties were among IRGC, a notorious military group in Iran that has octopus-like arms in every realm of the country and the region. Hence some Iranians were celebrating the attacks after the first night and did not think at all that this could lead to a full-on war.

Although this war lasted for less than a fortnight, it affected the already struggling people of this country in so many ways that it needs many other articles to articulate and reflect.

In this short note though, I only want to open a window to a glimpse of an extreme rage I felt specifically after hearing the slogan of what can be called as the ignition of the first revolution aiming to topple a whole political system without accepting any offer of reform in the existing ruling order; Woman, Life, Freedom.

I can understand if Israeli authorities justify these attacks by mentioning the ways the Iranian government has backed their enemies in the past few years. I might even try and understand it partially if they justify it with all the ways the Iranian ruling system has threatened Israel verbally over the past decades.

But how they think it is ok to justify extensive bombardments for twelve days non-stop that has taken at least 800 civilian lives (not counting all the deaths caused by them indirectly, like my friend, Mona, who lost her father to a heart attack caused by one of these attacks) and injuring nearly 2000, with a slogan that has “Life” in it, is beyond me!

I think it sounds simple: Use your own discourse, your own reasons and justifications and leave it to the audience to accept them as legitimate reasons for your actions or not. Do not hijack a movement that has happened in a different country and has “Life” in its slogan as an excuse to kill! Am I wrong? Is it not really simple? I can’t make sense of this world anymore!

Sima Ghadirzadeh left Iran in 2013 and has lived in Turkey eversince. She is a language teacher and  translator and has kept close touch with her country in social and cultural matters by taking part in different academic and NGO-based researches about Iran.