Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

13 Αυγούστου 1921: ακριβώς 104 χρόνια πριν, οι φυματικοί νοσηλευόμενοι του Νοσοκομείου «Σωτηρία» στην Αθήνα εξεγείρονται ενάντια στη διοίκηση του σανατορίου, που τους έχει καταδικάσει σε εξαθλίωση και πείνα. Καταλαμβάνουν το κτίριο και διαδηλώνουν στο κέντρο της Αθήνας με μαύρες σημαίες. Κύριο σύνθημα το «Θέλουμε να ζήσουμε».

Η αστυνομία τούς στήνει μπλόκο, μα οι φυματικοί το σπάνε. Ο αρμόδιος υπουργός υπόσχεται αλλαγή της διεύθυνσης. Οι φυματικοί επιστρέφουν στο νοσοκομείο και ξεκινούν την ίδια μέρα την πανελλαδική τους δικτύωση, που θα δώσει μεγάλες κινητοποιήσεις τις επόμενες δεκαετίες.

Μέσα στον ξεσηκωμό ξεχωρίζει ως ηγέτης ένας από τους πιο καταπονημένους φυματικούς. Είναι ο ποιητής Ιωσήφ Ραφτόπουλος. Μελαγχολικός και λυρικός στην ποίησή του, με εμμονή στη μοναξιά, την ερωτική στέρηση και την απελπισία.

Όμως, έξω από την ποίησή του, είναι πραγματικός πολεμιστής και αφοσιωμένος μπολσεβίκος. Είναι διεθνιστής, στρατευμένος στην υπεράσπιση της επαναστατικής Σοβιετικής Ρωσίας και ορκισμένος αντίπαλος της Μικρασιατικής εκστρατείας, που βρίσκεται -εκείνες ακριβώς τις μέρες- στη μάχη του Σαγγάριου ποταμού, όπου ο ελληνικός στρατός γνωρίζει την πρώτη του μεγάλη ήττα από τον Κεμάλ.

Μέσα στον γενικό παροξυσμό των εφημερίδων στην πρωτεύουσα για την «υποχώρηση του στρατού μας» δεν περνάει ούτε στα ψιλά η είδηση πως ο ποιητής Ραφτόπουλος δέχεται την επίθεση δυο μπράβων του «Σωτηρία».

Ο Ραφτόπουλος δεν θα συνέλθει ποτέ από το εκδικητικό χτύπημα, που θα τον σακατέψει για πάντα: Οι μπράβοι τού σπάνε τα πόδια και του προκαλούν μεγάλη αιμόπτυση.

Ο Ραφτόπουλος θα προλάβει να γράψει λίγα ακόμα κείμενα, τα πιο αιχμηρά του για το τι σημαίνει τέχνη. Αλλά θα πεθάνει δύο χρόνια μετά την δολοφονική επίθεση, το 1923.

Ήταν μονάχα 29 χρονών.