For English scroll down
«ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΕΙ ΤΩΡΑ Ο ΟΛΕΘΡΟΣ ΣΤΗ ΓΑΖΑ
ΝΑ ΜΠΕΙ ΤΕΛΟΣ ΑΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΤΟΧΗ»
Συνέντευξη με την Ισραηλινή αντισιωνίστρια Orit Marom
*Τη συνέντευξη πήρε για την «Κόκκινη» και μετέφρασε από τα αγγλικά η Κική Σταματόγιαννη
Ακολουθεί συνέντευξη με την ισραηλινή συντρόφισσα Orit Marom. Τη συναντήσαμε στη διαδήλωση αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό, στις 26 Αυγούστου στη
Θεσσαλονίκη. Εκεί, είχε κατέβει με την οικογένειά της. Η ίδια συγκεκριμένα κρατούσε μια δίγλωσση πικέτα, στα εβραϊκά και στα αγγλικά, όπου κατάγγελλε τη
γενοκτονία στη Γάζα.
Στην εφημερίδα μας, την «Κόκκινη», ενστερνιζόμαστε μια πολύ διαφορετική προοπτική για το πώς να βρει ειρήνη η Παλαιστίνη, από την οπτική της συντρόφισσας
Orit: Θεωρούμε πως η λύση των δύο κρατών είναι απόλυτα καταστροφική για τον παλαιστινιακό λαό και θα οδηγήσει στη δημιουργία ενός παλαιστινιακού υποτελούς
κράτους–μπαντουστάν, που απλώς θα αστυνομεύει αυτό τους Παλαιστίνιους αντί για τον ισραηλινό στρατό. Αντίθετα, στην «Κόκκινη» στρατευόμαστε με τον στόχο
της ενιαίας σοσιαλιστικής Παλαιστίνης, «από το ποτάμι ως τη θάλασσα», τμήμα της σοσιαλιστικής ομοσπονδίας του Λεβάντε (Μέσης Ανατολής).
Όμως, αναγνωρίζουμε πως η συντρόφισσα Orit είναι ενεργή αγωνίστρια ενάντια στη γενοκτονία της Γάζας και ενάντια στον σιωνισμό. Με άλλα λόγια, είναι «με τη
σωστή πλευρά της Ιστορίας», πόσο μάλλον που στρέφεται ενάντια στην κυβέρνηση της ίδιας της χώρας και στο πλευρό των Παλαιστίνιων. Ξεκάθαρα, η Orit είναι μία
από εμάς. Και αισθανόμαστε πολύ περήφανες/οι που τη γνωρίσαμε και που φιλοξενούμε τη συνέντευξή της στην εφημερίδα μας.
Συντρόφισσα Orit, δραστηριοποιείσαι εδώ και καιρό στον αγώνα κατά του πολέμου και υπέρ της αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη;
Έφυγα από το Ισραήλ πριν από περίπου δύο χρόνια και τον τελευταίο χρόνο ζω στην Ελλάδα. Τα τελευταία χρόνια, φοβόμουν ότι εγώ και η οικογένειά μου θα αναγκαζόμασταν τελικά να εγκαταλείψουμε το Ισραήλ λόγω της αφόρητης πολιτικής πραγματικότητας – δυστυχώς, αυτός ο φόβος έχει επαληθευτεί.
Μεγάλωσα σε σιωνιστικά σοσιαλιστικά κινήματα νεολαίας, όπου και δραστηριοποιήθηκα πολιτικά σε νεαρή ηλικία. Μου πήρε όμως χρόνο για να συνειδητοποιήσω τις βαθιές αδικίες που βρίσκονται στην καρδιά του σιωνιστικού εγχειρήματος. Από τα νιάτα μου, συμμετέχω σε κινήματα που αντιτίθενται στην ισραηλινή κατοχή και αγωνίζονται για την ειρήνη.
Σήμερα, εύχομαι ακόμα να μπορούσα να μιλήσω και να ονειρευτώ ελεύθερα για την ειρήνη, αλλά η λέξη μου φαίνεται οδυνηρά μακρινή – έτη φωτός μακριά από τη ζοφερή πραγματικότητα, που εκτυλίσσεται καθημερινά στα κατεχόμενα εδάφη και στη Γάζα. Αν και με είδατε σε μια διαδήλωση κατά της γενοκτονίας στη Γάζα, είναι κρίσιμο να γίνει κατανοητό ότι η καταστροφή και ο λιμός εκεί αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης διαδικασίας απανθρωποποίησης του παλαιστινιακού λαού.
Στην ισραηλινή κοινωνία φαίνεται πως το κίνημα ενάντια στην ακροδεξιά κυβέρνηση Νετανιάχου και υπέρ της ανακωχής με επιστροφή των ομήρων είναι πολύ μεγάλο. Από την άλλη, έχουμε την εντύπωση πως είναι αρκετά πιο περιορισμένο το μέγεθος του κινήματος αλληλεγγύης στους Παλαιστίνιους. Θέλεις να αναπτύξεις περισσότερο αυτή την εικόνα;
Οι διαμαρτυρίες κατά της ακροδεξιάς κυβέρνησης είναι πράγματι έντονες και δυναμικές, αλλά οι περισσότεροι από τους συμμετέχοντες –από το κέντρο, ακόμη και από τμήματα της Αριστεράς- εξακολουθούν να διατηρούν μια αίσθηση εβραϊκής υπεροχής στην περιοχή. Είναι πρόθυμοι να αγωνιστούν για τη δημοκρατία, αλλά δεν βλέπουν την ουσιαστική σύνδεση μεταξύ δημοκρατίας και κατοχής. Ένα κράτος δεν μπορεί να αυτοαποκαλείται δημοκρατικό, τη στιγμή που στερεί βασικά δικαιώματα από εκατομμύρια ανθρώπους. Αυτή είναι μια βαθιά αντίφαση μέσα στην ισραηλινή κοινωνία, μια αντίφαση που πολλοί προτιμούν να αρνούνται.
Όσον αφορά τους ομήρους, μόλις τους τελευταίους μήνες το ευρύτερο ισραηλινό κοινό άρχισε να ζητά σοβαρά κατάπαυση του πυρός, συνειδητοποιώντας ότι αυτός είναι και ο μόνος τρόπος για να τους φέρει πίσω ζωντανούς στην πατρίδα τους. Η ριζοσπαστική Αριστερά το κατάλαβε αυτό από την αρχή: ότι μια συνολική συμφωνία θα έπρεπε να είχε επιτευχθεί τις πρώτες εβδομάδες μετά την 7η Οκτώβρη –χωρίς να ξεκινήσει μια εκστρατεία εκδίκησης και καταστροφής- προκειμένου να απελευθερωθούν όσοι απήχθησαν. Οι όμηροι, που απήχθησαν από τη Χαμάς, παραμένουν παγιδευμένοι όχι μόνο στα χέρια της αλλά και στα χέρια της ισραηλινής κυβέρνησης, η οποία αρνείται επανειλημμένα να εξασφαλίσει την απελευθέρωσή τους. Αυτή η διπλή αιχμαλωσία είναι μια αδιανόητη τραγωδία.
Το 20% περίπου των κατοίκων του Ισραήλ είναι Άραβες – και δεν υπολογίζουμε τους κατοίκους της κατεχόμενης Δυτικής Όχθης. Και, από όσο γνωρίζουμε, πρόκειται για το πιο φτωχό και υποβαθμισμένο 20%. Οι Άραβες αυτοί συμμετέχουν στο κίνημα κατά του Νετανιάχου και υπέρ της άμεσης ανακωχής των εχθροπραξιών; Δραστηριοποιούνται μέσα σε ισραηλινές προοδευτικές οργανώσεις; Ποιο ποσοστό Αράβων είναι αντίθετα ενσωματωμένο στο ισραηλινό κράτος και στρατεύεται στην πολεμική του προσπάθεια;
Δεν πιστεύω ότι αρμόζει σε εμένα να μιλήσω εκ μέρους των Παλαιστινίων πολιτών του Ισραήλ. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι είναι παρόντες στις διαμαρτυρίες κατά της ισραηλινής κυβέρνησης. Πρόσφατα, η Υψηλή Επιτροπή Παρακολούθησης για τους Άραβες Πολίτες οργάνωσε δύο μεγάλες διαδηλώσεις, στις οποίες Παλαιστίνιοι πολίτες διαδήλωσαν μαζί με Εβραίους Ισραηλινούς. Μια κοινή έκφραση της αντίθεσής τους στην πολεμική πολιτική του κράτους.
Ταυτόχρονα, η θέση τους είναι απίστευτα εύθραυστη, ειδικά από τις 7 Οκτώβρη. Αυτές οι κοινότητες αντιμετωπίζουν εδώ και καιρό συστηματικές διακρίσεις, αλλά τους τελευταίους μήνες έχουν γίνει επίσης στόχοι εντατικής υποκίνησης και καταστολής. Ενώ οι Εβραίοι διαδηλωτές, όπως εγώ, μπορεί να υποστούν λεκτικές ή ακόμα και σωματικές επιθέσεις, οι Παλαιστίνιοι πολίτες του Ισραήλ αντιμετωπίζουν ακόμη υψηλότερο κίνδυνο – τόσο από τον κόσμο όσο και από τις αρχές. Η συμμετοχή τους σε δημόσιες διαμαρτυρίες έχει σημαντικό προσωπικό κόστος, θέτοντάς τους σε μια ιδιαίτερα ευάλωτη και εκτεθειμένη κατάσταση.
Μέσα στην ισραηλινή κοινωνία υπάρχουν συνδικάτα εργαζομένων που εκδηλώνονται, με κάποιον τρόπο, υπέρ της ανακωχής και κατά του πολέμου; Τι επιτυχία είχε η γενική απεργία στο Ισραήλ που έγινε υπέρ της άμεσης ανακωχής για επιστροφή των ομήρων;
Όπως έγραψε πρόσφατα ο Michael Sfard στην εφημερίδα Haaretz, ούτε ένα επαγγελματικό ή εργατικό συνδικάτο στο Ισραήλ δεν τόλμησε να μιλήσει ενάντια στη γενοκτονία στη Γάζα. Ούτε η Histadrut (η Γενική Ομοσπονδία Εργαζομένων) ούτε ο Ιατρικός Σύλλογος παρά τη συστηματική καταστροφή και διάλυση του συστήματος υγείας στη Γάζα και τη δολοφονία ιατρικού προσωπικού ούτε οι οργανώσεις των εκπαιδευτικών παρά την καταστροφή του εκπαιδευτικού συστήματος της Γάζας ούτε ο Δικηγορικός Σύλλογος έχουν υψώσει τη φωνή τους ενάντια στις συνεχιζόμενες φρικαλεότητες.
Το κίνημα των νέων ανθρώπων ενάντια στη στράτευση στον ισραηλινό στρατό δείχνει να αναπτύσσεται ελπιδοφόρα. Σε τι βαθμό παίρνει μαζικά χαρακτηριστικά;
Αυτό το κίνημα αποτελεί πράγματι πηγή αισιοδοξίας, καθώς καταδεικνύει ότι υπάρχουν νέοι, καθώς και έφεδροι, που αναγνωρίζουν ότι στρατολογούνται για να διαπράξουν εγκλήματα πολέμου. Παρότι δεν έχει ακόμη φτάσει στην κλίμακα ενός μαζικού κινήματος, προσφέρει παρόλα αυτά μια αχτίδα ελπίδας, δείχνοντας ότι υπάρχουν εκείνοι που αρνούνται να ευθυγραμμιστούν με την επικρατούσα ισραηλινή κυρίαρχη γνώμη.
Η γνώμη σου, συντρόφισσα Orit, για τις προοπτικές του αντιπολεμικού αγώνα, ποια είναι; Πώς μπορεί να σταματήσει επιτέλους ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή;
Η καταστροφή της Γάζας πρέπει να σταματήσει άμεσα – αυτό που συμβαίνει στη Γάζα δεν είναι πόλεμος. Παράλληλα με την αποχώρηση του Ισραήλ από τη Γάζα και τη μαζική διεθνή βοήθεια για την ανοικοδόμηση της Λωρίδας, το Ισραήλ πρέπει επειγόντως να τερματίσει τη στρατιωτική κατοχή στη Δυτική Όχθη και την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Μόνο τότε μπορούμε να επιδιώξουμε πολιτικές συμφωνίες, που θα φέρουν δικαιοσύνη και ισότητα και στους δύο λαούς. Το όραμά μου ταυτίζεται με αυτό του κινήματος «Μια Γη για Όλους» – δύο κυρίαρχα κράτη σε μια κοινή πατρίδα, που βασίζονται στην αμοιβαία αξιοπρέπεια και την αλληλεξάρτηση.
Σε ευχαριστούμε πολύ!
*Η συνέντευξη με τη συντρόφισσα Orit πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Κόκκινη» φύλλο 29ο (Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 2025), που κυκλοφορεί.
————————————————————————
«STOP THE DESTRUCTION IN GAZA NOW
END THE OCCUPIED IMMEDIATELY»
Interview with Israeli anti-Zionist Orit Marom
*The interview was conducted for «Kokkini» («The Red«) and translated from English by Kiki Stamatogianni.
The following is an interview with Israeli comrade Orit Marom. We met her at the solidarity demonstration for the Palestinian people on August 26 in Thessaloniki. There, she had come down with her family. She was holding a bilingual picket, in Hebrew and English, where she denounced the genocide in Gaza.
In our newspaper, “The Red”, we embrace a very different perspective on how Palestine can find peace, from the perspective of comrade Orit: We believe that the two-state solution is absolutely disastrous for the Palestinian people and will lead to the creation of a Palestinian vassal state-bandustan, which will simply police the Palestinians instead of the Israeli army. In contrast, in “The Red” we are committed to the goal of a unified socialist Palestine, “from the river to the sea”, part of the socialist federation of the Levant (Middle East). However, we recognize that comrade Orit is an active fighter against the genocide of Gaza and against Zionism. In other words, she is “on the right side of History,” especially since she is against her own government and on the side of the Palestinians. Clearly, Orit is one of us. And we feel very proud to have met her and to host her interview in our newspaper.
• Would you like to tell us a few things self about yourself? How long have you been active in the struggle against war and in solidarity with Palestine?
I left Israel about two years ago, and for the past year I have been living in Greece. In recent years, I feared that my family and I would eventually be forced to leave Israel because of the unbearable political reality — and sadly, this fear has come true.
I grew up in Zionist socialist youth movements, where I became politically active at a young age. It took me time, however, to recognize the profound injustices at the heart of the Zionist project. Since my youth, I have been engaged in movements opposing the occupation and struggling for peace.
Today, I still wish I could speak and dream freely about peace, but the word feels painfully distant — light years away from the grim reality unfolding daily in the occupied territories and in Gaza. Although you saw me at a demonstration against the genocide in Gaza, it is important to understand that the destruction and starvation there are part of a broader process of dehumanizing the Palestinian people.
• In Israeli society, it seems that the movement against the far-right Netanyahu government and in favor of a ceasefire with the return of the hostages is very dynamic. On the other hand, we have the impression that the size of the solidarity movement with the Palestinians is much more limited. Do you want to develop this topic further?
The protests against the far-right government are indeed strong and dynamic, but most of those participating — from the center and even parts of the left — still hold on to a sense of Jewish supremacy in the region. They are willing to fight for democracy, but they fail to see the essential link between democracy and the occupation. A state cannot call itself democratic while ruling over millions of people who are denied basic rights. This is a deep contradiction within Israeli society, one that many prefer to deny.
Regarding the hostages, it was only in recent months that the broader Israeli public began to call seriously for a ceasefire, realizing that this is the only way to bring them home alive. The radical left understood this from the very beginning: that a comprehensive deal should have been reached in the first weeks after October 7 — without embarking on a campaign of revenge and destruction — in order to release those who were kidnapped. The hostages, brutally and cruelly abducted by the murderous terrorist organization Hamas, remain trapped not only in its hands but also in the hands of the Israeli government, which repeatedly refuses to secure their release. This dual captivity is an unimaginable tragedy.
• About 20% of Israel’s population is Arab – excluding the residents of the occupied West Bank. And, as far as we know, this is the poorest and most degraded 20%. Are these Arabs participating in the movement against Netanyahu and in favor of an immediate ceasefire? Are they active within Israeli anti-war organizations? What percentage of Arabs is, on the contrary, integrated into the Israeli state and enlisted in its war effort?
I don’t believe it is my place to speak on behalf of Palestinian citizens of Israel. What I can say is that they are present in the protests against government policies. Recently, the High Follow-Up Committee for Arab Citizens organized two major demonstrations in which Palestinian citizens marched alongside Jewish Israelis — a shared show of opposition to the state’s war policy (The Guardian).
At the same time, their position is incredibly fragile, especially since October 7. These communities have long faced systemic discrimination, but in recent months, they have also become targets of intensified incitement and repression. While Jewish protesters like myself may endure verbal or even physical attacks, Palestinian citizens of Israel face an even higher level of risk — from both the public and the authorities. Their engagement in public protest comes at a significant personal cost, placing them in an especially vulnerable and exposed situation.
• Are there any workers’ unions within Israeli society that are demonstrating, in some way, in favor of a ceasefire and against the war? How successful was the general strike in Israel that was held in favor of an immediate ceasefire for the return of the hostages?
As Michael Sfard recently wrote in Haaretz, not a single professional or workers’ union in Israel has dared to speak out against the genocide in Gaza. Neither the Histadrut (the general workers’ federation), nor the Medical Association in the face of the systematic destruction of Gaza’s health system and the killing of medical personnel, nor the teachers’ organizations in the face of the destruction of Gaza’s education system, nor the Bar Association has raised its voice against the ongoing atrocities.
• The movement of young people against conscription into the Israeli army seems to be developing promisingly. To what extent is it taking on mass characteristics?
This movement is indeed a source of encouragement, as it demonstrates that there are young people, as well as reservists, who recognize that they are being conscripted to carry out war crimes. While it has not yet reached the scale of a mass movement, it nonetheless offers a glimmer of hope, showing that there are those who refuse to align themselves with the prevailing Israeli consensus.
• What is your opinion, comrade Orit, about the prospects of the anti-war struggle? How can the war in the Middle East finally stop?
The destruction of Gaza must stop immediately — this is not a war. In parallel with an Israeli withdrawal from Gaza and massive international aid to rebuild the Strip, Israel must urgently end its military occupation in the West Bank and East Jerusalem. Only then can we pursue political agreements that bring justice and equality to both peoples. My vision aligns with that of the movement ‘A Land for All’ — two sovereign states in one shared homeland, rooted in mutual dignity and interdependence.
Thank you very much!
Orit Marom, 49 years old, Israeli, living in Greece
The interview with comrade Orit was first published in the newspaper «The Red«, issue 29, September – October 2025, which is currently in circulation.
Η ΚΟΚΚΙΝΗ 