Η Γάζα, που συνεχίζει και αντιστέκεται με το όπλο στο χέρι. Όσο και αν ματώνει. Όσο συντριπτική και αν είναι η στρατιωτική υπεροχή των σιωνιστών και των βορειοαμερικανών ιμπεριαλιστών. Αυτό είναι το μόνο γεγονός, που θα έχει σημασία από τις μέρες που ζούμε. Και για όλες τις επόμενες δεκαετίες. Μα και για τις μελλοντικές γενιές. Η γενοκτονία της Γάζας, του σύγχρονου «γκέτο της Βαρσοβίας».

Και η ζωή που θα έχουμε ζήσει, θα ζυγίζεται και θα μετριέται από το τι κάναμε αυτές τις μέρες για την Παλαιστίνη. Από το αν ξεσηκωθήκαμε ή όχι, για να σταματήσει η σφαγή των αθώων από τον πάνοπλο Γολιάθ του ισραηλινού στρατού. Και από τίποτε άλλο.

Το πώς θα κλιμακώσουμε τον αγώνα για την Παλαιστίνη, για τη νίκη των όπλων της, αυτό θα είναι το μέτρο της αξιοσύνης μας. Να υπερασπίσουμε τη Γάζα από τους φονιάδες.

Γι’ αυτό πρέπει να φτάσει ο στόλος της αλληλεγγύης στη Γάζα. Γι’ αυτό πρέπει να σπάσει ο αποκλεισμός και να μπουν στην πολιορκημένη πόλη τρόφιμα, νερό, φάρμακα και εφόδια για να μην αφανιστεί ο πληθυσμός.

Γι‘ αυτό πρέπει να σηκωθεί η εργατική τάξη της Δύσης στο πόδι, προκειμένου να κόψει κάθε στήριξη και οικονομική συναλλαγή των χωρών τους με το Ισραήλ. Γι’ αυτό το κίνημα αλληλεγγύης με την Παλαιστίνη πρέπει να φτάσει παντού και να ενωθεί με όλα τα άλλα κινήματα σε ένα ορμητικό αντιιμπεριαλιστικό και αντικαπιταλιστικό ποτάμι (μπορείτε να διαβάσετε περισσότερα στις σελ. 7, 10-13 του παρόντος φύλλου).

Διότι, αν παραδοθεί τελικά η Γάζα, αν οι σιωνιστές και οι ιμπεριαλιστές συντρίψουν την Παλαιστινιακή Αντίσταση, και για την ίδια την εργατική τάξη και τα κινήματα των καταπιεσμένων της Δύσης θα ακολουθήσει η απογοήτευση, η ήττα και η διάλυση. Και μαζί θα γιγαντωθεί η ήδη επικίνδυνη άκρα δεξιά που διεκδικεί πλέον τόσο το πεζοδρόμιο όσο και την κάλπη σε Βρετανία, Γερμανία, Γαλλία και άλλες χώρες (βλ. περισσότερα στις σελ. 8, 9).

Διότι η Ευρώπη των σχετικά ήπιων κοινωνικών συγκρούσεων έχει πια πεθάνει. Το ίδιο και οι ΗΠΑ της κοινωνικής σταθερότητας. Τώρα ξεκινά η εποχή του ReArm Europe και της μεγάλης αστάθειας, τόσο στο συνολικό δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο όσο και μέσα στις ΗΠΑ (βλ. σελ. 16). Και η εργατική τάξη και τα κοινωνικά κινήματα ή θα διεκδικήσουμε με ταξικό πόλεμο τα δικαιώματά μας ή θα βιώσουμε το «ουαί τοις ηττημένοις» και την επέλαση της φαιάς πανώλης πάνω στα κόκκαλά μας.

Τόσο η συντριβή της Αριστεράς στη Βολιβία (βλ. σελ. 6) όσο και η μαζική εξέγερση στο Νεπάλ κατά της εξημερωμένης και νεοφιλελεύθερης πλέον κυβερνητικής «Αριστεράς» (βλ. σελ. 4) αποδεικνύουν το αληθές του αφορισμού του Γάλλου επαναστάτη του 18^ου αιώνα Σαιν Ζυστ: «Όποιος κάνει μισή μόνο Επανάσταση, σκάβει τον ίδιο του τον λάκκο».

Στην Ελλάδα, δεν υπάρχει, ακόμα, μαζικό ρατσιστικό κίνημα που να διεκδικεί την κυριαρχία στον δρόμο, όπως στη Βρετανία. Όμως, οφείλουμε να το αναγνωρίσουμε, η κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας και τα ΜΜΕ κάνουν ό,τι μπορούν για να κλωσήσουν με θέρμη το αυγό του φιδιού. Ο νέος ρατσιστικός νόμος του Πλεύρη έρχεται να απογυμνώσει τις/τους μετανάστ(ρι)ες από τα τελευταία τους δικαιώματα.

Η κυβέρνηση Μητσοτάκη θα έπρεπε να είχε καταρρεύσει προ πολλού. Τόσο για το έγκλημα στα Τέμπη και στην Πύλο όσο και για τα απανωτά σκάνδαλα, στα οποία εμπλέκονται κορυφαία στελέχη της. Όμως, μένει ακλόνητη στη θέση της εξαιτίας της ανύπαρκτης αντιπολίτευσης, που είναι οργανικά ανίκανη να εμπνεύσει τις μάζες με το πρόγραμμά της και να καθοδηγήσει αγώνες.

Τώρα, η κυβέρνηση της Δεξιάς, προσπαθεί να συσπειρώσει όλη τη δεξιά πολυκατοικία, ανοίγοντας την αγκαλιά της στον ακραία νεοφιλελεύθερο Λοβέρδο και κλείνοντας το μάτι στον κόσμο των νοικοκυραίων, των ρατσιστών και μισαλλόδοξων, που φιλοδοξούν να γίνουν κυνηγοί κεφαλών μεταναστ(ρι)ών.

Αυτό που αντιστοιχεί στην Αριστερά είναι να σημάνει άμεσα αντιρατσιστικό και αντιφασιστικό συναγερμό. Να κάνει σημαία της την υπεράσπιση των πιο χτυπημένων κομματιών της εργατικής τάξης, των μεταναστριών και προσφυγι(σσ)ών, των λοατκια+ ανθρώπων, των ανάπηρων, των Ρομά, όσων ανήκουν σε εθνικές μειονοτικές ομάδες και βεβαίως του παλαιστινιακού λαού. Η ενότητα των από κάτω, η υπεράσπιση των καταπιεσμένων, η συλλογική απάντηση απέναντι σε έναν συνολικό εκμεταλλευτή και καταπιεστή μπορεί να αποτελέσει τη μόνη ανάσα.

Η εργατική απεργία του Οκτώβρη, όπως και οι διαδηλώσεις αλληλεγγύης στην Παλαιστίνη τις επόμενες ημέρες, δεν είναι επετειακές τελετουργίες, που πρέπει απλώς να διεκπεραιωθούν. Είναι κινητοποιήσεις, για να συσπειρώσουμε τον κόσμο της εργασίας και των κινημάτων ενάντια στην εγκληματική, ρατσιστική, αντεργατική, πολεμόχαρη και φιλοσιωνιστική κυβέρνηση Μητσοτάκη.

«Επειδή όποιος δεν μοιραστεί τώρα τον αγώνα, θα μοιραστεί την ήττα» (Μπ. Μπρεχτ).

Το «Σημείωμα της Σύνταξης» δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Η Κόκκινη» φύλλο 29ο (Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 2025) που κυκλοφορεί.