Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

To φιάσκο των διαπραγματεύσεων για το ουκρανικό

Ποιος είναι ο στόχος που επιχειρούν να πετύχουν οι ΗΠΑ στις διαπραγματεύσεις με τον Πούτιν;

Απέναντι στην Ουκρανία, η επιδίωξη του προέδρου Τραμπ ήταν πολύ ξεκάθαρη. Οι ΗΠΑ απαίτησαν και πήραν με ευκολία τα δικαιώματα εξόρυξης των κοιτασμάτων σπάνιων ουκρανικών γαιών, αξίας εκατοντάδων δισεκατομμυρίων ευρώ. Το αντάλλαγμα ήταν η εξόφληση των –πολύ μικρότερης αξίας συγκριτικά- όπλων και πολεμοφοδίων, με τα οποία είχαν εξοπλίσει την Ουκρανία ενάντια στη Ρωσία τα τελευταία χρόνια.

Όμως απέναντι στη Ρωσία ποιο ήταν το ζητούμενο; Για ποιον λόγο ο Τραμπ έδειξε με κάθε τρόπο στη διμερή συνάντηση στην Αλάσκα, αλλά και όλο το προηγούμενο διάστημα, πως ευνοεί τον Πούτιν; Και μάλιστα, τόσο απέναντι στον πρόεδρο της Ουκρανίας Ζελένσκι όσο και απέναντι στους παραδοσιακούς συμμάχους των ΗΠΑ, την Ευρωπαϊκή Ένωση;

Η κύρια διακύβευση, που διεκδικούν με κάθε μέσο οι ΗΠΑ στο ουκρανικό, είναι το να κλείσουν όπως–όπως το θέμα και να προσεγγίσουν άμεσα τη Ρωσία, προσδοκώντας πως έτσι θα αποτραβηχτεί ο Πούτιν από τη συμμαχία του με την Κίνα.

Με άλλα λόγια: Το νέο επιτελείο των ΗΠΑ και ο Τραμπ δεν χάνουν από τη σκόπευσή τους τον κύριο ιμπεριαλιστή ανταγωνιστή τους, το κινέζικο κράτος. Και θεωρούν πως η προηγούμενη ηγετική ομάδα υπό τον πρόεδρο Μπάιντεν, με το να επικεντρωθεί στην αντιπαράθεση με τη Ρωσία του Πούτιν, έχασε σε δύο επίπεδα. Πρώτον, φορτώθηκε με υπέρογκα στρατιωτικά έξοδα για τον ουκρανικό πόλεμο, χρήματα που τελικά πετιόντουσαν σε ένα άπατο πηγάδι. Και δεύτερον, έχαναν από τα μάτια τους τον στρατηγικό ανταγωνιστή των ΗΠΑ, την Κίνα. Τον μόνο που κερδίζει τόσο από την αποδυνάμωση της Δύσης όσο και από την εξάντληση της Ρωσίας.

Όμως, είναι εξαιρετικά δύσκολο για τις ΗΠΑ να καταφέρουν να αποσπάσουν τη Ρωσία από τους στενούς δεσμούς της με την Κίνα. Είναι πολύ πιο πιθανό να δημιουργήσουν μονάχα τριβές και προβλήματα μέσα στο ίδιο το στρατόπεδο του ΝΑΤΟ, παρόλο που οι ηγέτες των βασικών ευρωπαϊκών ιμπεριαλιστικών χωρών προσπαθούν να προσαρμοστούν στον Τραμπ και είναι ανίκανοι να υψώσουν το ανάστημά τους απέναντί του.

Με λίγα λόγια, η απόπειρα του Τραμπ να τελειώσει τον ουκρανικό πόλεμο, αποδεικνύεται μια μεγαλοπρεπής τρύπα στο νερό.

Η χιλιοβομβαρδισμένη Γάζα συνεχίζει να αντιστέκεται. Και οι «συμφωνίες του Αβραάμ» θάφτηκαν οριστικά στην πειρατική ισραηλινή επιδρομή στη Ντόχα

Αλλά ούτε και το σχέδιο συντριβής της Παλαιστινιακής Αντίστασης και επαναφοράς των συμφωνιών του Αβραάμ στη Μέση Ανατολή έχει καλύτερη τύχη.

Φυσικά, το μακελειό στη Γάζα δεν έχει τελειωμό. Οι επιβεβαιωμένοι νεκροί Παλαιστίνιοι από την αρχή του πολέμου πλησιάζουν πλέον τους 65.000, ενώ αυξάνουν κάθε μέρα και οι νεκροί από ασιτία. Φυσικά, η μεγάλη πλειονότητα των θυμάτων είναι γυναικόπαιδα και γέροι.

Το Ισραήλ περνά πολύ σοβαρή πολιτική κρίση, τόσο στο εσωτερικό του με το μαζικό κίνημα υπέρ της εκεχειρίας όσο και στις διεθνείς σχέσεις του πρακτικά με ολόκληρο τον πλανήτη. Ακόμη–ακόμη και με τις ίδιες τις ΗΠΑ, που φαίνεται πως αρχίζουν να δυσανασχετούν με τον ανεξέλεγκτο τοποτηρητή τους, που πότε προσπαθεί να τις παρασύρει σε πόλεμο με το Ιράν, πότε ρισκάρει να τινάξει στον αέρα τις στενές σχέσεις ΗΠΑ–αραβικών κρατών του Κόλπου.

Όπως και οι ΗΠΑ, το Ισραήλ βουλιάζει σε μια κινούμενη άμμο. Με κάθε κίνησή του εμπλέκεται χειρότερα και είναι όλο και πιο δύσκολο να ξεφύγει από τη δεινή θέση όπου έχει βρεθεί. Και όπως και ο Τραμπ, ο Νετανιάχου αντιδρά απέναντι στην πιεστική  πραγματικότητα με κρίση μεγαλείου και παράνοια: «Θα γίνουμε σούπερ–Σπάρτη» ήταν κάποιες από τις δηλώσεις του, μετά τον ισραηλινό βομβαρδισμό της πρωτεύουσας του Κατάρ.

Η μόνη ποιοτική διαφορά ανάμεσα σε ΗΠΑ και Ισραήλ, ανάμεσα σε Τραμπ και Νετανιάχου, είναι πως το Ισραήλ και ο ηγέτης του βιώνουν το αδιέξοδο της πολιτικής τους σε κρίση παροξυσμού.

Οι ΗΠΑ, φαίνεται πιο πιθανό αυτή τη στιγμή, να στηρίξουν απόλυτα το Ισραήλ στη γενοκτονία της Γάζας, προκειμένου να εξασφαλίσουν μια ορατή και αδιαμφισβήτητη επιτυχία κατά των αραβικών και όλων των εκμεταλλευόμενων λαών στη Μέση Ανατολή. «Η Γάζα πρέπει να αδειάσει από τους κατοίκους της», αυτός είναι ο ξεκάθαρος στόχος των ιμπεριαλιστών. Και επιλέγουν τη φυγή προς το κενό, όσο υπερφίαλο και αν είναι αυτό το σχέδιο.

Από τη δική μας τη μεριά, η ηρωική αντίσταση στη Γάζα είναι το αντίστοιχο της αντιναζιστικής εξέγερσης στο εβραϊκό γκέτο της Βαρσοβίας το 1943. Δεν πρέπει να αφήσουμε να σβήσει η ελπίδα, δεν πρέπει να πέσει η Γάζα στους γενοκτόνους του ισραηλινού στρατού.

Και όσο η κρίση και τα αδιέξοδα στην ιμπεριαλιστική μητρόπολη πληθαίνουν. Όσο το κυνήγι των μεταναστ(ρι)ών από την ICE και την Εθνοφρουρά εντείνει την κοινωνική πόλωση. Όσο η εκτέλεση του ακροδεξιού Τσάρλι Κερκ προαναγγέλλει ένα κυνήγι μαγισσών στα πανεπιστήμια και στα ΜΜΕ των ΗΠΑ. Τόσο ανεβαίνει η σημασία της δράσης των κινημάτων και της εργατικής τάξης μέσα στην ίδια την καρδιά του κτήνους.

Υπέρ της Παλαιστινιακής Αντίστασης. Υπέρ των ανοιχτών συνόρων και της νομιμοποίησης των μεταναστριών και των προσφύγων. Υπέρ των δικαιωμάτων των τρανς ανθρώπων. Για μια κοινωνία για τις/τους εργάτ(ρι)ες και όχι για τους δισεκατομμυριούχους.

*To παραπάνω άρθρο είναι δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Η Κόκκινη», φύλλο 29ο (Σεπτέμβρης – Οκτώβρης 2025), που κυκλοφορεί.