Τέλος του πρώτου μήνα. Ακόμα δεν μπορούμε να μιλήσουμε αγγλικά

Γράφει η Ferhan Yetisal*

Στο τέλος του πρώτου μας μήνα στο Λονδίνο, όλες οι μεγάλες ελπίδες που είχαμε για τα αγγλικά, έμοιαζαν να βυθίζονται σιγά-σιγά στον βυθό του ποταμού Τάμεση. Ίσως δεν ήμασταν ανίκανες να μιλήσουμε, αλλά, όταν μιλούσαμε, οι συνομιλητές μας δεν καταλάβαιναν ή δεν ήθελαν να καταλάβουν.

Το Σάββατο το πρωί, όταν μάθαμε ότι στο Dalston γινόταν λαϊκή αγορά με φρούτα και λαχανικά,  ξεκινήσαμε αμέσως με την ελπίδα ότι θα μας ανέβαζε το ηθικό και θα έφερνε λίγο χρώμα στην κουζίνα μας. Πήραμε μαζί μας τις πάνινες τσάντες μας και στο τέλος του ήσυχου δρόμου όπου βρισκόταν το νοικιασμένο σπίτι μας, περιμέναμε το λεωφορείο 243. Εκείνη την εποχή, στο Λονδίνο πληρώναμε για να επιβιβαστούμε στα λεωφορεία, και μάλιστα απευθείας στον οδηγό. Όταν έφτασε το λεωφορείο, είχα την τιμή να αγοράσω τα εισιτήρια, καθώς ήμουν μπροστά από τη Μπαχάρ. Με τεράστια αυτοπεποίθηση, με την αλαζονεία ενός αποφοίτου φιλολογίας, γύρισα προς τον οδηγό και του είπα:

«Could you please issue two tickets for Dalston?» (Μπορείτε να μας εκδώσετε δύο εισιτήρια για το Dalston;)

Είμαι ευγενική, ευγενική, σχεδόν σαν να απευθύνομαι στην βρετανική βασιλική οικογένεια. Από τη στιγμή που φτάσαμε, κάθε φορά που μιλούσαμε αγγλικά, συναντούσα εκείνο το ενοχλητικό βλέμμα. Αλλά ο οδηγός με κοίταξε με κακό βλέμμα, σαν να του είχα κλέψει κάτι από την τσέπη του. Τότε ξαφνικά, με μια φωνή που μου τρύπησε τα αυτιά, φώναξε: «MOVE! (Κουνήσου)».

Εκείνη τη στιγμή, όλα τα κεφάλια στο γεμάτο λεωφορείο στράφηκαν προς το μέρος μου. Σαν ένας κομπάρσος που ξέχασε τις ατάκες του στη μέση της σκηνής του θεάτρου, προχώρησα μέσα στο λεωφορείο σε κατάσταση σοκ. Καθ’ όλη τη διαδρομή, συζητούσαμε με τη φίλη μου γιατί μας φέρονταν έτσι, αλλά δεν καταλαβαίναμε το λόγο. Ήμασταν πλέον πτυχιούχες φιλολογίας, μιλούσαμε καλά αγγλικά, αλλά στο Λονδίνο, όπου ήρθαμε με υπερηφάνεια, το να μιλήσουμε αγγλικά με οποιονδήποτε είχε γίνει για μας περισσότερο θέμα θάρρους παρά γλωσσικής ικανότητας.

Ακόμα και για μια απλή αγορά γινόταν μεγάλη μάχη. Ακόμα και για να αγοράσουμε δύο αυγά από το μπακάλικο της γειτονιάς, προσπαθούσαμε να φορτώσουμε η μία στην άλλη τη δουλειά με ανόητες δικαιολογίες όπως «Πήγαινε εσύ, είναι η σειρά σου», και δεν θέλαμε να μιλήσουμε αγγλικά συμπεριλαμβανομένου και του Ινδού μπακάλη.

Το Λονδίνο μας δοκίμαζε με τα αγγλικά, κι εμείς κάναμε πρακτική κάθε μέρα με ένα νέο τραύμα αγγλικών. Αλλά δεν πειράζει, ακόμα και χωρίς γλώσσα, ήμασταν ακόμα όρθιες.

*Η Ferhan Yetisal γεννήθηκε το 1965 στην Άγκυρα. Αφού ολοκλήρωσε τις σπουδές της στην Αγγλική Φιλολογία στη Σαμψούντα, εγκαταστάθηκε στο Λονδίνο, όπου σπούδασε Ψυχολογία. Εργάστηκε για πολλά χρόνια ως θεραπεύτρια σε κέντρα απεξάρτησης. Ζει στο Λονδίνο εδώ και 39 χρόνια και τα τελευταία 7 χρόνια απολαμβάνει τη συνταξιοδότησή της, γράφοντας τις αναμνήσεις της μεταξύ Λονδίνου και Λέσβου.

Μετάφραση από τα τουρκικά: Lale Alatli