Στις 16 Νοέμβρη του 1927, αυτοκτόνησε ο Άντολφ Γιόφφε, σοβιετικός διπλωμάτης και στενός φίλος του Τρότσκι.

Ήταν η συγκυρία όπου η σταλινική γραφειοκρατία είχε αρχίσει να καθαιρεί και να πετάει έξω από το κόμμα τα καλύτερα επαναστατικά στελέχη. Ενώ σε λίγες εβδομάδες θα στέλνονταν μαζικά σε εξορία, στη Σιβηρία και την Κεντρική Ασία, πέντε χιλιάδες αγωνιστ(ρι)ες της Αριστερής Αντιπολίτευσης.

Μόλις δύο ημέρες πριν την αυτοκτονία του Γιόφφε, είχε διαγραφεί από το κόμμα ο Τρότσκι, ο ιδρυτής και ηγέτης του Κόκκινου Στρατού.

Ο Γιόφφε, σημαντικό στέλεχος της ρωσικής αντιπολίτευσης, είχε αποφασίσει να φύγει μόνος του από τη ζωή, μην αντέχοντας τους πόνους από τη νευροπάθεια που τον τυραννούσε. Η γραφειοκρατία και ο ίδιος ο Στάλιν προσωπικά, είχαν αρνηθεί εκδικητικά να του εγκρίνουν τη θεραπεία για να ανακουφιστεί από τους πόνους.

Ο Γιόφφε, στο τελευταίο γράμμα του, που απευθύνεται στον Τρότσκι, καταγγέλλει με έμφαση τις άθλιες μεθόδους των γραφειοκρατών ενάντια στους επαναστάτες αντιπάλους τους.

Αλλά το τμήμα του τελευταίου γράμματος του Γιόφφε, που έχει μείνει κλασικό στην επαναστατική φιλολογία, είναι αυτό όπου κριτικάρει τον ίδιο τον Τρότσκι, με συντροφικό αλλά αυστηρό τόνο και διεισδυτικότητα:

«Εσύ και εγώ, αγαπητέ Λεβ Νταβίντοβιτς, είμαστε συνδεδεμένοι με δεκαετίες συντροφικής δουλειάς και, θα ήθελα να πιστεύω, προσωπικής φιλίας. Αυτό θεωρώ πως, αποχαιρετώντας σε, μου δίνει το δικαίωμα να σου γράψω το που νομίζω πως έχεις κάνει λάθος.

Δεν αμφέβαλλα ποτέ για την ορθότητα του δρόμου που χάραζες και, όπως γνωρίζεις, έχω πορευτεί μαζί σου για περισσότερα από είκοσι χρόνια, από την εποχή της «διαρκούς επανάστασης».

Όμως, πάντοτε θεωρούσα ότι σου έλειπε η αλύγιστη θέληση του Λένιν, η απροθυμία του να υποχωρήσει, η ετοιμότητά του να παραμείνει μόνος στον δρόμο που θεωρούσε σωστό, αναμένοντας τη μελλοντική πλειοψηφία, τη μελλοντική αποδοχή από όλους της ορθότητας του δρόμου του.

Πολιτικά είχες πάντα δίκιο, ξεκινώντας από το 1905. Και σου έχω επαναλάβει αρκετές φορές ότι έχω ακούσει με τα ίδια μου τα αφτιά τον Λένιν να ομολογεί ότι, το 1905, εσύ είχες δίκιο και όχι αυτός. Δεν λέει κανείς ψέματα προτού πεθάνει και τώρα σου λέω ξανά το ίδιο πράγμα […]

Όμως, έχεις εγκαταλείψει πολλές φορές το δίκιο σου για χάρη μιας υπερτιμημένης συμφωνίας, ενός συμβιβασμού. Αυτό είναι λάθος […] Η εγγύηση για να κερδίσεις το δίκιο σου βρίσκεται αποκλειστικά στην ακραία απροθυμία να υποχωρήσεις, στην πιο αυστηρή ευθύτητα, στην απόλυτη απόρριψη κάθε συμβιβασμού.

Σε αυτά τα πράγματα κρύβεται το μυστικό των επιτυχιών του Λένιν»