Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Το ερώτημα δεν έχει ακαδημαϊκό χαρακτήρα. Η ένταση  στο Αιγαίο και η κόντρα για τις ΑΟΖ φέρνουν όλο και πιο κοντά το ενδεχόμενο θερμού επεισοδίου ή ακόμα και πολεμικής αναμέτρησης ανάμεσα σε Τουρκία και Ελλάδα.

Σε έναν κόσμο όπου αυξάνονται η αστάθεια και οι ανταγωνισμοί για τις σφαίρες επιρροής, δίπλα στη Μέση Ανατολή και τον πόλεμο στη Συρία, μια ένοπλη σύγκρουση Ελλάδας – Τουρκίας μπορεί  να λειτουργήσει σαν τη σπίθα σε λιβάδι με ξερά χόρτα. Αλλά, ακόμη κι αν η ελληνοτουρκική  σύγκρουση περιοριστεί σε έκταση και χρόνο, θα σημαίνει απώλειες σε ζωές αθώων ανθρώπων, μαζική επιστράτευση εργαζομένων για να πάνε να σκοτώσουν και να σκοτωθούν, κατακόρυφη αύξηση του εθνικιστικού μίσους και χρυσές ευκαιρίες για «τους εμπόρους της σφαγής». Πάνω από όλα όμως θα ανοίξει  το δρόμο για τους φασίστες, που ήδη διατηρούν αρκετά υψηλά ποσοστά και οργανωμένη βάση και στις δύο χώρες.

«Όταν τα επιχειρήματα κάνουν  τον  ιδρώτα να  κυλά,  οι αποδείξεις θα αναγκάσουν να χυθεί αίμα» (Σαίξπηρ)

Το να τοποθετηθούμε στο αν η ελληνική άρχουσα τάξη στην αναμέτρησή  της με την τουρκική είναι αμυντική ή όχι, σημαίνει πως επιλέγουμε εντελώς διαφορετικά καθήκοντα για τις  οργανώσεις της  Αριστεράς στην Ελλάδα. Αυτό θα είναι κρίσιμο, ιδιαίτερα για τους συντρόφους που θα κληθούμε στα όπλα.

Γράφει στην  ιστοσελίδα «Ίσκρα» ο Βασίλης  Λιόσης: «Ο πόλεμος από  την πλευρά της Ελλάδας θα είναι ένας δίκαιος πόλεμος». Επιχειρηματολογεί λίγο πιο  πάνω ο αρθρογράφος: «Σε κάθε περίπτωση, η ελληνική αστική τάξη  στον ανταγωνισμό της με  την τουρκική,  δεν μπορεί αντικειμενικά να  παραστήσει τον  τσαμπουκά της υπόθεσης. Όχι γιατί είναι φιλειρηνική, αλλά  γιατί δεν της το επιτρέπει η θέση  και η  δυναμική της». 

Και το συμπέρασμα: «…Τι οφείλουν να κάνουν οι κομμουνιστές; Η απάντηση είναι μία και  μοναδική. Κάθε πατριώτης,  κάθε προοδευτικός πολίτης,  κάθε κομμουνιστής οφείλει  να υπερασπίσει την εδαφική ακεραιότητα της πατρίδας του. Κανείς δεν δικαιούται να σφυρίζει αδιάφορα. Τα συνθήματα του τύπου “να μην γίνουμε κρέας για τα κανόνια”, είναι πασιφιστικά συνθήματα που δεν ανταποκρίνονται επ’ ουδενί στις σημερινές συνθήκες. Ο πόλεμος από την πλευρά της  Ελλάδας θα είναι ένας  δίκαιος πόλεμος».

Το άρθρο που επιλέξαμε να παραθέσουμε («ο πόλεμος, οι  κομμουνιστές  και τα ελληνοτουρκικά») είναι ένα από τα εκατοντάδες «πατριωτικά» κείμενα που αναρτούνται σε ιστοσελίδες της Αριστεράς τους τελευταίους μήνες. Πιστεύουμε όμως  πως έχει μια ξεχωριστή αξία επειδή ο συγγραφέας του χρησιμοποιεί αριστερό λεξιλόγιο και επιχειρεί αναφορές στους κλασικούς του μαρξισμού και ιδιαίτερα στον Λένιν (!) για να στηρίξει τα συμπεράσματά του.

Τέλος, ο αρθρογράφος δεν παραλείπει να αποδώσει εύσημα στη ΛΑΕ που η πολιτική της στα ελληνοτουρκικά και το Μακεδονικό «βρίσκεται σε θετική κατεύθυνση». Μ΄ άλλα λόγια η ΛΑΕ επιδοκιμάζεται επειδή ενστερνίζεται όλο και περισσότερο τα εθνικιστικά επιχειρήματα περί «αλυτρωτισμού των Σκοπίων» και ανάγκης «αντιμετώπισης της τουρκικής απειλής».      

Τα λάθη της ανάλυσης των «υπερασπιστών της πατρίδας»

«Πρώτο σου λάθος, από κούνια να είσαι δούλος.

Δεύτερο, δούλος  σε  κατάδουλη εποχή» (Βάρναλης)

Η Αριστερά σε καιρό ειρήνης πάντα παλεύει να φτιάξει τη δική της πολιτική πρόταση για την  κοινωνία και τις δικές της οργανώσεις – σωματεία, κόμματα – για να  υπερασπίσει την εργατική τάξη. Είναι δυνατόν σε καιρό πολέμου να παραδίνεται αμαχητί στην  αστική τάξη; Είναι δυνατόν τα μέλη  της Αριστεράς να θεωρούν καθήκον τους να βάλουν το κεφάλι τους κυριολεκτικά στον πάγκο  του χασάπη, υποτασσόμενοι στην πειθαρχία του στρατού της αστικής τους τάξης; Του στρατού που έχει στην ιστορία του τρία πραξικοπήματα και έναν αιματηρότατο εμφύλιο πόλεμο ενάντια στην Αριστερά; Είναι δυνατόν, ειδικά στο ενδεχόμενο πολέμου που είναι ζήτημα  ζωής και θανάτου, η Αριστερά να χάνει  ολοκληρωτικά την πολιτική της ανεξαρτησία και να στέλνει τα παιδιά της στη σφαγή κάτω από τη σημαία του ταξικού της εχθρού;   

Ένα δέντρο το  αναγνωρίζεις από  τους καρπούς του και μια πολιτική ανάλυση από τα καθήκοντα που βάζει. Η ανάλυση των «αριστερών πατριωτών» είναι προβληματική και αδιέξοδη. Και δεν έχει σχέση με το πραγματικό επίδικο  του ανταγωνισμού ανάμεσα σε Ελλάδα και Τουρκία.

«Το αντικείμενο του πόθου» και της τουρκικής αλλά και της ελληνικής αστικής τάξης είναι πρώτα και κύρια τα φιλέτα των υδρογονανθράκων. Τούρκοι και Έλληνες καπιταλιστές διαγκωνίζονται για το ποια πλευρά θα εκμεταλλευτεί τις ΑΟΖ. Και η ελληνική πλευρά είναι αυτή που επιχειρεί να περικυκλώσει την Τουρκία, αποκλείοντάς την ουσιαστικά από την εκμετάλλευση των υδρογονανθράκων της Ανατολικής Μεσογείου και πιέζοντας για τη μετατροπή του Αιγαίου σε αποκλειστικά ελληνική θάλασσα.

Και, τελευταίο στη σειρά αλλά όχι σε σημασία: Στον ανταγωνισμό της  με την Τουρκία η Ελλάδα έχει ξεκάθαρα το δυτικό ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο στο πλευρό της. Η ελληνική κυβέρνηση είναι πλέον το αγαπημένο παιδί του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ στην περιοχή. Στρατηγικός σύμμαχος της Ελλάδας απέναντι στην Τουρκία είναι το Ισραήλ, το μαντρόσκυλο του ιμπεριαλισμού και μαζί του ο δικτάτορας Σίσυ της Αιγύπτου. Ενώ η Τουρκία προσπαθεί να ελιχθεί χρησιμοποιώντας και τις σχέσεις της με το αντίπαλο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο Ρωσίας και Ιράν.

Κάποτε, οι «υπερασπιστές της πατρίδας» μέσα στην ελληνική Αριστερά είχαν κάνει σημαία τους πως «η Τουρκία προκαλεί με την κάλυψη του ΝΑΤΟ και των ΗΠΑ», πως το να υπερασπίσεις την Ελλάδα από την «τουρκική επιθετικότητα» είναι στην πράξη αντιϊμπεριαλιστικός αγώνας. Τώρα πια το επιχείρημα του αντιϊμπεριαλισμού αποσύρθηκε σιωπηλά, χωρίς κανείς από τους πατριώτες ρήτορες και αρθρογράφους να το παραδεχτεί ρητά, χωρίς κανείς τους να αλλάξει  άποψη και πρόταση. Και οι αριστεροί πατριώτες υπερασπίζοντας τη χώρα τους στρατεύονται ολοκληρωτικά με το ΝΑΤΟ. Αλλά χωρίς να το ομολογούν ανοιχτά. 

Ο ανταγωνισμός Ελλάδας Τουρκίας δεν γίνεται για μια πατρίδα που κάποιοι επιβουλεύονται, αλλά για φυσικό αέριο, θαλάσσια περάσματα και αδιανόητα κέρδη. Ο ανταγωνισμός – και η ενδεχόμενη πολεμική σύρραξη – δεν έχει καμία σχέση  με τις ανάγκες των Τούρκων και Ελλήνων εργατών και εργατριών και είναι αντιδραστικός και από τις δύο πλευρές.

Άρα, έχει κεφαλαιώδη σημασία για την Αριστερά που θέλει να ανατρέψει την αστική τάξη, να πει τα σύκα – σύκα και τη σκάφη – σκάφη. Δεν χρειάζεται να αποδείξουμε εμείς  την τουρκική επιθετικότητα, το κάνουν κάθε μέρα τα κανάλια και τα προπαγανδιστικά μέσα των Ελλήνων καπιταλιστών. Το  δικό μας καθήκον  είναι πολύ πιο δύσκολο: να εξηγήσουμε υπομονετικά στον κόσμο πως οι εργαζόμενοι  δεν έχουν να κερδίσουν το παραμικρό από την εκμετάλλευση των ΑΟΖ. Αντίθετα, από τις γιγαντιαίες πλατφόρμες πετρελαίου στη θάλασσα και τους ατελείωτους στόλους πολεμικών πλοίων και αεροπλάνων που θα χρειαστούν για να τους προστατέψουν θα κερδίσουν οι πολυεθνικές του πετρελαίου και η βαριά βιομηχανία όπλων. Και μαζί τους οι Έλληνες καπιταλιστές που  θα συνεργαστούν.

Αν δεν το κάνουμε εμείς, δεν υπάρχει κανείς που  να επιχειρήσει να φωνάξει πως «ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μας τη χώρα». Αντίθετα, πολλοί θα πάρουν την πένα τους για να στολίσουν με μεταξωτές κορδέλες τους αμνούς που θα βαδίσουν στη σφαγή.   

Αλλά, ειδικά στο ενδεχόμενο πολεμικής σύγκρουσης, «το να πεις την αλήθεια είναι πράξη επαναστατική» και πάνω από όλα αποτελεί προτεραιότητα επιβίωσης για τους δικούς μας ανθρώπους που θα ντυθούν, ενδεχομένως, στο χακί… 

*Το άρθρο αυτό πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα «Κόκκινο Νήμα» στο τεύχος 3 τον Σεπτέμβρη 2018. Στην αντίστοιχη ιστοσελίδα της ίδιας πολιτικής ομάδας, τη «Redtopia», το άρθρο δεν ανέβηκε ποτέ.

Το κείμενο το αναδημοσιεύουμε σήμερα στην ιστοσελίδα μας «Η Κόκκινη», μια και δυστυχώς ξαναέγινε επίκαιρο, με την απειλή πολεμικής σύγκρουσης για τους υδρογονάνθρακες στην Ανατολική Μεσόγειο.

Ενώ αυξάνει απότομα ο κίνδυνος να χαθούν πολλές ζωές για το ποια πολυεθνική θα αναλάβει τις γεωτρήσεις, την ίδια ώρα η πατριωτική αριστερά στην Ελλάδα καλεί σε προσκλητήριο κατά του 3ου Αττίλα… Το ξεκαθάρισμα των θέσεων και η αντιπαράθεση ιδεών με τους «πατριώτες» είναι πιο αναγκαίο από ποτέ.