Γράφει: Νάστα [το Ναστούκι]

Jin! Jiyan! Azadi!
Γυναίκα! Ζωή! Ελευθερία!

«Στο Ιράν να πας, οι άνθρωποι είναι πολύ φιλικοί»

Η Μahsa Amini, δεν φόρεσε σωστά τη μαντήλα της. Στα 22 τη σκότωσε στο ξύλο η ειδική αστυνομία.

Ιστορίες από ταξίδια δε λέω, εκτός από δύο. Και λίγες μέρες πριν την εξέγερση στο Ιράν, έτυχε να λέω στα παιδιά τη μια από αυτές. Μια ιστορία με ειδική αστυνομία και λεωφορείο και χιτζάμπ. Μια ιστορία για μια χώρα με φιλικούς ανθρώπους και εχθρικούς νόμους.

Όταν ήμουν 23 ρώτησα πού έχει φιλικούς ανθρώπους, για να πάω. Και κάπως έτσι βρέθηκα στη χώρα της. “Πού έχει φιλικούς ανθρώπους;” Στο Ιράν, μου είπαν. Είστε βέβαιοι; Ναι, στο Ιράν! Είπαν κι άλλοι. Και πήγα. Πήρα το αεροπλάνο από Άγκυρα και προσγειώθηκα με δηλητηρίαση ξεγυρισμένη. Για να μη λερώσω τον καναπέ του ζευγαριού που με φιλοξενούσε, κοιμόμουν στο πάτωμα, ακούγοντας μέσα στον ύπνο μου να με μαλώνουν, το χαϊβάνι, να ξαπλώσω στο ντιβάνι. Όταν, κάποτε συνήλθα κι άνοιξα τα μάτια μου, μου εξήγησαν πως πρέπει να με πάνε για ψώνια, γιατί στο Ιράν υπάρχει αυτό που λένε “fashion police” κι εγώ δεν ήμουν της μόδας του. Η ζακέτα που φορούσα δεν ήταν αρκετά μακριά, ήταν μια κλασική ζακέτα, δεν έφτανε ως το γόνατο. Κι έπρεπε να μάθω να δένω πιο σφιχτά το χιτζάμπ μου, να έτσι, για να μη μου γλιστράει συνέχεια. Ήταν αλήθεια πολύ φιλικοί οι άνθρωποι, μέσα στα σπίτια.

Κι όταν άνοιξα τα μάτια μου και βγήκα κατάλληλα ντυμένα στη μεγάλη και βρώμικη πόλη, ένα χέρι με χάιδεψε στις κυλιόμενες, κατέβασα τα μάτια να μη δω παραπάνω και λίγο μετά έγινε σαματάς στο λεωφορείο, γιατί μπήκα σε λάθος σημείο, στων αντρών μπήκα και μέσα στη λιποθυμιά εκείνου του Αυγούστου, τη μίσησα την Τεχεράνη. Ήταν όντως φιλικοί, αρκεί να μην είσαι κορίτσι* ή γυνή.

Στο λεωφορείο για το Εσφαχάν “σεξ;” μου έκανε ο βοηθός του οδηγού. Σίξ; του έκανα εγώ, δείχνοντας έξι δάχτυλα, με το πιο αθώο μου βλέμμα, έβερ. «ΣΕΞ!» μου ξανάκανε ο νεαρός. Αθώο βλέμμα και μ●L●κίες, ταξιδεύεις, εκτός της χώρας σου, άρα τι άλλο γυρεύεις; Αφού ταξιδεύεις. Δεν υπάρχει κάτι άλλο. Μου εξήγησαν αργότερα.

Κάπου εκεί άρχισα να συνειδητοποιώ πως οι ταξιδιώτες που είχα ρωτήσει δεν ήταν ταξιδιώτισσες, ήταν άντρες κι ένα ζευγάρι.

Στη Σιράζ πρόσωπα χαρούμενα, πικνίκ μέχρι τα μεσάνυχτα, κρυφά ποτά από το Ντουμπάι, πάρτυ κρυμμένα στο σεντούκι, για τα φωτορρυθμικά μαύρα χαρτιά στα παράθυρα κι ηχομονώσεις αυτοσχέδιες. Καθόλου δεν τους ταίριαζε η μιζέρια. Μέσα στα σπίτια ήταν οι φίλοι μου, τόσο φιλικοί. Ένιωθα οικογένεια, ασφάλεια ένιωθα. Μα το πρωί, εκτός σπιτιού, ένα μηχανάκι πηγαινοερχόταν και με ακολουθούσε, σε όποιο δρόμο έστριβα, έστριβε μπροστά μου. Πρέπει να φύγω. Πρέπει να φύγω.

Το λεωφορείο για το Μπάντερ Αμπάς. Διαδρομή χωρίς τέλος. Πρωί- μεσημέρι- απόγευμα, βράδυ-μεσημέρι, ύπνος σαν τούβλο. Κι είχα εφιάλτες, στον δρόμο για τον κόλπο του Περσικού. Πως μου κάναν έλεγχο, λέει, η αστυνομία γιατί δεν φορούσα καλά το χιτζάμπ και μου γλιστρούσε. Και τώρα ανοίγω τα μάτια. Λεωφορείο σταματημένο. Για πάρτη μου. Πάνω από το κεφάλι μου, αστυνομία. Εκείνη της μόδας που μου λέγανε. Όχι, στα αλήθεια, σκοτώνουν, μου είχαν πει, δεν στο λέμε για πλάκα. Ούτε μετράει που είσαι τούριστ. Δεν τους ανήκεις λιγότερο από ντόπια, αν τους τη δώσει. Κόλπος στον δρόμο για τον κόλπο του Περσικού. Το χιτζάμπ μου, έχει πέσει, ε, δεν έμαθα να το βάζω σωστά. Δεν καλύπτει καθόλου τα κοντά μου τα μαλλιά. Δε μιλάν οι αστυνομικοί Αγγλικά κι εγώ δεν μιλώ Φαρσί. Δε γίνεται αυτό, δεν μπορεί. Μα ήρθα εδώ, γιατί μου είπαν ότι είστε φιλικοί. Εντάξει, είστε σε γενικές γραμμές φιλικοί κι ακόμα καλύτερα αν δεν ήμουν κορίτσι ή γυνή. Με κατεβάζουν από το λεωφορείο κι είμαστε στη μέση πουθενά με έρημο γωνία. Έχουν πάρει και τη διπλανή μου, που με χούφτωνε το βράδυ, να μου κάνει σωματικό. Τα πράγματά μου, δείχνω. Θα ξαναρθούμε ή φεύγει το λεωφορείο; Με πηγαίνουν σε ένα σπιτάκι και μιλάν, μιλάν. Ο έλεγχος τελειώνει, την ψυχή μου περιμένουμε, να έρθει από την Κούλουρη. Μου δείχνουν το λεωφορείο.

Κι αναπνέω.

Ιστορίες από τα ταξίδια δε λέω. Παρά μόνο δύο. Κι αυτή είναι η δεύτερη. Γιατί είναι κάτι μέρη που είναι πολύ φιλικά, αρκεί να μην είσαι κορίτσι ή γυναίκα. Και σε εκείνα τα μέρη, κάτι φιλικές, πολύ φιλικές, τώρα πολεμάνε για χάρη σου, Mahsa JΙΝΑ Amini, με γυμνές γροθιές, ψαλίδια υψωμένα και χιτζάμπ-περιστέρια. Και σε εκείνα τα μέρη, μέρες τώρα πολεμάνε για χάρη σου, οι πατεράδες κι οι αδερφοί σου. Στη χώρα με τους φιλικούς ανθρώπους, που βγήκαν στον δρόμο να κάψουν τους εχθρικούς νόμους.

Νάστα [το Ναστούκι]

*η κατηγοριοποίηση δική τους

Σημείωση: Άργησα πολύ να σηκώσω το κείμενο, γιατί προσπαθούσα να το βγάλω εκτος facebook.

Αν και δεν τα κατάφερα, στο ΑntiVirus που κυκλοφορεί, μπορείτε να βρείτε τυπωμένο το γραφιστικό του.

**Το κείμενο βρήκαμε στο fb προφίλ τ* Νάστα και το ανεβάζουμε στο site της «Κόκκινης» με την άδεια τ*.