
Γράφει η Κική Σταματόγιαννη
«Κάποτε ο οδηγός με τον θερμαστή της ατμομηχανής κατεβάζουν το μοχλό της ταχύτητας και ετοιμάζουν τις φωτιές τους. Αυτό δεν θα εμποδίσει τη μηχανή να φτάσει. Ίσα-ίσα, το αντίθετο»
(Παντελής Πουλιόπουλος, Πρόλογος στο έργο «Προδομένη Επανάσταση» του Λ. Τρότσκι)
Συνηθίζουμε να λέμε ότι σε εποχή απότομων αλλαγών και στροφών, όπου ο πολιτικός χρόνος συμπυκνώνεται δραματικά, ένα τμήμα της πρωτοπορίας αναμοχλεύει το παρελθόν, αναζητώντας εργαλεία και απαντήσεις για το σήμερα, για να οργανώσει αποτελεσματικά το αύριο.
Όταν βρισκόμαστε σε κρίσιμες καμπές, όπου η επιλογή του ενός ή του άλλου δρόμου συνεπάγεται συγκεκριμένα καθήκοντα, είναι χρήσιμο να στρεφόμαστε στην ιστορία για να δούμε πότε βρέθηκε ξανά η Aριστερά μπροστά σε τέτοια σταυροδρόμια και πώς απάντησε στα διλήμματα της εποχής.
Ο Παντελής Πουλιόπουλος έδειξε την αξία του ως μαρξιστής αναλυτής και συγγραφέας στην Ελλάδα τις κρίσιμες δεκαετίες του ’20, του 30 έως και τον Ιούνη του 1943, όταν και έπεσε νεκρός στο εκτελεστικό απόσπασμα από τις σφαίρες Ιταλών φασιστών. Ήταν 43 χρονών και είχε προλάβει να αφήσει πίσω του πλούσιο συγγραφικό έργο.
Το κέντρο όλης της αναζήτησής του ήταν ο χαρακτήρας της επανάστασης στην Ελλάδα. Θα παίξει κεντρικό ρόλο η εργατική τάξη, όπως είχε συμβεί και στη Ρωσία το 1917 και όπως υποστήριζε με θέρμη και ο ίδιος ο Πουλιόπουλος πως θα συμβεί και στην Ελλάδα; Ή μήπως οι εργάτ(ρι)ες θα συμπαρατάσσονταν μαζί με το «προοδευτικό» κομμάτι της ελληνικής αστικής τάξης για να λύσουν όλοι μαζί μια σειρά αστικο – δημοκρατικά ζητήματα, όπως υποστήριζε τότε το ΚΚΕ; Και άρα έπρεπε να συγκρατηθεί η εργατική τάξη για να μην τρομάξουν οι αστοί σύμμαχοι;
Το αντικείμενο της διαμάχης αυτής δεν ήταν μια φιλοσοφική σπαζοκεφαλιά που αφορούσε λίγους μυημένους στη μαρξιστική θεωρητική σκέψη. Τα λάθη στη θεωρία πληρώθηκαν με εκατόμβες νεκρών της Αριστεράς, στα ξερονήσια και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Η πανωλεθρία της Βάρκιζας ήταν αναπόφευκτη και είχε προβλεφτεί μια δεκαετία πριν από τον Παντελή Πουλιόπουλο. Διότι το ΚΚΕ και το ΕΑΜ δεν θέλησαν να πάρουν την εξουσία όταν το μπορούσαν. Προτίμησαν να φερθούν με το γάντι στους Έλληνες αστούς και στον αγγλικό στρατό και να φορέσουν χαλινάρι στην εργατική τάξη και στους πόθους της για «λαοκρατία». Και έτσι, τα λάθη στον πολιτικό προσανατολισμό οδήγησαν τον λαό της Αριστεράς στο σφαγείο.
Όμως ο Πουλιόπουλος που είχε προβλέψει έγκαιρα την καταστροφή και την ήττα δεν ήταν μόνο ο θεωρητικός μαρξιστής και διανοούμενος. Αλλά ταυτόχρονα ένας οργανωτής της δράσης και γνήσιος εκφραστής των αναγκών του κόσμου, ικανός να πιάσει το σφυγμό των μαζών και να τις ωθήσει σε νικηφόρους αγώνες.
Ο Πουλιόπουλος αναδείχτηκε Γενικός Γραμματέας του ΚΚΕ στα 24 του χρόνια, το 1924, μέσα από το κίνημα των Παλαιών Πολεμιστών της Μικρασιατικής Εκστρατείας. Ξεχώρισε για την ανάλυσή του για τον ελληνικό καπιταλισμό και την έμφαση που έδινε στους υποκειμενικούς παράγοντες σε σχέση με τους αντικειμενικούς. Και πρώτα από όλα στο πώς θα σφυρηλατηθεί σωστά το επαναστατικό κόμμα της εργατικής πρωτοπορίας. Επίσης, ο Πουλιόπουλος διακρίθηκε για την αιχμηρή και βαθιά ανάλυσή του για το Μακεδονικό ζήτημα και την υπεράσπιση της μακεδονικής μειονότητας που καταπιέζεται ασφυκτικά από το ελληνικό κράτος.
Ήταν λογικό και επόμενο να ακολουθήσει η σύνδεση του Πουλιόπουλου με την αριστερή αντιπολίτευση του Τρότσκι στη Ρωσία, μέχρι και την οριστική διαγραφή του από το ΚΚΕ το 1927 και την άνιση πάλη του κόντρα στη σταλινική γραφειοκρατία, μέχρι τον θάνατό του από τον ταξικό εχθρό.
Επιχειρούμε να προσεγγίσουμε τη σκέψη του Παντελή Πουλιόπουλου. Και να ξαναπιάσουμε το νήμα της συζήτησης για το εάν μπορούσε να γίνει την εποχή εκείνη επανάσταση στην Ελλάδα. Και έτσι να βάλουμε στο τραπέζι ξανά το ερώτημα που αυτή τη φορά απευθύνεται προς εμάς: Είναι -πραγματικά- δυνατή μια επανάσταση στην Ελλάδα σήμερα;
Σας καλούμε στην Ανοιχτή αυτομόρφωση της εφημερίδας «Η ΚΟΚΚΙΝΗ«
Τετάρτη 30 Νοέμβρη 2022, Στέκι infolibre, υπ. Φ. Δραγούμη 4, (περιοχή Ροτόντας) Θεσσαλονίκη