Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΜΠΑΤΣΟΙ ΠΑΙΔΙΑ ΤΩΝ ΕΡΓΑΤΩΝ;  

ή αλλιώς: Πρέπει να θεωρούνται οι αστυνομικοί ως τμήμα των εργαζομένων; Είναι επομένως λογικό η κοινοβουλευτική Αριστερά να ψηφίζει επιδόματα και δώρα για να στηριχτεί αυτή η κοινωνική κατηγορία;    

Για τους φιλήσυχους νοικοκυραίους, αλλά και για πολλούς εργαζόμενους που στηρίζουν ακόμη και την Αριστερά, δουλειά της αστυνομίας είναι να κυνηγά το έγκλημα. Όμως, τι είναι έγκλημα; Γιατί ποτέ δεν είναι στο στόχαστρο της αστυνομίας, π.χ. τα εργατικά ατυχήματα και η συστηματική καταστροφή του περιβάλλοντος; Επειδή αυτά είναι εγκλήματα που διαπράττει «μονίμως και κατά συρροήν» η αστική τάξη. Γι’ αυτό, αστυνομία και δικαστήρια, δεν συνηθίζουν να τα αγγίζουν.

.

Αντίθετα, οι Ρομά, οι μετανάστες και γενικότερα οι «φτωχοδιάβολοι» ανήκουν πάντοτε, για την αστυνομία, στους «τύπους του εγκληματία». Και είναι μονίμως υποψήφια θύματα συστηματικών ελέγχων και άσκησης βίας και αυθαιρεσίας στον υπέρτατο βαθμό.

 
Για ποιο λόγο η αστυνομία συνεχώς προστάτευε την Eldorado Gold στις Σκουριές απέναντι στους/τις διαδηλωτ(ρι)ες, ακόμα κι όταν έβγαιναν δικαστικές αποφάσεις εναντίον της εταιρίας; Για ποιο λόγο οι αστυνομικοί επιτίθενται ξανά και ξανά σε παράταξη μάχης ως ρωμαϊκές λεγεώνες ενάντια στους απεργούς της KAVALA OIL χτες και της ΜΑΛΑΜΑΤΙΝΑ σήμερα και ποτέ δεν τα βάζουν με τις διευθύνσεις αυτών των εταιρειών που παραβιάζουν κατάφωρα τον νόμο; Γιατί η αστυνομία είναι μονίμως διακριτική και προστατευτική απέναντι στους πλούσιους και ανελέητη με όσους παλεύουν να επιβιώσουν ή να βρουν το δίκιο τους;  Τελικά, ποιοι είναι οι εγκληματίες για την αστυνομία; 

Η Μάργκαρετ Θάτσερ έδωσε έναν ευφυή ορισμό του εγκληματία που απειλεί την κοινωνία, σύμφωνα φυσικά με τα συμφέροντα των πλουσίων: «Οι βάνδαλοι των απεργιακών φρουρών και οι ληστές των δρόμων, στέλνουν στην κοινωνία το ίδιο μήνυμα: “αυξήσεις ή απεργία”, ”τα λεφτά σου ή τη ζωή σου”…».  Φρόντισε έτσι να επιβεβαιώσει αυτό που έλεγε από το 1847 ο Φ. Ένγκελς: «Η μπουρζουαζία,  βρίσκει και αναπαράγει στο Νόμο και την Τάξη, όπως και στο Θεό, τον ίδιο της τον εαυτό. Έτσι, τα ρόπαλα της αστυνομίας είναι τα δικά της ρόπαλα». Η νομιμότητα και τάξη που προστατεύει η αστυνομία, είναι μονάχα τα συμφέροντα των καπιταλιστών.  

Η εξυγίανση κι ο εκδημοκρατισμός της αστυνομίας είναι παλιό αίτημα μεγάλου μέρους της μεταρρυθμιστικής Αριστεράς,  επειδή πιστεύει ότι κατά βάθος οι αστυνομικοί είναι «παιδιά του λαού» και «εργαζόμενοι με στολή». Και η κατάληξη αυτής της άποψης είναι πως αρκεί μόνο να τους δώσει κάποιος τις σωστές εντολές κι η αστυνομία θα δράσει υπέρ του κοινού συμφέροντος. Πράγματι, οι αστυνομικοί προέρχονται συνήθως από τα πιο φτωχά στρώματα. Όμως ο κάθε άνθρωπος ορίζεται από τις πράξεις του, όχι από την καταγωγή του. 

Οι εργάτες κι οι εργάτριες είναι όσοι και όσες πουλάνε την εργατική τους δύναμη για να ζήσουν και έχουν εκτελεστικό ρόλο σε κάθε τομέα παραγωγής. Οι αστυνομικοί είναι κι αυτοί μισθωτοί, αλλά στην παραγωγή παίζουν ρόλο εποπτικό, είναι το αντίστοιχο μεσοστρωμάτων όπως οι εργοδηγοί κι οι επιστάτες, που η καλύτερη κοινωνική θέση τους εξαρτάται από το πόσο καλά εξυπηρετούν τα συμφέροντα των αφεντικών.    

Όμως ακόμη πιο καθοριστικό στοιχείο είναι πως η εργατική τάξη αποκτάει συνείδηση του εαυτού της, όταν δρα αυτόνομα για τα συμφέροντά της. Οι εργαζόμενοι καταλαβαίνουν τη δύναμή τους όταν οργανώνονται και απεργούν, όταν συγκροτούνται σε συνδικάτα και κόμματα ενάντια στ’ αφεντικά και το κράτος τους. 

Αντίθετα, οι αστυνομικοί βελτιώνουν τη θέση τους, όταν συγκρούονται και καταστέλλουν τους εργατικούς αγώνες. Πάνω σ’ αυτή τη συλλογική εμπειρία η αστυνομία χτίζει μια συνείδηση αντεργατική κι εντελώς αντιδραστική. Γι’ αυτό, οι αστυνομικοί βρίσκονται πάντα στο πλευρό των καπιταλιστών και οι πολιτικοί εκφραστές τους σε συντριπτικά ποσοστά είναι ο Άδωνις και η Χρυσή Αυγή. Για αυτούς τους λόγους, ακόμη και οι «επιθέσεις φιλίας» δεν πιάνουν με την αστυνομία: στα αγροτικά μπλόκα το 1997 οι συνδικαλιστές του ΚΚΕ πρόσφεραν σε κάθε αστυνομικό λουλούδια κι αυτοί -για ανταπόδοση- τους ξεφούσκωσαν τα λάστιχα των τρακτέρ. Γι’ αυτό είναι εντελώς απαράδεκτη η θέση του ΚΚΕ (και φυσικά και του ΣΥΡΙΖΑ) να καλοπιάσει τους αστυνομικούς ψηφίζοντας στη Βουλή το επίδομα των 600 ευρώ. Και μάλιστα λίγο πριν κηδευτεί ο δολοφονημένος από την ΕΛ.ΑΣ. 16χρονος Ρομ Κώστας Φραγκούλης.  

Στην Ελλάδα σήμερα, το φόβο του χωροφύλακα πριν από τη μεταπολίτευση διαδέχτηκε η μαζική απέχθεια για τις δυνάμεις καταστολής ΜΑΤ, ΔΕΛΤΑ, ΔΙΑΣ, ΟΠΚΕ κ.λπ. Γι’ αυτό είναι αρκετά δύσκολη δουλειά το ρετουσάρισμα της εικόνας της αστυνομίας, όσο και να προσπαθούν φιλότιμα κανάλια, μεγαλόσχημοι και μεγαλοδημοσιογράφοι…
Πάνω σ’ αυτή τη βάση, μπορούμε να αντιμετωπίσουμε την αστυνομία. Χρειαζόμαστε, όμως,  μαζική πάλη και ξεκάθαρες ιδέες.  Είναι απόλυτη ανάγκη επιβίωσης για το κίνημα να απαιτούμε διάλυση όλων των αστυνομικών σωμάτων καταστολής (ΜΑΤ, ΔΙΑΣ, ΔΕΛΤΑ, ΕΚΑΜ, ΟΠΚΕ) και το διώξιμο κάθε αστυνομικής δύναμης από τις πορείες και τις απεργίες.

Η επαναφορά του πανεπιστημιακού ασύλου, μαζί με αιτήματα τύπου «λεφτά για υγεία, παιδεία, όχι για εξοπλισμούς και αστυνομία» είναι απαραίτητα κέντρα για τους εργαζόμενους και τη νεολαία απέναντι στην οργάνωση των ροπαλοφόρων των καπιταλιστών. 

Καμιά καινούργια κοινωνία αλληλεγγύης κι ανθρωπιάς δεν πρόκειται να έρθει, αν δεν διαλυθεί η αστυνομία. Και κανένα κοινωνικό κίνημα δεν θα καταφέρει το παραμικρό, αν δεν έχει συνείδηση ποιος είναι φίλος και ποιος είναι εχθρός στο πεζοδρόμιο και σε κάθε μέτωπο αγώνα.