Γράφει ο Χάρης Παπαδόπουλος

Μπροστά σε νέο κύκλο αγώνων

Η μαζική δολοφονία 57 ανθρώπων, που προκάλεσαν «επενδυτές» και κυβέρνηση στα Τέμπη στις 28 Φλεβάρη, ανοίγει νέο κύκλο κινητοποιήσεων και αγώνων. Ήδη μια νέα φουρνιά νέων ανθρώπων κατεβαίνει οργισμένη στον δρόμο και είναι έτοιμη να ζυμωθεί με τα συνθήματα και τα αιτήματα των κινημάτων και να σταθεί απέναντι στην καταστολή. 

Ίσως όμως το πιο σημαντικό χαρακτηριστικό της νέας περιόδου, που ξεκίνησε πριν λίγες ημέρες, είναι άλλο. Το ότι, στη συνείδηση πάρα πολλών εργαζομένων, ράγισε και ξέφτισε σε ελάχιστο χρόνο το νεοφιλελεύθερο ιδεολόγημα πως οι ιδιωτικοποιήσεις, οι περικοπές στις δαπάνες και η άρση της μονιμότητας είναι αναγκαία μέτρα, προκειμένου να δουλέψει η οικονομία και να επωφεληθεί η κοινωνία. Μέσα σε μια νύχτα, όλες αυτές οι ανοησίες αποδείχθηκαν σαπουνόφουσκες. Και αποκαλύφθηκε –με τόσο οδυνηρό τρόπο- πως η πραγματική φύση του μεγάλου κεφαλαίου δεν είναι η καινοτομία και ο εκσυγχρονισμός, αλλά η δίψα για κέρδη, που φτάνει στην πιο ανορθολογική, παράλογη και απόλυτα επικίνδυνη διαχείριση. Δίψα, που δεν σταματά μπροστά σε κανένα έγκλημα.

Βέβαια, η σύγκρουση των τρένων στα Τέμπη και η ανατροπή του πολιτικού κλίματος δεν πρόκειται να κάνουν την κυβέρνηση του Μητσοτάκη και τους καπιταλιστές να παραιτηθούν από το πρόγραμμά τους. Έτσι, αυτές τις μέρες προωθείται και πάλι η ιδιωτικοποίηση του νερού. Ενώ αναγγέλθηκε, μόλις προχτές, πως πρόκειται να ιδιωτικοποιηθεί και το Ογκολογικό Νοσοκομείο Παίδων στην Αθήνα.   

Άρα, το αμέσως επόμενο διάστημα είναι λογικό και επόμενο πως θα συγκρουστούν με σφοδρότητα η νέα πολιτικοποίηση και τα κινήματα με την κυβέρνηση, την ΕΛ.ΑΣ. και το αστικό κράτος εν συνόλω. Και αυτή η αμετάθετη σύγκρουση θα πραγματοποιηθεί σε μια συγκυρία, κατά την οποία η Νέα Δημοκρατία και ο Μητσοτάκης έχουν αναγκαστικά το βλέμμα τους στραμμένο στο ημερολόγιο. Ο κοινοβουλευτικός τους χρόνος τελειώνει. Και το αμέσως επόμενο διάστημα μετά τις εκλογές προβλεπόταν πως θα ήταν σχετικά ασταθές, ακόμη και αν δεν είχε γίνει το μαζικό έγκλημα στα Τέμπη. Πόσο μάλλον τώρα.

Ποια Αντιπολίτευση;

Είναι εντελώς πρόωρο να υποθέσουμε πως από το ξέσπασμα του νέου γύρου μαζικών διαδηλώσεων και απεργιών θα επωφεληθεί η αντιπολίτευση στον Μητσοτάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν αυτός που υλοποίησε το 2017 την πώληση της ΤΡΑΙΝΟΣΕ στο fund, που ξήλωσε και ακύρωσε οποιοδήποτε μέτρο ασφαλείας υπήρχε στο σιδηροδρομικό δίκτυο, προκειμένου να περικόψει «περιττά» έξοδα και να μεγιστοποιήσει τα κέρδη του. Ο ΣΥΡΙΖΑ, και παλιότερα το ΠΑΣΟΚ, υπήρξαν απόλυτα συμμέτοχοι στη διάλυση, την αποψίλωση και την απαξίωση του ΟΣΕ. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ, τόσο σε επίπεδο προγράμματος όσο και σε επίπεδο διαχείρισης, δεν έχουν τίποτα απολύτως το διαφορετικό να επιδείξουν από τη Νέα Δημοκρατία. Όπως έγραφε και ο Καβάφης «βλάπτουν κι οι τρεις τους την Συρία το ίδιο».  

Το ΚΚΕ και το ΜΕΡΑ 25 αντίθετα, δεν βαρύνονται με τα ανομήματα που έχουν φορτωθεί τα μνημονιακά κόμματα. Ούτε με τη διάλυση του ΟΣΕ ούτε με τη μνημονιακή διαχείριση εν γένει. Και τα δύο κόμματα συμμετέχουν στις κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας. Και είναι ενδεχόμενο να ενισχύσουν και τα δύο –κάπως- τις δυνάμεις τους στις επόμενες κάλπες. Αλλά δεν είναι καθόλου σίγουρο πως το νέο πολιτικό τοπίο, που ξεκίνησε να διαμορφώνεται, θα φέρει γρήγορα τόσο μεγάλες αλλαγές, ικανές να εκφραστούν σε σημαντικά εκλογικά κέρδη.

Όπως και να έχει, τα δύο αυτά κόμματα –το ΚΚΕ, διότι δεν θέλει και το ΜΕΡΑ 25, διότι ούτε θέλει ούτε και μπορεί- αδυνατούν να λειτουργήσουν ως κάτι παραπάνω από υποδοχείς μιας ψήφου αριστερής διαμαρτυρίας. Είναι χρήσιμη λειτουργία αυτή, αλλά όχι κρίσιμη. Εντελώς αλλιώτικες είναι οι προτεραιότητες τώρα.

Σε τι χρειάζεται η Αριστερά;

Αυτή τη στιγμή που γράφεται το άρθρο, τα μεγαλύτερα εργατικά κέντρα, η ΑΔΕΔΥ και μια σειρά εργατικά σωματεία έχουν πάρει αποφάσεις για κήρυξη απεργίας την Τετάρτη 8 Μάρτη. Η ΓΣΕΕ, μέχρι στιγμής, επιμένει να αγνοεί το κύμα αγανάκτησης του εργατικού κόσμου. Όμως η πλατιά απαίτηση για οργανωμένη, μαζική, γενική πολιτική απεργία και η διάχυτη εκφρασμένη ανάγκη για άμεση αλλαγή πορείας των πολιτικών πραγμάτων, πιέζει όλο και περισσότερες εργατικές ενώσεις. Και έπεται συνέχεια.

Εδώ είναι που οι οργανώσεις και οι ομάδες της επαναστατικής Αριστεράς  μπορούν και πρέπει να δώσουν ένα καίριο δείγμα γραφής για το ποια Αριστερά χρειάζεται η εργατική τάξη και τα κινήματα σήμερα. Και το τι πρέπει αυτή η Αριστερά να κάνει. Οι μαχητ(ρι)ες της Επαναστατικής Αριστεράς πρέπει να δοκιμάσουμε να σπρώξουμε όλα τα ρυάκια της αγανάκτησης σε ένα ορμητικό ποτάμι, που θα ανατρέψει στον δρόμο την κυβέρνηση της Ν.Δ. πριν καν καταφέρει να φτάσει στην κάλπη. Τώρα είναι η ώρα της συγκεντροποίησης των δυνάμεων. Τώρα είναι η ώρα, που προέχει να γκρεμοτσακιστεί η κυβέρνηση Μητσοτάκη της ακραίας νεοφιλελεύθερης λαίλαπας.

Η Αριστερά, κάθε πολιτικής κατεύθυνσης και κάθε απόχρωσης τώρα, αυτές τις μέρες, δίνει εξετάσεις μπροστά στο τεράστιο κίνημα λαϊκής οργής. Και οι εξεταστ(ρι)ες, η εργατική τάξη και η νεολαία, είναι ιδιαίτερα αυστηρές/οί. Σου ακυρώνουν αμέσως το γραπτό, αν σε πιάσουν με ξεπατικούρες και σκονάκια.   

Τώρα είναι η ώρα να αποδείξουμε από ποιο μέταλλο είμαστε φτιαγμένες/α/οι.

• Το άρθρο αυτό βρίσκεται δημοσιευμένο στην εφημερίδα «Η ΚΟΚΚΙΝΗ» φύλλο 18ο (Μάρτης 2023) που κυκλοφορεί.