Γράφει η Κική Σταματόγιαννη

1. Ποια εισαγωγή αρμόζει στη φρίκη;

Στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης και πορ­νεία για τους κρα­τού­με­νους δύ­σκο­λα μπο­ρούν να στα­θούν δί­πλα-δί­πλα μέσα στην ίδια πρό­τα­ση. Ζο­ρί­ζε­ται πολύ ο αν­θρώ­πι­νος νους σ’ αυτή τη δο­κι­μα­σία. Όταν πρω­το­συ­νά­ντη­σα μια σχε­τι­κή ανα­φο­ρά σε άρθρο πριν από σχε­δόν 20 χρό­νια, ανα­γκά­στη­κα να ξα­να­δια­βά­σω την ίδια φράση 3 ή 4 φορές. Concentration camps brothel. Ήμουν σί­γου­ρη ότι κάπου έκανα λάθος στη με­τά­φρα­ση. Ήμουν ακόμα πιο σί­γου­ρη ότι κάπου έκανε λάθος ο αρ­θρο­γρά­φος. Το φρι­κια­στι­κό, όμως, ήταν ότι ούτε εγώ ούτε αυτός κά­να­με λάθος.

Όταν ανα­φε­ρό­μα­στε συχνά στις κου­βέ­ντες και στα κεί­με­νά μας για τη να­ζι­στι­κή θη­ριω­δία, έχου­με την αί­σθη­ση ότι ξέ­ρου­με επα­κρι­βώς για τι πράγ­μα μι­λά­με. Κι όμως, υπάρ­χουν πτυ­χές της κτη­νω­δί­ας που δεν είναι γνω­στές και τις ανα­κα­λύ­πτου­με σι­γά-σι­γά, ακόμα κι αν έχουν πε­ρά­σει πλέον δε­κα­ε­τί­ες.

Μέσα από όλη αυτή την ιστο­ρία, ο εγκέ­φα­λος εκ­παι­δεύ­ε­ται και προ­σαρ­μό­ζε­ται σε άλλα κλικ. Μα­θαί­νει πως, όπως υπάρ­χει δια­βάθ­μι­ση σε όλα, έτσι υπάρ­χει δια­βάθ­μι­ση και στη φρίκη. Σε κάθε πό­λε­μο δια­πράτ­τε­ται σω­ρεία σε­ξουα­λι­κών εγκλη­μά­των. Γνω­στό είναι αυτό. Εί­μα­στε κατά κά­ποιο τρόπο προ­ε­τοι­μα­σμέ­νες/οι όταν μα­θαί­νου­με για τη σε­ξουα­λι­κή βία που υπέ­στη­σαν γυ­ναί­κες από τους ναζί αξιω­μα­τι­κούς των SS (πρώτο επί­πε­δο φρί­κης). Διαι­σθα­νό­μα­στε ότι απο­κλεί­ε­ται να έμει­ναν αμέ­το­χοι όλης αυτής της βα­ναυ­σό­τη­τας οι απλοί φα­ντά­ροι (δεύ­τε­ρο επί­πε­δο φρί­κης). Όταν όμως ερ­χό­μα­στε αντι­μέ­τω­πες/οι με το εν­δε­χό­με­νο να ασκή­θη­κε σε­ξουα­λι­κή βία σε κρα­τού­με­νες από κρα­τού­με­νους, το μυαλό πα­τά­ει από­το­μα φρένο.

2. Και το όνομα της φρί­κης: Sonderbauten. Που θα πει: “ει­δι­κά κτί­ρια”

Η τε­ρα­τώ­δης έμπνευ­ση ανήκε στον ίδιο τον Χάιν­ριχ Χίμ­λερ, ηγε­τι­κό στέ­λε­χος του να­ζι­στι­κού κόμ­μα­τος και επι­κε­φα­λής των SS. Να εξα­να­γκά­ζεις γυ­ναί­κες κρα­τού­με­νες να πα­ρέ­χουν σεξ σε άντρες κρα­τού­με­νους. Σε μια επι­στο­λή του ο Χίμ­λερ ανα­φέ­ρει: “Έκρι­να απα­ραί­τη­το να πρι­μο­δο­τώ τους πιο δου­λευ­τα­ρά­δες κρα­τού­με­νους με γυ­ναί­κες πόρ­νες”. Όσο αρ­ρω­στη­μέ­νο κι αν ακού­γε­ται κάτι τέ­τοιο, στη­ρι­ζό­ταν στην ει­κα­σία ότι αυτή η “πρι­μο­δό­τη­ση” θα λει­τουρ­γού­σε ως κί­νη­τρο για τους φυ­λα­κι­σμέ­νους. Προσ­δο­κώ­με­νο απο­τέ­λε­σμα; Η αύ­ξη­ση της πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τας στα στρα­τό­πε­δα κα­τα­να­γκα­στι­κής ερ­γα­σί­ας. “Οι άντρες όταν έχουν κα­λυμ­μέ­νη τη σε­ξουα­λι­κή τους ανά­γκη, είναι απο­δο­τι­κό­τε­ροι. Γιατί επο­μέ­νως αυτό το σχήμα να μη λει­τουρ­γεί και σε συν­θή­κες φυ­λα­κής”; πρέ­πει να σκέ­φτη­καν και έβα­λαν μπρος ένα από τα πιο απο­τρό­παια σε­νά­ρια στην πα­γκό­σμια ιστο­ρία εγκλει­σμού. Μαζί με το μπό­νους σε τσι­γά­ρα και σε κου­πό­νια, προ­στέ­θη­καν και οι γυ­ναί­κες, ως “αντα­μοι­βή”, για τους “πιο σκλη­ρά ερ­γα­ζό­με­νους”.

Άν­θρω­ποι-ερεί­πια, εξου­θε­νω­μέ­νοι σω­μα­τι­κά και ψυ­χι­κά, το τε­λευ­ταίο που θα μπο­ρού­σαν να σκε­φτούν θα ήταν η σε­ξουα­λι­κή συ­νεύ­ρε­ση με ένα πλά­σμα εξί­σου θυ­μα­το­ποι­η­μέ­νο με αυ­τούς. Έτσι, ελά­χι­στοι κρα­τού­με­νοι “αξιο­ποί­η­σαν” αυτό το “μπό­νους”. Η απο­δο­τι­κό­τη­τα και η πα­ρα­γω­γι­κό­τη­τα δεν αυ­ξή­θη­καν ποτέ πραγ­μα­τι­κά, καθώς λι­γό­τε­ρο από το 1% των φυ­λα­κι­σμέ­νων σε κάθε στρα­τό­πε­δο απο­φά­σι­σε να κάνει πράξη το αη­δια­στι­κό σχέ­διο των ναζί. Αυτό που έγινε ωστό­σο ήταν να ενι­σχυ­θεί μια άτυπη ιε­ραρ­χία προ­νο­μί­ων που είχε επι­βλη­θεί με­τα­ξύ των κρα­του­μέ­νων, ώστε να τους κρατά διαι­ρε­μέ­νους. Οι ναζί μά­λι­στα είχαν κα­τορ­θώ­σει να επι­βάλ­λουν και μια δεύ­τε­ρη ιε­ραρ­χία με βάση την εθνο­τι­κή κα­τα­γω­γή: Οι Γερ­μα­νοί κρα­τού­με­νοι μπο­ρού­σαν να επι­λέ­ξουν μόνο με­τα­ξύ των γερ­μα­νί­δων αν το επι­θυ­μού­σαν, οι Σλά­βοι με­τα­ξύ των κο­ρι­τσιών σλα­βι­κής κα­τα­γω­γής και ούτω κα­θε­ξής.

Το πρώτο πορ­νείο άρ­χι­σε να λει­τουρ­γεί στο Μά­ουτ­χα­ου­ζεν το 1942. Το Άου­σβιτς απο­κτά το δικό του στις 30 Ιούνη 1943, ενώ η 11η Ιούλη 1943 ση­μα­το­δο­τεί την έναρ­ξη της φρί­κης στο Μπού­χεν­βαλντ. Ακόμα και στο τε­λευ­ταίο έτος του πο­λέ­μου, οι ναζί συ­νέ­χι­ζαν το απο­κρου­στι­κό τους σχέ­διο. Σε 10 στρα­τό­πε­δα συ­νο­λι­κά. Ο ευ­φη­μι­σμός για όλο αυτό είχε την κω­δι­κή ονο­μα­σία: Sonderbauten, που θα πει “ει­δι­κά κτί­ρια”. Αλ­λά­ζο­ντας τη λέξη, όμως, δεν απαλ­λάσ­σε­σαι αυ­το­μά­τως και από το φορ­τίο που αυτή κου­βα­λά.

Οι κο­πέ­λες επι­λέ­γο­νταν κυ­ρί­ως από τα στρα­τό­πε­δα θα­νά­του του Ρά­βεν­σμπρουκ και του Άου­σβιτς. Η συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία αυτών ήταν γερ­μα­νί­δες, ενώ ση­μα­ντι­κό ήταν το πο­σο­στό των γυ­ναι­κών από την Πο­λω­νία, τη Ρωσία, την Ου­κρα­νία, την Τσε­χο­σλο­βα­κία και την Ουγ­γα­ρία. Τις συ­νό­δευε σχε­δόν όλες ο χα­ρα­κτη­ρι­σμός “κοι­νω­νι­κά απρο­σάρ­μο­στη”. Ο όρος αυτός με­τα­φρα­σμέ­νος στον να­ζι­στι­κό κώ­δι­κα αρχών σή­μαι­νε πε­ρί­που οτι­δή­πο­τε δεν ικα­νο­ποιού­σε το σχήμα “αυ­στη­ρά ετε­ρο­φυ­λό­φι­λη, θρη­σκευό­με­νη, πιστή στο να­ζι­στι­κό κόμμα γυ­ναί­κα με οι­κο­γέ­νεια”. Δη­λα­δή: πόρνη, κα­τα­δι­κα­σμέ­νη –για οποιο­δή­πο­τε λόγο- από ποι­νι­κό δι­κα­στή­ριο, λε­σβία, γυ­ναί­κα που είχε προ­βεί σε έκτρω­ση, κομ­μου­νί­στρια, ανοι­χτά άθεη ή μάρ­τυ­ρας του Ιε­χω­βά. Σε κά­ποια στρα­τό­πε­δα είχαν χα­ρά­ξει πάνω στο στή­θος των γυ­ναι­κών τη φράση «Feld-Hure», που ση­μαί­νει “Πόρνη του Πο­λέ­μου”.

Οι πε­ρισ­σό­τε­ρες έρευ­νες κά­νουν λόγο για πε­ρί­που 200 γυ­ναί­κες. Το κάθε μπλοκ στα 10 στρα­τό­πε­δα αριθ­μού­σε πά­νω-κά­τω 20 γυ­ναί­κες. Πολύ συχνά το αν­θρώ­πι­νο αυτό δυ­να­μι­κό κα­τέρ­ρεε και χρεια­ζό­ταν να “ανα­νε­ω­θεί”. Οι πε­ρισ­σό­τε­ρες από τις κο­πέ­λες υπο­βάλ­λο­νταν σε ανα­γκα­στι­κή στεί­ρω­ση πριν καν φτά­σουν στα “ει­δι­κά κτί­ρια”. Η μη χρήση προ­φυ­λα­κτι­κού οδη­γού­σε κά­ποιες φορές σε εγκυ­μο­σύ­νες και για τον λόγο αυτό σε εκτρώ­σεις. Όσες απο­μα­κρύ­νο­νταν από τα πορ­νεία έπρε­πε να επι­στρέ­ψουν στην προη­γού­με­νη κα­τά­στα­ση της αθλιό­τη­τας των στρα­το­πέ­δων μέσα σε διά­στη­μα πέντε εβδο­μά­δων. Ωστό­σο, άρ­ρω­στες, εξου­θε­νω­μέ­νες και ψυ­χι­κά απο­νε­κρω­μέ­νες όπως ήταν, η συ­νή­θης κα­τά­λη­ξη ήταν η εξό­ντω­σή τους στα κρε­μα­τό­ρια.

Κά­ποιες –οι πε­ρισ­σό­τε­ρες- σέρ­νο­νταν με τη βία στα πορ­νεία. Κά­ποιες έφτα­ναν σε αυτά “εθε­λο­ντι­κά”. Πόση ελευ­θε­ρία βού­λη­σης χω­ρά­ει, όμως, όταν προ­σπα­θείς να σώ­σεις τη ζωή σου; Πόσο εθε­λο­ντι­κό είναι αυτό που για κά­ποιες φά­ντα­ζε σαν ο μόνος δρό­μος για την επι­βί­ω­ση; Και ποιο ήταν το αντάλ­λαγ­μα για τις γυ­ναί­κες που “δού­λευαν” στα πορ­νεία αυτά; Συ­νή­θως η υπό­σχε­ση μιας στοι­χειω­δώς κα­λύ­τε­ρης με­τα­χεί­ρι­σης σε σχέση με αυτή που βί­ω­ναν οι υπό­λοι­πες έγκλει­στες. Λίγο πε­ρισ­σό­τε­ρο φα­γη­τό, ύπνος σε κρε­βά­τι, δυ­να­τό­τη­τα να πλύ­νουν το σώμα τους. Κυ­ρί­ως όμως, η υπό­σχε­ση πως θα απε­λευ­θε­ρω­θούν από τη στιγ­μή που θα είχαν συ­μπλη­ρώ­σει ένα εξά­μη­νο εξα­να­γκα­στι­κής πορ­νεί­ας. Πε­ριτ­τό να ση­μειω­θεί ότι η υπό­σχε­ση αυτή δεν τη­ρή­θη­κε ποτέ.

Υπήρ­χε μόνο ένας αυ­στη­ρός πε­ριο­ρι­σμός: δεν επι­λέ­γο­νταν Εβραί­ες και δεν επι­τρε­πό­ταν η εί­σο­δος σε Εβραί­ους κρα­τού­με­νους για να μην πα­ρα­βια­στεί ο κα­νό­νας της “φυ­λε­τι­κής κα­θα­ρό­τη­τας”. Απα­γο­ρευό­ταν επί­σης η εί­σο­δος και στους σο­βιε­τι­κούς αιχ­μα­λώ­τους. Μόνο φυ­λα­κι­σμέ­νοι της “άριας φυλής” και κατά κύριο λόγο οι Κάπος, οι επι­στά­τες δη­λα­δή, μπο­ρού­σαν να πε­ρά­σουν τις πόρ­τες των “ει­δι­κών κτι­ρί­ων”. Κάθε βράδυ, από τις 8μμ ως τις 10μμ, καθώς και τα απο­γεύ­μα­τα της Κυ­ρια­κής, κάθε κο­πέ­λα στα Sonderbauten εξα­να­γκα­ζό­ταν να προ­σφέ­ρει σε­ξουα­λι­κές υπη­ρε­σί­ες σε 7 έως 15 άντρες κατά μέσο όρο. Η “εί­σο­δος” κό­στι­ζε 2 γερ­μα­νι­κά μάρκα της επο­χής εκεί­νης. Οι ναζί δεν έκα­ναν απο­λύ­τως τί­πο­τα αν δεν υπο­λό­γι­ζαν το πι­θα­νό κέρ­δος. Έτσι, το χτί­σι­μο του κτι­ρί­ου στο Μπού­χεν­βαλντ για πα­ρά­δειγ­μα, κό­στι­σε 30.000 μάρκα, για τα οποία υπήρ­χε βά­σι­μη προσ­δο­κία από­σβε­σης. Και πράγ­μα­τι, τα έσοδα μόνο στο πρώτο εξά­μη­νο κυ­μαί­νο­νταν στα 14.000-19.000 μάρκα. Τη­ρού­νταν αη­δια­στι­κά άψογη γρα­φειο­κρα­τι­κή τάξη, όπως άλ­λω­στε και για οτι­δή­πο­τε άλλο μέσα στο να­ζι­στι­κό σύ­στη­μα εγκλει­σμού. Κα­τά­λο­γοι με ονό­μα­τα κρα­του­μέ­νων, με ει­δι­κούς κω­δι­κούς, με ημε­ρο­μη­νί­ες. Είναι αρ­κε­τά φρι­κια­στι­κό μέχρι εδώ; Ας συ­νε­χί­σου­με.

Οι πε­λά­τες, σε συ­ντρι­πτι­κή πλειο­ψη­φία τα “πρά­σι­να τρί­γω­να”, οι ποι­νι­κοί δη­λα­δή κρα­τού­με­νοι (υπάρ­χουν ωστό­σο κα­τα­γε­γραμ­μέ­να ονό­μα­τα και πο­λι­τι­κών κρα­του­μέ­νων) κα­λού­νταν να κα­τα­βά­λουν το αντί­τι­μο για μια συ­νεύ­ρε­ση των 15 λε­πτών. Την ίδια στιγ­μή οι ναζί έλεγ­χαν την όλη δια­δι­κα­σία κοι­τώ­ντας μέσα από μι­κρές τρύ­πες στους τοί­χους για να δια­σφα­λί­ζουν ότι θα τη­ρού­νταν αυ­στη­ρά η ιε­ρα­πο­στο­λι­κή στάση με­τα­ξύ των κρα­του­μέ­νων. Και ίσως και για την προ­σω­πι­κή τους μικρή “δια­σκέ­δα­ση”.

Αν ανοί­ξεις το κα­πά­κι της φρί­κης, αυτή δεν έχει τέλος. Σε πολ­λές πε­ρι­πτώ­σεις οι γυ­ναί­κες αυτές χρη­σι­μο­ποιού­νταν ως ιδιό­μορ­φο αν­θρω­πο­λο­γι­κό πεί­ρα­μα για τους άντρες με τα “ροζ τρί­γω­να”. Πί­στευαν οι ναζί αξιω­μα­τι­κοί ότι η ανα­γκα­στι­κή σε­ξουα­λι­κή συ­νεύ­ρε­ση των ομο­φυ­λό­φι­λων αντρών με μια γυ­ναί­κα, θα τους “θε­ρά­πευε” από την “ασθέ­νειά” τους. Και αντι­στρό­φως: πολ­λές από τις γυ­ναί­κες που επι­λέ­γο­νταν για τα πορ­νεία ήταν λε­σβί­ες. Ο σε­ξουα­λι­κός τους προ­σα­να­το­λι­σμός απο­τε­λού­σε ακρι­βώς το κρι­τή­ριο για την επι­λο­γή τους. Σύμ­φω­να με τη διε­στραμ­μέ­νη να­ζι­στι­κή λο­γι­κή, αυτός θα ήταν και ο κα­ταλ­λη­λό­τε­ρος τρό­πος για να εγκα­τα­λεί­ψουν τη “νο­ση­ρή συ­νή­θεια” του λε­σβια­σμού.

3. Σιωπή

Το ψυ­χι­κό τραύ­μα, ο στιγ­μα­τι­σμός και η κοι­νω­νι­κή απο­μό­νω­ση, στά­θη­καν απο­τρε­πτι­κοί πα­ρά­γο­ντες για όσες γυ­ναί­κες επέ­ζη­σαν, ώστε να τολ­μή­σουν να αφη­γη­θούν την ιστο­ρία τους. Δυο φορές θύ­μα­τα με­τα­ξύ των άλλων θυ­μά­των, όμως η ντρο­πή κρά­τη­σε τα στό­μα­τά τους κλει­στά.

Για πρώτη φορά γί­νε­ται λόγος για το πλέον απο­σιω­πη­μέ­νο μυ­στι­κό των να­ζι­στι­κών στρα­το­πέ­δων το 1972 με την έκ­δο­ση του βι­βλί­ου του Heinz Heger, “Οι άντρες με τα ροζ τρί­γω­να” (Die Männer mit dem rosa Winkel). Και μετά, ξανά σιωπή. Σα να μην ει­πώ­θη­κε ποτέ η ιστο­ρία αυτή. Υπήρ­ξαν κά­ποιες δη­μο­σιεύ­σεις από τα μέσα της δε­κα­ε­τί­ας του ’90, κυ­ρί­ως με πρω­το­βου­λία και ευ­θύ­νη γυ­ναι­κών φε­μι­νι­στριών. Ελά­χι­στες οι δη­μο­σιεύ­σεις ωστό­σο, συ­γκρι­νό­με­νες με το υλικό που είχε κυ­κλο­φο­ρή­σει για τις απάν­θρω­πες συν­θή­κες ζωής στα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης.

Και ποιος, άλ­λω­στε, να μι­λή­σει για όλο αυτό; Οι γυ­ναί­κες που το υπέ­στη­σαν δου­λεύ­ο­ντας στα “ει­δι­κά κτί­ρια” της εξα­να­γκα­στι­κής πορ­νεί­ας έσερ­ναν πίσω τους ένα τε­ρά­στιο φορ­τίο ντρο­πής. Και την ίδια στιγ­μή, ένα φορ­τίο ενο­χής. Αυτές επέ­ζη­σαν. Άλλες συ­γκρα­τού­με­νές τους, όχι. Η διαί­ρε­ση που επι­χεί­ρη­σαν να επι­βά­λουν οι ναζί είχε απο­τε­λέ­σμα­τα. Οι γυ­ναί­κες που επι­λέ­γο­νταν από τους γερ­μα­νούς αξιω­μα­τι­κούς συ­γκέ­ντρω­ναν την έντο­νη αντί­δρα­ση των υπό­λοι­πων γυ­ναι­κών. Υπάρ­χουν μαρ­τυ­ρί­ες, σύμ­φω­να με τις οποί­ες, κα­τα­φέ­ρο­νταν ενά­ντια στις “πόρ­νες” με ιδιαί­τε­ρο μένος, καθώς θε­ω­ρού­σαν την εξα­να­γκα­στι­κή πορ­νεία ως προ­δο­σία ή ακόμα και τυ­χο­διω­κτι­σμό.

Οι άντρες, πάλι, που επι­σκέ­φθη­καν τα πορ­νεία των να­ζι­στι­κών στρα­το­πέ­δων και επέ­ζη­σαν ήταν ιδιαί­τε­ρα δύ­σκο­λο να βγουν ανοι­χτά και να μι­λή­σουν. Να πουν τι; Πώς να ισορ­ρο­πή­σει η μαρ­τυ­ρία αυτή με την ει­κό­να του θύ­μα­τος που είχε σχη­μα­τι­στεί με­τα­πο­λε­μι­κά γι’ αυ­τούς και που φυ­σι­κά ήταν ορθή; Είχαν υπάρ­ξει θύ­μα­τα-ζω­ντα­νοί μάρ­τυ­ρες μιας θη­ριω­δί­ας, την οποία δεν μπο­ρού­σε να δια­νοη­θεί άν­θρω­πος μέχρι να συμ­βεί. Αν όμως οι άντρες-έγκλει­στοι των στρα­το­πέ­δων συ­γκέ­ντρω­σης είχαν υπάρ­ξει θύ­μα­τα, ποιος χα­ρα­κτη­ρι­σμός θα ήταν ο κα­ταλ­λη­λό­τε­ρος για τις γυ­ναί­κες που υπέ­στη­σαν όλη αυτή την τα­πεί­νω­ση στην προ­σπά­θειά τους να επι­βιώ­σουν;

Η ύπαρ­ξη και λει­τουρ­γία πορ­νεί­ων μέσα στα να­ζι­στι­κά στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης απο­τέ­λε­σε ένα από τα ση­μεία στα οποία στη­ρί­χτη­καν κατά και­ρούς οι αρ­νη­τές του Ολο­καυ­τώ­μα­τος: “Για ποια φρίκη μι­λά­τε; Πώς είναι δυ­να­τόν να ισχύ­ουν όλες αυτές οι μαρ­τυ­ρί­ες των επι­ζώ­ντων και ταυ­τό­χρο­να να λει­τουρ­γεί μέχρι και πορ­νείο για την ευ­χα­ρί­στη­ση των κρα­του­μέ­νων;”.

Η λει­τουρ­γία πορ­νεί­ων δεν αναι­ρεί το γε­γο­νός των απο­κρου­στι­κών στρα­το­πέ­δων. Ίσα-ίσα έρ­χε­ται να ανα­δεί­ξει την πιο βάρ­βα­ρη αλή­θεια αυτών. Η να­ζι­στι­κή φρίκη των καμπς δεν ήταν μόνο οι απάν­θρω­πες συν­θή­κες εγκλει­σμού και δια­βί­ω­σης. Δεν ήταν μόνο τα βα­σα­νι­στή­ρια. Δεν ήταν μόνο τα ια­τρι­κά πει­ρά­μα­τα του Μέν­γκε­λε. Δεν ήταν μόνο τα κρε­μα­τό­ρια. Ήταν ΚΑΙ αυτό. Ήταν όλα τα πα­ρα­πά­νω ΜΑΖΙ μ’ αυτό. Τα πορ­νεία στέ­κο­νται σαν από­δει­ξη της θε­ώ­ρη­σης που είχαν οι ναζί για τους έγκλει­στους αν­θρώ­πους. Ήταν λι­γό­τε­ρο και από υπάν­θρω­ποι. Ήταν “σκου­πί­δια”, που κά­ποιες φορές μπο­ρού­σαν να γί­νουν “χρή­σι­μα”. Οι γυ­ναί­κες ήταν -για την ωμή κα­πι­τα­λι­στι­κή να­ζι­στι­κή λο­γι­κή- ένα εξάρ­τη­μα ώστε να δου­λέ­ψει κα­λύ­τε­ρα, δη­λα­δή απο­δο­τι­κό­τε­ρα, η μη­χα­νή. Τα “σκου­πί­δια” μπο­ρούν να πα­ρά­ξουν κέρ­δος. Τα πορ­νεία θα στέ­κο­νται πάντα σαν η από­δει­ξη της εξα­χρεί­ω­σης του αν­θρώ­που. Της με­τάλ­λα­ξής του σε κάτι άλλο που καμία σχέση δεν έχει με το αν­θρώ­πι­νο.

Στα να­ζι­στι­κά στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης δεν έχεις καμία απαί­τη­ση για ηρω­ι­σμό. Όταν όλη η σκέψη των κρα­του­μέ­νων προ­σα­να­το­λι­ζό­ταν κάθε δευ­τε­ρό­λε­πτο να πα­ρα­μεί­νουν ζω­ντα­νές και ζω­ντα­νοί, δεν μπο­ρού­με να ερ­χό­μα­στε με την ασφά­λεια δε­κα­ε­τιών και να απαι­τού­με στιγ­μές προ­σω­πι­κής υπέρ­βα­σης και αν­θρώ­πι­νου με­γα­λεί­ου. Γιατί τα στρα­τό­πε­δα συ­γκέ­ντρω­σης ήταν και αυτό: μια συ­νει­δη­τή προ­σπά­θεια απο­αν­θρω­πο­ποί­η­σης του αν­θρώ­που. Μια συ­στη­μα­τι­κή προ­σπά­θεια τσα­κί­σμα­τος της συλ­λο­γι­κής αί­σθη­σης. Όσες και όσοι κα­τόρ­θω­σαν μέσα σε τέ­τοιες συν­θή­κες να φτά­σουν σε πρά­ξεις αλ­λη­λεγ­γύ­ης, έχουν τον θαυ­μα­σμό μας. Όσες και όσοι δεν το κα­τόρ­θω­σαν, έχουν του­λά­χι­στον την κα­τα­νό­η­σή μας για τη σκλη­ρή θέση στην οποία βρέ­θη­καν.

Καμία από τις γυ­ναί­κες αυτές δεν έχει ανα­γνω­ρι­στεί μέχρι σή­με­ρα ως θύμα σε­ξουα­λι­κής κα­τα­να­γκα­στι­κής ερ­γα­σί­ας κατά τη διάρ­κεια του εγκλει­σμού της. Ούτε μία από τις επι­ζή­σα­σες δεν έλαβε ποτέ απο­ζη­μί­ω­ση για όσα τραυ­μα­τι­κά υπέ­στη. Ο εξα­να­γκα­σμός σε σε­ξουα­λι­κή ερ­γα­σία ανα­γνω­ρί­στη­κε επί­ση­μα ως έγκλη­μα κατά της αν­θρω­πό­τη­τας σχε­τι­κά πρό­σφα­τα, και αυτό για να κα­λύ­ψει τις γυ­ναί­κες που βιά­στη­καν -σε τρο­μα­κτι­κούς αριθ­μούς- στους πο­λέ­μους σε Βοσ­νία και Ρουά­ντα. Επί­σης, με σο­βα­ρή κα­θυ­στέ­ρη­ση δε­κα­ε­τιών ανα­γνω­ρί­στη­καν ως θύ­μα­τα πο­λέ­μου οι “Γυ­ναί­κες Ανα­κού­φι­σης”. Σχε­δόν 400.000 γυ­ναί­κες –μπο­ρεί και πε­ρισ­σό­τε­ρες- από την Κορέα, την Κίνα και από άλλα κα­τα­κτη­μέ­να από την Ια­πω­νία εδάφη, εξα­να­γκά­ζο­νταν να λει­τουρ­γούν ως σε­ξουα­λι­κές σκλά­βες για τους άντρες του ια­πω­νι­κού στρα­τού κατά τη διάρ­κεια του Β΄ Πα­γκο­σμί­ου Πο­λέ­μου.

“Μη χαί­ρε­στε που σκο­τώ­σα­τε το κτή­νος. H σκύλα που το γέν­νη­σε ζει και είναι πάλι σε ορ­γα­σμό” ήταν τα λό­για-προει­δο­ποί­η­ση του Μπέρ­τολτ Μπρε­χτ. Ο Χί­τλερ και η βαρ­βα­ρό­τη­τα που συ­νό­δευ­σε το κα­θε­στώς τρό­μου που επέ­βα­λε δεν έπε­σαν ξαφ­νι­κά από τον ου­ρα­νό. Ήταν η φυ­σι­κή συ­νέ­χεια των αδιε­ξό­δων του κα­πι­τα­λι­σμού και των ηττών της αρι­στε­ράς.

Οι Feld-Huren και η ιστο­ρία τους πα­ρα­μέ­νουν μέχρι και σή­με­ρα στη σιωπή. Σκαρ­φα­λω­μέ­νες σε ένα από τα ψη­λό­τε­ρα σκα­λιά στη δια­βάθ­μι­ση φρί­κης που επέ­βα­λε ποτέ άν­θρω­πος σε άν­θρω­πο. Και είναι μία από τις ιστο­ρί­ες εκεί­νες που πρέ­πει κά­ποια στιγ­μή να ει­πω­θεί.

Την Ιστο­ρία τη με­λε­τά­με ακρι­βώς για να μη χρεια­στεί να την επα­να­λά­βου­με. Τη βία του να­ζι­σμού την ανα­τέ­μνου­με, ώστε να μην ανα­γκα­στού­με να την υπο­στού­με στο πετσί μας.

Πηγές

*Τα πε­ρισ­σό­τε­ρα στοι­χεία είναι από το βι­βλίο του Robert Sommer “Das KZ Bordell”, Ferdinand Schöningh, Paderborn 2009.

*Επί­σης:

Jessica R. Anderson Hughes, “Forced Prostitution: The competed and contested uses of the concentration camp brothel”, State University of New Jersey, May 2011.

Mareike Fallet and Simone Kaiser, “Concentration Camp Bordellos-The Main Thing Was to Survive at All”, June 25, 2009.

Grant Oster, “The Brothels of Auschwitz”, September 17, 2012.

Robert Sommer, “Camp Brothels: Forced Sex Labour in Nazi Concentration Camps”.

https://​link.​springer.​com/​chapter/​10.​1057/​978​0230​2342​91_​7

http://​www.​wollheim-​memorial.​de/​en/​lag​erbo​rdel​l_​en

*Το άρθρο είναι δημοσιευμένο στο 2ο φύλλο της εφημερίδας «Η Κόκκινη» (Καλοκαίρι 2019).

Είχε δημοσιευτεί πρώτη φορά στην ιστοσελίδα rproject στις 4.10.2017.